Het ziektevirus heeft andermaal toegeslagen in deze joBerg2c. Kroki had gisterenmorgen al te kampen met hevige buikkrampen maar kwam de etappe toch door. Een bezoek bij de medische staf in Kamberg wees uit dat hij af te rekenen had met een acuut darmvirus en dat er nog heel wat slachtoffers in het camp hoieraan lijden. Vier (nee dit si geen typfout) Immodiums ineens inslikken en verder een strikt dieet: Wat mag onze vriend niet meer eten: Geen fruit, behalve appel en banaan. Geen vetten, geen vlees, geen suikers, geen vezels, geen eiwitten. Enfin zowat alles wat de pot hier schaft. Alleen droge rijst (gelukkig gekookte) en patatten. Vanmorgen kan mijn teammakker gelukkig wel wat van het ontbijt eten zodat we van start kunnen gaan voor de zesde etappe naar Haseldean Farm.

Voor het eerst gaan we vandaag echt de bergen in. Alweer bitterkoud bij de start, maar dat is intussen een constante geworden en een mens went er ook aan. Menig Afrikaner trekt ogen wanneer hij me in korte mouwen aan de start ziet staan. Gewoon effe doorbijten en de heerlijke zon op de armen voelen. We starten over brede gravelwegen en staan oog in oog met de Drakensberg. Het bergmassief heeft bij deze opkomende zon en zijn schaduwcontouren echt iets van een stout beest. Vermits we het omwille van Kroki’s fysieke toestand voorzichtig aan moeten doen, kunnen we Voor het eerst samen met onze Reevax-vrouwtjes rijden. Het geeft me de kans om wat kiekjes te schieten van ons topteam. De weg verloopt heel wisselend: de ene keer gaan we vlot bergaf, dan weer stevig bergop. We moeten vandaag uiteindelijk 2300 hoogtemeter verzamelen, en dat over 91 kilometer. We laten Sieg en Hettie hun ding doen en nemen ons eigen tempo aan. Een tempo wat volledig door Kroki wordt bepaald terwijl ik tracht hem het rijden zo makkelijk mogelijk te maken. Uit de wind zetten en tegelijk het beste spoor met de minste rolweerstand aan hem laten.

Voorlopig zijn de hellingen niet al te steil en kan mijn teammakker met de schwung van de vorige afdaling de volgende helling deels bedwingen. Dit gaat zo door tot kilometer 38 en dan begint de beklimming van Snow Top Mountain, met zijn 1844m het hoogste punt van deze wedstrijd. De eerste paar honderd meter zijn aan de steile kant maar dan vlakt de berg af en kan je met een redelijk verzet naar omhoog. Voor mij is dat natuurlijk makkelijk zeggen, ik ben gezond. Maar de zieke Kroki heeft het er wel degelijk moeilijk mee. Door mijn snelheid aan te passen en af en toe een motiverend woordje te doen, tracht ik mijn teammaat zo goed en zo kwaad mogelijk te steunen. Gezien de omstandigheden doet hij het al bij al nog zo slecht niet. Boven op de top, aan de eerste bevoorrading, houden we een korte plasstop en storten ons dan de snelle afdaling in richting de Loteni-rivier. De vallei bestaat uit glooiende grashellingen doorsneden door grillige rotsformaties. Beneden zien we de bontgekleurde huisjes van de dorpsbewoners die ons vast en zeker staan op te wachten. Inderdaad, bij de rivierdoortocht is een hele schare vrouwen en kinderen samengestroomd om het spektakel van de joBerg2c-rijders te aanschouwen. Hier en daar vraagt er een kleine om chocolade, maar dat hebben we zowiezo niet bij en het wordt ons bovendien ten stelligste afgeraden om iets te geven. Het water is ijskoud en met de frisse temperaturen van de afdaling alles behalve verkoelend.  

We kruipen nu een steil weggetje omhoog en slingeren ons tussen de schattige huisjes met hun bewoners door. Kris kras verspreid heeft de bomma met de kindjes of de mamma met haar kroost postgevat en wuiven vriendelijk naar de voorbij schuivende fietsers. Aan de ene kant ben je leuk aan het mountainbiken, aan de andere kant realiseer je je in wat voor een ongeloofelijke luxe wij eigenlijk leven. Deze mensen lijken anders ook best tevreden en happy. Het is maar hoe je het bekijkt, natuurlijk. Blij zijn met wat je hebt is trouwens een grote gave. Eens door het dorp omranden we een andere berg en krijgen zo een prachtig zicht op de vallei maar deze keer vanuit een heel andere invalshoek. Een babbeltje hier en daar met andere rijders zorgt voor een aangename sfeer en de vriendschap onder de rijders is opperbest. ‘Hoe zouden de meisjes het intussen stellen’, vraag ik me in stilte af. Kroki doet intussen zijn uiterste best om op de granny-ring (kleinste versnelling) zijn benen zo veel mogelijk te sparen. Erg frustrerend want hij weet maar al te goed dat hij hier normaal met flink wat tanden meer de berg op kan. Een mens moet soms roeien met de riemen die hij heeft, er is geen keuze. De vallei heet trouwens ‘The Valley of Death’, maar hopelijk loopt het met ons zo’n vaart niet.

Wat nu volgt wordt door de organisatie omschreven als de meest technische en gevaarlijke afdaling van deze joBerg2c. Het klopt ook wel, want de inheemse rijders zijn niet echt technische parcours gewend. Wij kunnen het het best vergelijken met een Ardennen-afdaling met veel stenen. Niet echt moeilijk maar wel uit je doppen kijken en vooral boven de ‘stall-speed’ blijven, anders blokkeert je voorwiel en lig je op je snuffel. Eens benden aangekomen volgen nog enkele kilometers verbindingsweg over een district-road en dan draaien we het land van Jack Lund, een plaatselijke boer, op. Stel je dit nu niet voor als een erf zoals bij ons, neen, het is gewoon een gigantisch stuk berg met alles er op en eraan en zonder een levende ziel te bespeuren. Het enige wat we zien is een bruin weggetje, een Red Bull boog en een lintje bikers die zich langzaam naar de top trappen. Het laatste deel van dit pad is een net-wel-of-net-niet hellng. Super steil en met net genoeg grip om boven te kunnen geraken. Bij de ene lukt het, bij de andere niet, maar het is tenminste een poging waard.
Vanaf hier nog 8 kilometer tot aan de finish met alweer golvend en geaccidenteerd terrein. Geen binnenrollertje dus en Kroki telt letterlijk de meters af. Met zijn ongeschoren face ziet hij er nog belabberder, maar we zijn bijna aan de meet.

Hazeldeanfarm ontvangt ons met een prachtige ligging aan de boord van Kembo-Lake. Kroki valt als een blok in het gras en krijgt nu maar 1 opdracht. Rusten, rusten en rusten. Wij zorgen wel voor de dagelijkse werkzaamheden.
Amper twee minuten later komen onze Reevax-Ladies over de streep. Ze hadden ons waarempel bijna ingehaald. Schitterend toch en alweer een derde plaats. Ze waren bijna tweede geworden want het leidersteam bij de ladies heeft op 8km van de streep een frame gebroken en zijn al lopend moeten binnen komen.

Karan Beef heeft voor heerlijke hamburgers gezorgd en die gaan er bij iedereen goed in. Smakelijk.
Hopelijk kan Kroki vanmiddag en vannacht goed herstellen zodat we morgen verder kunnen. Beslissing valt echter pas morgen vroeg.
Onze meiskes gaan natuurlijk op hun elan daar en doen morgen opnieuw een gooi naar het verslavende podium.,

Cheers vanuit Haseldean Farm.

Pepe