Een leuke formule, die de organisatoren van deze Swiss Epic bedacht hebben door telkens twee nachten op dezelfde locatie te overnachten. Logistiek voor hun eenvoudiger en ook voor de renners is het wat minder gedoe. En tenslotte bieden de bergen in Wallis zoveel mogelijkheden, dat men de parcours makkelijk kan kiezen zonder in herhaling te vallen. We starten vanmorgen vanuit het kuuroord Leukerbad. Als die Zwitsers deze plaatsnaam in hun sappige taaltje uitspreken, moet ik moeite doen om niet in de lach te schieten. Zelfs na vier dagen in ‘Der Swyts’ is hun Duits voor ons nog steeds Chinees.

De rit van vandaag mag dan wel 25 kilometer korter zijn dan die van gisteren, met zijn 2750 hoogtemeters weten we maar al te goed dat het allerminst een weggevertje zal zijn. Na een geneutraliseerde start zorgt de eerste beklimming van pakweg 400 hoogtemeter niet alleen voor de opwarming van de spieren, maar de opkomende zon op het imposante rotsmassief om Leukerbad zorgt voor een machtig mooi decor. Mijn foto-vinger jeukt dan ook onophoudelijk en moet geregeld ingetoomd worden, anders eindigen we vanavond met 500 kiekjes uit de bergen. Na enkele kilometer rijden we ons letterlijk te pletter op een enorme grijze rotswand. Omdat deze in de schaduw ligt had ik het nog niet onmiddellijk gezien, maar een lange sliert gekleurde mieren met kleine tweewielertjes trekt in kollonne over een schuine streep in de rotswand. Inderdaad, we mogen een stuk te voet langs de flank onmoog. Aan de ene kant een kaarsrechte rots van enkele honderden meters hoog, aan de andere kant een haast even diepe afgrond. Daartussen een weggeltje van een meter breed en paaltjes met daartussen twee kabels gespannen als een soort trapleuning. Fietsen is hier verboden, dus duwen we ons fietsje naar boven. Het uitzicht is nog adembenemerder dan voorheen. ‘Foert, zulle, ik maak hier gewoon zoveel foto’s als ik wil !’ De beloning voor de bergwandeling is navenant: een super-singletrail die ons regelrecht de diepte in stort. De helling is steil, de bochten scherp en het blijft maar duren. Mijn handen gloeien, mijn vingers tintelen. Het is heerlijk mountainbiken, maar is slopend voor het hele lichaam. Met Kroki op kop sturen we ons behoedzaam het dal om even later tussen de bijna rijpe wijndruiven onze zwaar op de proef gestelde handen weer tot leven te schudden. Dat was kicken!

Het midden van de etappe bestaat uit een verbindingsstuk langs de rivier en door het bos. Ook krijgen we weer een passage langs waterkanaaltjes voor de wielen geschoven. Blijkbaar heeft Wallis kilometers van deze kanaaltjes en telkens ligt er een pad langs wat wij maar al te graag misbruiken. Wel nog het vermelden waard is de oversteek van een diepe kloof via een smalle hangbrug, de Bhutan-Bruecke. Yeahaa !!

Bij kilometer 40 hebben we amper 1200 hoogtemeter achter de kiezen. Op de overblijvende 29 km zullen we dus nog een dikke 1500 hoogtemeter mogen verteren. Ondertussen zijn we zowat 4u in de wedstrijd en tot nu toe was het tempo weliswaar voorzichtig gecontroleerd, maar we reden vlotjes door. De alfaltklim is echter nog maar net begonnen of de motor van teammaatje Kroki begint te sputteren. ‘De benen zijn leeg !’ verklaart hij de plotse terugval en we dienen noodgedwongen ons tempo terug te schroeven. Ik durf hem amper zeggen hoeveel klimwerk we nog voor de boeg hebben, al weet ik dat mijn teammie dit vast en zeker goed genoeg weet. Het enige wat ik kan doen is zorgen voor wat peptalk en hier en daar het klimmen verlichten door bijvoorbeeld zijn volle bidon over te nemen. Weliswaar een druppel op een hete plaat, maar alle beetjes helpen.

De klim wordt een echte kalvarietocht en met een mini-verzetje kruipen we letterlijk meter voor meter naar boven. Het ene na het andere team haalt ons in, maar dat kan ons op dit ogenblik helemaal niet schelen.
Onderweg ontmoeten we nog rare koeien met lang ros haar en een soort geiten die vooraan wit en achteraan zwart zijn (of was het nu omgekeerd). Rare beesten, hier in de Zwitserse Alpen, hoor !
Met veel moeite bereiken we uiteindelijk ‘Bachalpe’, een verzameling van samenhokkende houten berghutten aan een ijskoud kabbelend berg riviertje. Hier start alweer een highlight van deze Swiss Epic: een wondermooie trail langs de bergflank die niet alleen heerlijk is om te rijden, maar tevens met uitzichten waar ik vannacht vast en zeker nog een natte droom zal van krijgen. Het contrast kan echter niet groter zijn: ik geniet met volle teugen van deze mountainbike-fijnkost terwijl mijn teammaatje Kroki het allemaal geen barst kan schelen en hij enkel de twee meter net voor zijn voorwiel ziet. Ik heb medelijden met de arme stakker, maar hij geeft niet op en bijt door, tot het bittere einde. Waar ik kan help ik door net voor hem te rijden en de beste lijnen te kiezen.

Met vereende krachten brengen we zo de lastige dag na 6u13min toch nog tot een goed einde. Voor de ene was het super lastig, voor de andere heerlijk genieten. Zo zie je maar weer hoe kort lachen en huilen in de sport soms bij elkaar liggen. Ik hoop uit de grond van mijn sporthart dat mijn teamie vanavond en vannacht goed kan recupereren zodat Reevax morgen van start kan gaan voor de vierde etappe naar Grachen. We houden jullie op de hoogte.Pepe