Na de stortbui van gisteren en de onderkoelingstoestanden hoopt iedereen vandaag op goed weer. Bij de start is het amper 4 graden en een windvestje is geen overbodige luxe. Maar de hemel is blauw en het belooft een leuke mountainbikedag te worden. Na een korte aanloopstrook over het asfalt draaien we een eerste keer stevig bergop richting La Roca. Nee dit is geen discotheek, maar een oud, op de berg gelegen stadje. We beginnen aan een beklimming van zowat 600 hoogtemeter. Al heel snel merk dat teamie Kroki het allerkleinste verzetje moet rondtrappen terwijl hij hier op bepaalde stroken normaal enkele tanden groter zou rijden. Ik pols even naar zijn toestand, en wat ik vreesde wordt bevestigd: niet alleen de benen, maar het hele lijf is leeg. De accu’s zijn onvoldoende opgeladen en de zware rit van gisteren heeft er evenmin goed aan gedaan. Ik krijg volop de gelegenheid om kiekjes te maken, en we vorderen heel langzaam. Ook al is de omgeving schitterend, arme Kroki kan er niet van genieten en staart enkel naar de meter net voor zijn voorwiel. Mijn peptalk raakt eveneens kant noch wal.

Waar ik al voor vreesde wordt bij kilometer 13 bevestigd: Kroki besluit om er bij de eerstvolgende bevoorrading mee te kappen. Het wordt even stil. Hoe hard het ook is, dit is wellicht de beste beslissing want lege batterijen laden nu eenmaal niet op tijdens zware belasting en te ver ontladen batterijen geven nog meer problemen. Na nog een laatste afdaling tot kilometer 25 zit deze Transpyr er voor team Reevax op en meldt Kroki zijn opgave aan de organisatie. Doodjammer, maar zijn toestand laat verder rijden echt niet toe.

We nemen nog rustig de tijd om wat eten te nemen en dan vertrek ik op mijn eentje voor de rest van de etappe. Om veiligheidsredenen is het niet toegelaten om alleen door de Pyreneeen te rijden, ik tracht dus van groepje naar groepje te fietsen en dat lukt aardig. Zo maak ik kennis met wat andere Belgen en een klapke hier en daar is ook leuk. Alles gaat goed tot ongeveer kilometer 34 wanneer ik plots merk dat mijn GPS is uitgevallen. Scherm zwart en met de beste wil van de wereld geen leven meer in te krijgen. Vanaf nu weet ik niet meer waar ik moet rijden, welke afstand ik al heb afgelegd of hoe laat het is, Het geeft een onveilig gevoel. Dan zit er niks anders op dan aan te sluiten bij een ander team en dat niet meer los te laten.

Intussen hebben we enkele mooie Alpen-achtige weiden doorkruist en vergezichten voorgeschoteld gekregen zoals we ze uit Oostenrijk kennen. Maar dan mogen we een klein bospaadje induiken en zitten we in no-time bergop in de modder te ploeteren. Het wordt een onaangename wandeltocht en samen met twee Catalaanse rijders slaan we er ons met wat gemor door. Ze nemen me graag tijdelijk in hun tweemansteam op en in ruil biedt ik mij als teamfotograaf aan, wat ze uiteraard erg apprecieren. Bijkomend voordeel: ik leer noch wat Catalaans en enkele weetjes over de streek.

De afdaling vanop 1924m naar het skistation La Molina brengt adembenemende vergezichten en na de bevoorrading volgt een technische, maar berijdbare singletrail waar mijn Spaanse vrienden mooi en beheerst het goede voorbeeld geven en ik in hun kielzog volg. We bereiken de vallei in het stadje Alp, waar volgens mijn Catalaanse gidsen, elke rijke BArcelonees een buitenverblijf heeft. Deze brede vallei is de enige in Catalonie die aan deze kant van de Pyreneen ligt en Jordi wijst mij de richting van het naburige Andorra. Ons trio zet de laatste 25 kilometer in en ook hier schud de organisatie nog wat leuke trails uit zijn mouw.

Na 114 km en een laatste lap asfalt bereiken we La Seu d’Urgell waar teammakker Kroki me aan de finish opwacht. Een dubbel gevoel vandaag: heerlijk mountainbiken maar tegelijk een teammakker die de strijd heeft moeten staken. That’s life, zeker…? Ik hoop in ieder geval dat hij er snel weer bovenop geraakt en Reevax weer kompleet is.

Pepe