Na onze belevenissen in Italie is Reevax intussen aan zijn tweede wedstrijdweekend op rij begonnen en daar is vooral onze junior dolgelukkig mee. Stekkie leeft de laatste weken naar het weekend toe als een kleine die vol verwachting op de komst van de sint wacht. Nu alleen maar hopen dat we straks zwarte piet niet tegen komen. Kroki daarentegen tracht zich in alle mogelijke en onmogelijke bochten te plooien om het oh zo broodnodige recupereren te combineren met een week nachtshift in Stutgart. Verre van eenvoudig om niet te zeggen onmogelijk en de donkere wallen onder zijn ogen hebben dan ook iets van een BMX-parcours op een schrale winteravond. Maar ondanks alles verliest onze teammakker zijn enthousiasme en goed humeur er niet bij en is dan ook zonder pardon op vrijdag-avond op het appel in Thalfang.

Door wat extra vroeg te beginnen kunnen Stekkie en ik allebei tijdig onze werkweek afsluiten en staan we al om even over zes aan de deur van onze Ferienwohnung vlakbij het dorpscentrum. Na wat onduidelijkheid over welk deel van het gebouw nu precies voor ons bedoelt is, nemen we onze intrek in de wat oudbollig ingerichte maar verder ruim bemeten benedenverdieping. Het netjes op orde staande appartement wordt binnen de kortste keren vakkundig tot een gezellige Reevax-chaos omgetoverd en dan kunnen we eindelijk de van de autorit opgesteven spieren losgooien. Een rustig ritje naar de voet van de Erbeskopf doet zowel mijn teamie als mezelf veel deugd.

Het draaibook voor de vrijdag-avond is goed doordacht, en dat is nodig ook want het wordt straks nog een blij weerzien en gezellig onderonsje met Marv en Els. Marv, in een vorig leven nog vaste Reevax-begeleider, slash fotograaf, had ons immers een niet te versmaden voorstel gedaan om nog eens een wedstrijd bij te wonen en ook sympathieke Els was van de partij. Ze hadden zelfs voor de ingredienten voor het avondmaal gezorgd zodat de koerskonijnen zonder veel gedoe snel hun portie koolhydraten voorgeschoteld zouden krijgen. Met de beperkte hoeveelheid keukenattributen die we ter beschikking hebben toveren Marv en Els binnen het half uur een Penne Arrabiata con Tonno op tafel en of dat smaakte?

De voorbije week was trouwens niet alleen voor Kroki heavy. Ondanks de goede voornemens, was ikzelf ook meermaals niet tijdig in mijn bed geraakt zodat het uitslapen op zaterdagmorgen als een welgekomen, maar wellicht onvoldoende inhaalactie kwam. Het weer is nu eens schitterend en de vogeltjes fluiten, zodus trekken Stekkie en ik naar de bakker voor verse Duitse pistoleekes. Liefst zo donker mogelijk en met zaadjes erbovenop, want dat zijn onze favorieten. Snel nog een vingerhoed espresso opgesnoven, ons begeleidingsteam tegen het lijf gelopen, nog een espresso soldaat gemaakt en dan terug naar onze Ferienwohnung in de hoop dat we het Kroki-lijk terug tot leven kunnen krijgen. Niet nodig, blijkt want meneer had blijkbaar honger en zit ons al fris gewassen – nu ja, fris? – op te wachten.

Tijd om onze Trekjes in orde te zetten en in onze fietskleren te springen want het begint bij iedereen te jeuken. De stralende zon wakkert de fietsgoesting alleen maar aan en Kroki en ik willen onze freshman natuurlijk een stukje van het parcours en de streek laten zien. Junior zelf is helemaal niet te houden en zou lieft van al vandaag al alle remmen los gooien. Mijn job als coach zal er vandaag dan ook vooral in bestaan om de kleine in te tomen. En om heel eerlijk te zijn, mezelf ook een beetje, want ook bij mij zit elke spiervezel te wachten op het startschot. We trachten stukjes van het parcours te kiezen zodat we enkele sleutelsecties kunnen bekijken, rijden en aanvoelen. Ons doel is om als letterlijk hoogtepunt de Erbeskopf zelf – dit is de hoogste heuvel in de omgevimng – op en weer af te rijden.

Intussen zijn ook nog twee Vlaams-Brabantse vriendinnen en marathon-junkies onderweg naar Thalfang en hebben we dus een meet, greet, drink and bike geregeld aan de voet van de berg. Zoals gewoonlijk hebben we onze timing weer wat krap genomen en staan Heidi en Siegrid al even te chambreren onderaan de Erbeskopf. Het wordt een leuke ontmoetimng en gezellige babbel en het lijkt we lijken wel een zelfhulpgroep voor mountainbike-verslaafden. Met z’n vijven zetten we onze recon verder. Oh ja, voor de niet ingewijden: Recon is een hip Engels woord, komt van Recognition of verkenning. ‘t Is maar dat je ons jargon wat begrijpt, natuurlijk, want de Reevax-website bezoeker is immers altijd een meerwaardezoeker, dachten wij zo. Ok, genoeg stoef over eigen winkel! De fiets op en trappen. De heuveltjes volgen elkaar vlot op en een echt soepel ritje kan je het vandaag bezwaarlijk noemen, maar we hebben ons wel super geamuseerd.

En op de vooravond van de wedstrijd houden we zelf een Vlaams-Brabantse pasta-party. Geen Michelin-sterren, geen Haute-Cuisine en geen Top-Chefs, maar gewoon twee kilo oerdegelijke, eenvoudige pasta met vereende krachten klaargemaakt door de drie Reevax-musketiers. Bevoorradingsteam Els en Marv en marathonista Siegrid en Heidi hoeven alleen maar aan te schuiven aan de intussen stevig verbouwde livingtafel. Een supergezellig onderonsje waarbij iedereen geniet van de relaxe sfeer en dus zeker voor herhaling vatbaar.

D-Day in Thalfang. Vandaag geen startblokken voor licentierijders, maar alle deelnemers van de grote afstand in 1 blok. Eindelijk kunnen Stekkie en ik eens gezamelijk het startschot afwachten. We willen ook goed geplaatst van start gaan en kiezen er dus voor om tijdig naar de startlocatie af te zakken. Onze derde teamgenoot is nog steeds meer lijk dan levend en tracht zo lang mogelijk horizontaal te blijven liggen. Na een korte opwarming nemen Stekkie en ik plaats op de eerste rij en wachten geduldig af. Het is overigens steeds opnieuw een blij weerzien met allerhande vrienden uit de grote marathon-familie. Achter ons staat Ad De Brabander, Nederlander en drager van het startnummer 1 wegens al meermaals deze koers gewonnen. Sympathiek en beleefd blijft hij gewoon op de derde rij staan en maakt helemaal geen aanstalten om zich naar voren te wurmen, zoals zovelen in zijn geval zouden doen. Na een korte babbel weten we hem echter te overhalen on toch voor ons op de eerste rij te gaan staan en we maken graag plaats voor deze sympathieke ‘Kees’.

Na nog wat saai Duitse gebrabbel wat voor briefing moest doorgaan volgt eindelijk het startschot en kunnen de popelende spieren als de rekker van een katapult worden losgelaten. De hele meute dendert het rond punt over, de brug onderdoor en linksaf voor de eerste meters bergop. Het tempo ligt zoals altijd hoog maar voor een keer mis ik mijn start eens niet. In het gewoel is opperste concentratie vereist en ik kan dus niet kijken waar mijn teammie ergens zit. Ben benieuwd hoe het plan om zo lang mogelijk mijn wiel te houden gaat evolueren. Aan de startexplosie te voelen lijkt het mij best dat onze junior zo snel mogelijk zijn eigen tempo kiest in plaats van zijn fusee helemaal in de start op te branden. Als ik even later in een wat rustiger moment achteromkijk zie ik met tevredenheid dat Stekkie het inderdaad verstandig aanpakt en voor eigen tempo gaat.

De eerste kilometers lopen lekker en ondanks de zware belasting op mijn spieren lukt het me om er een heel hoog tempo uit te krijgen. Een klein treintje volgt in mijn kielzog en afgaande op wat gekuch en gehijg ligt de snelheid aan de hoge kant. Maar ook mijn hartslag zit tegen de bovengrens en het zal er dus op aankomen om in het volgende gedeelte toch wat te recupereren. Een eerste doortocht aan de vijvers bij de start geeft het aanwezige publiek nog eens de kans om de hijgende mountainbikers voor een tweede keer te zien passeren. En dan trekken we weg van Thalfang voor enkele lange en zware kilometers. Ons bevoorradingsteam staat al vroeg in deze lus om aan te moedigen en foto’s te schieten en het doet altijd enorm veel deugd wanneer je naam wordt geroepen. In het eerste kwart van de wedstrijd zijn het vooral enkele bikkelharde en muursteile klimpassages die de quadricepsen bijna uit je bovenbenen doen springen. Het is kreunen en kraken en behalve de benen wordt ook de rug hierbij enorm zwaar op de proef gesteld. De warmte komt intussen ook opzetten en we gaan de volgende uren zeker voelen dat het zomer is. Gelukkig dat we bidons aangereikt krijgen want vandaag te weinig drinken is absoluut dodelijk.
Na ongeveer 34 kilometer staat Elske klaar met een verse bidon en Marv roept al van ver zodat ik weet dat ik de restanten van mijn huidige drinkbus zoveel mogelijk moet opgebruiken. Daar moet ik niet veel moeite voor doen, want enkel slokken later is de Performance-bidon tot op de bodem leeg. De bidonwissel loopt gewoon perfect en dat terwijl Els dit – behalve een korte oefenrun net voor de start – nog nooit eerder gedaan had. Toppie!!

En dan mogen we weer eens door een van de vele pas gemaaide weiden. Hier ligt nu precies een van de gevaren of booby-traps van deze Erbeskopf-marathon. Het lange afgemaaide gras springt vaak pardoes en ongevraagd in je achterversnelling op tandwielen en voor je het weet heb je een complete hooizolder opgerakeld en draait je mecaniek zich muurvast. En ja hoor, even later begint er iets te kletteren bij mijn onderste derailleurwieltje. Er zit dus niks anders op dan bliksemsnel te stoppen – let op de contradictie – en de verdroogde flora van tussen mijn Shimano-mekaniek te prutsen. Nu dacht je toch noiet dat die sprieten zich zomaar uit dat wieltje laten trekken. Nee, hoor! Als volleerde kamikaze-grasstengels offereren ze zich op en breken nog liever af dan los te laten. Het lijkt wel pittbull-gras. Nadat ik in zeven haasten het grootste grasperk heb verwijdert is het terug de fiets op en achtervolgen. Dit zou trouwens het keerpunt in de race worden want vanaf bepaal ik niet meer het tempo, maar moet ik aanklampen en wat later zelfs lossen. Misschien heb ik dan toch het eerste anderhalf uur te veel gegeven? Aan de andere kant voelt het iets rustigere tempo toch beter aan en het is tenslotte nog lang, heel lang.

Intussen dwalen mijn gedachten naar onze junior: Hoe zou het met hem gaan? Het is tenslotte nog maar zijn vierde marathon in zijn eerste jaar en vandaag is het toch wel een wolf in schapevacht. Als je de omgeving bekijkt zie je nergens brutaal steile hellingen of weerzinwekkende rotsformaties. Het landschap is groen, glooidend en geeft in geen enkel opzicht de indruk om een zware marathon-wedstrijd te bevatten. Niets is echter minder waar. Al vele jaren rijden we deze race en weten dus maar al te goed hoe loodzwaar de steeds op elkaar volgende beklimmingen zijn. Tot de laatste kilometer moet er gezwoegd worden en pas aan de meet ben je zeker dat je het gehaald hebt. Komt daar nog bij dat de verzengende hitte vrij spel heeft op vele parcourssecties. Namen als ‘Der backofen’ hebben ze duidelijk niet verzonnen. En dan is er nog het verraderlijke pitbull-gras en de overal in de bossen aanwezige wandelende takken. Dit losliggend kreupelhout heeft het immers bij voorkeur gemunt op spaken en achterversnellingen en als je niet oplet of pech hebt, zitten er letterlijk stokken in je wielen.
En hoe zou het met onze oververmoeide Kroki zijn? Had hij niet beter een wedstrijdje overgeslagen? Of zou het koersen hem er net bovenop helpen? We zullen het straks weten.

De highlight van de wedstrijd is natuurlijk de beklimming van de Erbeskopf zelf. De aanloop er naartoe geeft echter nooit de indruk dat je een berg aan het beklimmen bent. Niet dat het niet bergop gaat, maar het is steeds weer omhoog, dan omlaag en dan weer omhoog en met de vele richtingswissels geraak je helemaal de draad kwijt. Tot je dan opeens op de top van de titelberg staat en mijlenver naar beneden kijkt over het uitgestrekte groengolvende Teletubbielandschap. De duizelingwekkende afdaling van de skihelling geeft een echte adrenalineboost, maar halverwege is het toch even de billen dichtknijpen voor een verraderlijke greppel die je ongevraagd als een mechanische stier van je fiets kan katapulteren. Dank zij de verkenning van gisteren waren we gewaarschuwd en kan ik gelukkig op mijn fiets blijven en aan de voet van de berg een welsmakende verse bidon Performance van Els aannemen.

Van mijn startgroepje is al lang geen spoor meer, maar toch zijn er af en toe renners bij wie de wedstrijdduur parten begint te spelen en die zich willens nillens moeten laten afzakken. Door het warme weer en de belsting draaien ook mijn spieren op de limiet en het is dan ook aangewezen om uiterst voorzichtig met de krachten om te gaan om krampen of instorten te voorkomen.

De laatste vijftien kilometer zijn vaak een weggevertje, maar niet in de Erbeskopf. Hier kom je geregeld binnenstrompelende lijken tegen en ook nu weer blijkt bij sommigen het licht te vroeg te zijn uitgegaan. Gelukkig heb ik mijn kaarsje kunnen aanhouden zodat ik na 5u38min de finishlijn in Thalfang kan overrijden. Ontvangen wordt ik door Kroki die wegens te vermoeid er vroegtijdig de brui aan gegeven heeft. Naar mijn gevoel de beste beslissing die hij kon nemen, ook al druist dit in tegen onze instelling. Kroki kan best eerst volledig uitrusten en dan weer er met verse energie tegenaan gaan.
En dan is het wachten op mijn teammaatje Stekkie. Volgens het intussen bij de finish aangekomen bevoorradingsteam zat hij nog goed te fietsen en was de moral in orde. En ja hoor, even later komt onze freshman met open mond en truitje over de lijn gestoven en bezegelen we een loodzware maar succevolle Erbeskopfmarathon met een oververdiende high-five. ‘Schitterend, makker ! Je hebt de beproeving met verve doorstaan.’. Ik ben nog meer blij met Stekkies prestatie dan met de mijne en vooral de manier waarop hij de wedstrijd heeft ingedeeld en beleefd heeft doet me enorm veel deugd. Een teken dat onze junior de gezamelijk trainingen van de voorbije weken goed heeft verteerd en tot resultaat leiden. Leuke anekdote was trouwens ook nog dat Dirk Rossignol – al vele jaren een kameraad en Cape-Epic-verslaafde – in het laatste gedeelte van de race onze Stekkie wat op sleeptouw heeft genomen en ze mekaar hebben gemotiveerd. That’s the spirit! ‘Merciekes Rossi!’

Nu wachten we nog op de twee Vlaams-Brabantse marathon-dames. Heidi komt als eerste dolgelukkig over de finish. Haar high-five getuigt van contentement en kracht want ze heeft revanche kunnen nemen op haar mechanische pech van een vorige editie. En ze wordt bovendien nog 4de ook in haar kategorie. Siegrid komt wat later, maar erg relaxed binnen en verre van uitgeput. Ook zij mag tevreden een geldprijsje in ontvangst nemen.
Stekkie wordt 11de bij de elite en ikzelf 6de bij de masters 2.
Wanneer ik op maandagavond thuis het resterende gras uit mijn achterversnelling wil halen blijkt dat beide derailleurwieltjes deels geblokkeerd zitten en ik moet ze zelfs totaal verwijderen om alle gras eruit te krijgen. Tot onder de afdekkapjes en in de lagers waren de grassprieten vastgedraaid. Zou dit tijdens de wedstrijd niet voor extra weerstand gezorgd hebben? Heb ik misschien daaron een tandje moeten terugschakelen? Zou dit een invloed gehad kunnen hebben op het resultaat. In ieder geval waren het slechts enkele minuten te veel om een podiumplek te verdienen. Maar zoals altijd zijn het vijgen na pasen en zullen we het nooit weten. in ieder geval zijn de meisjes, Stekkie en ik blij met het behaalde resultaat. Kroki tijd komt zeker terug als hij wat gerust heeft. Het was in ieder geval voor iedereen een super-tof weekend. En aan ons bevoorradingsteam: ciekes !!

Op naar de volgende wedstrijd!!

Pepe

volledige uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album