Om tien jaar Reevax in de kijker te zetten haalden we in januari ons spectaculairste foto-en videomateriaal boven en presenteerden onze voorbije avonturen tijdens een avondvullend programma. Afgaande op de reacties hebben de aanwezigen zich verre van verveeld en hopelijk hebben we opnieuw wat sportievelingen met het mountainbike-virus kunnen besmetten.

De voorbereidingen voor de presentatie alsook de organisatorische doorstart naar het volgende millenium, hebben ons wel weken werk gekost waardoor de fysieke training zelf wat op de achtergrond was verdwenen. De vernieuwing van onze outfit, de planning van de wedstrijden, de logistieke voorbereidingen en de creatie van een fonkelnieuwe en moderne website zijn stuk voor stuk tijdvreters. Maar stilaan beginnen de puzzelstukjes in elkaar te vallen en krijgt alles vorm. De wedstrijdkalender en onze nieuwe, frisse outfit zijn intussen klaar en ook de Reevax-website krijgt zijn definitieve vorm.

Voor 2012 hebben Kroki en ikzelf een goed gevuld wedstrijdprogramma in elkaar gepuzzeld met de nadruk op avontuur, uitdaging vernieuwing en natuurlijk ook enkele vaste waarden. Onze trouwe fotograaf, steun en toeverlaat en vaste teambegeleider MarV heeft er na het slopende voorbije seizoen voor gekozen om zich wat rustiger met zijn vele andere hobby’s bezig te houden. Langs deze weg willen we hem dan ook nogmaals van ganser harte bedanken voor de leuke sfeer en de bergen werk die hij voor ons team verzet heeft.

Zoals gezegd is door de vele organisatorische activiteiten de wintertraining wat achterop geraakt en drong een doorgedreven stage zich op. Helaas lukte het Kroki niet om mee te gaan, dus trok ik deze keer alleen naar het zonnige zuiden voor een stage op Gran Canaria. Na de verschillende eerdere trainingsweken is het eiland intussen bijna een tweede thuis geworden en ken ik voldoende wegen en trails om een trainingsstage te vullen. Bovendien treft men steeds weer andere collega-fietsers waardoor al van bij de eerste dag trainingsafspraken worden gemaakt. Pal in het midden van mijn stage vindt bovendien de jaarlijkse mountainbike-marathonwedstrijd plaats en die neem ik uiteraard in mijn programma op. Het weer is zoals gewoonlijk schitterend en met 23 graden en stralende zon de hemel om te trainen. Het is zelfs naar Canarische begrippen uitzonderlijk droog want de laatste regen dateert blijkbaar van ongeveer een jaar geleden. Net even anders dan in Belgie, zou ik zo zeggen.

Doel van de trainingen is het opnieuw opbouwen van de basisconditie door het verzamelen van kilometers. Bovendien dient de mountainbike-techniek terug wakker geschud want de schamele trainingsritjes tijdens de wintermaanden vonden enkel en alleen op de weg plaats. En wat is er nu leuker dan opnieuw over de trails te scheuren dan met een spiksplinternieuwe mountainbike. Inderdaad, met amper 80 kilometer op de teller is ook het uittesten en gewoonworden van de nieuwe TREK 9.9 Elite één van de doelen op het eiland. Onze fietsenmaker Xaveer zorgde voor een perfecte fijnafstelling van zowel de aandrijving als het remsysteem waardoor mijn racemaschientje onmiddellijk na het uitpakken uit de EVOC-reistas volledig operationeel was. Ter info: gedurende de volledige stage heb ik niet éénmaal iets hoeven bij te regelen. Of toch: Het stuur stond een heel klein beetje scheef, maar dat was natuurlijk snel verholpen.

Het begin van de trainingen verliep moeizaam en mijn lichaam was duidelijk vastgeroest. Spieren waarvan ik het bestaan niet kende deden pijn en zowel rug- als buikspieren protesteerden tegen het einde van hun vakantie. Zoals ik gevreesd had is terug beginnen een pijnlijke zaak, maar “No pain, no gain”. Gelukkig heeft organisatrisse Petra Wonisch als deel van het marathonpakket gezorgd voor een leger aan massage-personeel. Tijdens de eerste dagen kneden 6 handen tegelijkertijd gedurende een half uur alle pijnlijke plekken weer los waardoor erger voorkomen wordt. Het is dan ook pas vanaf dag 3 of 4 dat ik me langzaam weer zoals vroeger op de fiets begin te voelen en de nevenpijnen langzaam plaats maken voor de gekende zere benen en verzuurde spieren. ‘Oef, het bekende gevoel is gelukkig terug’, denk ik bij mezelf. Intussen heb ik ook vastgesteld dat ik ondanks een lichtere en wendbaardere fiets, toch nog stevig aan de conditie te werken heb om met de jongens mee te kunnen waar ik vorig jaar mee trainde. Ook al zijn die gasten heel wat jonger, het verschil is duidelijk groter dan een jaar geleden. Er is de volgende dagen dus nog flink wat werk aan de winkel.

Zo gezegd, zo gedaan en ook de wedstrijd op zaterdag vormt een deel van de training. In plaats van dagen op voorhand te beginnen rusten met het oog op een zo goed mogelijk wedstrijdresultaat, vormt de race voor mij de verderzetting van de duurtrainingen maar dan met een intensiever karakter. Het opdoen van wedstrijdritme en het terug in de vingers krijgen van de off-road-techniek zijn daarbij de hoofdzaak. Gevolg: geen stress, geen druk en met een rustige hartslag aan de start van de Marathon Extrema de Gran Canaria. Met zijn 85km niet echt zo extreem, al zorgt de warmte natuurlijk voor een extra belasting. Bovendien is het parcours poederdroog en stoffig waardoor de banden vaak met moeite grip kunnen houden en sturen erg behoedzaam dient te gebeuren. Ik wil trouwens absoluut geen valpartij meemaken en ook het materiaal tracht ik in de mate van het mogelijke zo veel mogelijk te ontzien. Enkele van mijn Duitse vrienden hadden me trouwens spontaan aangebonden om voor een verfrissende bevoorrading te zorgen en die heb ik natuurlijk letterlijk met beide handen aangenomen. Vielen Dank !

Het parcours verloopt voor 90% hetzelfde als vorig jaar, alleen bleken op drie plaatsen wegens prive-eigendom een stukje te ontbreken. Vanuit het vrijetijdspark Parc del Sur in Maspalomas gaat het over een licht oplopende asfaltweg van 10 kilometer lang naar de voet van de stuwdam van Ayagaures. Nog voor we daar aankomen worden we al ingehaald door de iets later gestarte renners van de 65km. Vijf slingerbochten bergop en we beginnen aan de off-road-sectie van de Adelaarspas die ons over een brede schotterweg richting Fataga voert. De helling en de ondergrond zorgen voor de verwachtte afscheiding en af en toe kan ik de benen wat strekken tijdens de tussentijdse afdalingen. Het blijft echter goed opletten in de bochten en ook het vermijden van stenen vormt een belangrijk aandachtspunt. Enkele dagen geleden tijdens een trainingsrit kampte ons groepje van 7 met evenveel lekke banden. Gelukkig gaven de Continental X-King’s geen krimp, al moet ik er bij vertellen dat ik best wel wat reserve ingecalculeerd had bij het afdalen.

Net vóór het dorpje Fataga staan Bert en Lieven -twee Belgische vrienden die toevallig ook deze week hadden uitgekozen voor een weekje racefietsplezier- me aan te moedigen. Supertof, om wat vlaamse kreten langs het parcours te horen. We zetten de klim verder en bereiken even later voor de eerste keer San Bartolome, het knooppunt van de wedstrijd en tevens de splitsing voor de lange en middenafstand. Terwijl mijn Duitse vrienden zich al als een steen de trappen-trail onderaf storten, beginnen wij aan de meest technische passages richting Santa Lucia. Hier kijk ik extra uit mijn doppen want vorig jaar hebben hier verschillende collega’s van erg nabij kennis gemaakt met de rotsen. Alles loopt echter op wieltjes -26inch, nota bene- en het lukt me zelfs om de winnaares van vorig jaar, Katrin Schwing, op haar 29inch-bike in te halen op een technische afdaling. ‘Joepie de poepie’, dat is alvast een opsteker voor de nieuwe TREK.

In vergelijking met vorig jaar lijkt de wedstrijd vlotter te verlopen. Vreemd, want ik ben minder goed getraind. Mogelijk heeft de parcourskennis er iets mee te maken of heeft het gebrek aan stress een positieve invloed. Wat later mag ik mijn allerkleinste versnelling inschakelen om de betonnen muur op te kruipen die ons van de voet van de stuwdam van Santa Lucia op korte tijd enkele honderden meters hoger brengt. Man wat is dat steil, zeg. Door het stof is de ketting bovendien helemaal droog gelopen en kraakt als een oude koffiemolen. Shit, ik had zo’n klein en handig flesje Joe’s kettingolie in mijn achterzak moeten steken. Stilaan beginnen vele deelnemers op hun tandvlees te zitten en kraken niet enkel de kettingen. Door regelmatig een handig hanteerbare Performance Crunsh-energiereep met heerlijke cappucino-smaak op te peuzelen voel ik me eigenlijk nog kiplekker, alsof ik nog uren kan doorgaan.

Volgende hindernis is de 15 minuten durende draagpassage richting San Bartolome. Langs een alles behalve estetisch aangelegde buis, klauteren we stap voor stap de steile helling op. Ook nu weer ben ik super content met mijn lichtgewicht TREK die ik vlot op de rug kan meedragen. Door de interne kabelvoering kan ik het carbon frame trouwens probleem- en pijnloos vastnemen en stabiel op mijn schouders mee naar boven nemen.

De nu volgende trappentrail vormt het meest spectaculaire gedeelte van de marathon en daar hebben zich dan ook enkele fotografen geposteerd. De verkenning van enkele dagen geleden levert zo zijn voordelen op want ik ken intussen elke valstrik en weet dat ik op 1 bocht na de hele trail -welsiswaar met enige voorzichtigheid- de baas kan. Tussen wat lage struiken slingeren we over een leuk paadje terug bergaf naar Fataga en vatten dan de laatste 15 kilometer naar de finish aan. Nee dit is geen binnenbollen, want na een eerste schotterpassage volgen enkele verraderlijke bochten en tot slot een met stenen bezaaide rivierbedding. Mijn Rock-Shox-voorvork maakt overuren en zowel ikzelf als mijn fiets worden danig door elkaar geschut. Met een groepje van 3, met daarin een Spanjaard en landgenoot Paul Andries, dokkeren we richting Maspalomas. Deze licht aflopende stenige ondergrond blijkt het ideale biotoop voor de 29inch-fiets van mijn vlaamse collega. Met duidelijk minder moeite rijdt hij centimeter voor centimeter van ons weg terwijl wij de grootste moeite hebben om de snelheid erin te houden. Op het eind wordt het terrein gelukkig wat minder ruw en kunnen we terug aansluiting vinden. Helaas is de fut er intussen uit zodat ik voor de sprint moet passen.

De eerste wedstrijd van het jaar zit erop en ik ben super tevreden. De voorop gestelde doelen zijn immers bereikt: Geen valpartij. Geen defecten. Tijd ten opzichte van vorig jaar verbeterd (hoewel het parcours niet helemaal identiek was) en Katrin Schwing op haar 29inch verslagen. Iets wat me vorig jaar evenmin gelukt was. Eerste deel van de stage is dus goed verlopen. Op naar deel twee met massa’s kilometers en bergen hoogetmeters.

Adios Amigo’s.

Pepe

Uitslag

Foto album