Vanmorgen staan Pepe en ik voor de laatste keer in de startblok van deze Swiss Epic voor de slotetappe van Grächen naar Zermatt. Met 60 km, 2400 hoogtemeters en het hoogste punt van de week is het beslist geen weggevertje.
Na het traditionele ochtendopwarmertje starten we onmiddelijk met een technische afdaling. Met veel up’s en meer down’s verliezen we langzaam hoogte via een smal wandelpaadje dat met grote, fluo-groen bemoste rotsblokken bezaaid is. Het is steeds weer keren en draaien, daarbij kort rond de grote keien sturend zonder het evenwicht te verliezen. Opperste concentratie vereist dus. Daarbij zorgen de korte steile hellingskes ervoor dat ook het hart en de longen mogen meespelen in dit verhaal.
Na 13km staan we op de bodem van het Mattertal, de vallei waarin Zermatt gelegen is. We krijgen nu een lang transferstuk door de vallei, eerst over gravel, later via de wandelweg van Taesch naar Zermatt. Exact een week geleden, als we hier aangekomen waren, had onze hotelbaas dit wandelpaadje aangeraden als makkelijk fietspad naar Zermatt, dat hij regelmatig zelf gebruikte om naar Zermatt te fietsen. Bij de eerste aanblik zijn we toen omgedraaid en via de asfaltweg omhooggereden. Nu blijkt dat dat een verstandige beslissing was: het wandelpaadje blijkt voor de helft te bestaan uit onfietsbaar steile pssages met wortels en rotsblokken, en voor de andere helft uit net fietsbare steile passages met wortels en rotsblokken. Mijnheer de hotelchef mag eens komen voordoen hoe je hier rustig fietst. Ik ben alleszins serieus aan het afzien…
We zijn ondertussen in Zermatt, maar we zijn er nog niet. Volgens de kilometerteller hebben we nog een halve afstand en 2/3de van de hoogtemeters te goed. En dus worden we nog eens de berg opgestuurd voor een rondje rondom de vallei, 12 km en 1200 hoogtemeters om precies te zijn. We zijn nog niet zo heel lang begonnen aan de klim, als we de speaker beneden ons door de microfoon horen roepen dat de eersten aan de finish zijn. Straf zunne ! De gravelweg door het bos is steil en blijft maar duren. Naarmate we hoger klimmen, verdwijnen de bomen, en maken plaats voor een spectaculair uitzicht op de majusteuze Matterhorn, die hoog boven Zermatt uittoornt. Het indrukwekkende uitzicht doet even mijn pijnlijke en verzuurde spieren vergeten. Of was dit omdat het hier nu net minder steil is?
Na een kort singletrail intermezzo, klimmen we verder door naar het hoogste punt van deze Swiss Epic op 2385m. Aan spectaculaire uitzichten geen gebrek, maar de top ontgoocheld een beetje: geen pas of berghut of alpenweide, de gravelweg gaat gewoon van omhoog naar omlaag. We maken wel even tijd voor een sanitaire stop, het hoogste punt moet gemarkeerd worden: Reevax was here!
De singletrail afdaling die volgt is er eentje om duimen en vingers van af te likken. Een heel stuk technischer dan we de afgelopen week op het menu kregen, botsen we over grote wortelpartijen en rotsblokken van de ene haarspeldbocht naar de andere. Elke 50m is er bovendien een bandenguillotine gebouwd, smalle hoge rotsplaten die voor de helft in de trail ingegraven zijn om erosie door uitspoeling tegen te gaan. Sommige zijn 20-25cm hoog en in combinatie met de steile helling en wat snelheid ideaal om banden en velgen naar de eeuwige verdoemenis te helpen. Zoals enkele vlottere deelnemers mochten ervaren…
Om het geheel nog wat te kruiden, is de afdaling voorzien van wandelaars die als mobiele obstakels dienst doen. Als we op een steil stuk van het 30 cm brede paadje de bocht rondkomen, moet de bomma verwoede pogingen doen om niet op mijn stuur te belanden en haar ski-stokken in mijn wielen te steken. Ik zie haar skistokken in alle mogelijke windrichtingen rondzwaaien als zij hals over kop in de struiken duikt, maar gelukkig gaat het alemaal net goed en verdwijnt de laatste ski-stok in het struikgewas net op het moment als we passeren. Al denk ik dat de bomma wel even moest bekomen van ons jeugdig geweld.
We worden nog een laatste maal terug de vallei omhoog gestuurd vooraleer we de finale afdaling mogen aanvatten. En wat voor eentje: op het smalle paadje door het gras worden makkelijke, vlot lopende stukken afgewisseld met superzware, technische gedeeltes. We moeten het beste uit onszelf halen en onszelf overtreffen om de soms op het eerste zicht onmogelijke passages naar beneden te rijden. Het lukt ons meestal toch, al kiezen we enkele keren voor zekerheid en voetenwerk. Op het smalle richeltje is het kantje niet ver af en stuurfoutje hier is iets kostelijker dan wat schrammen en blauwe plekken. We zien Zermatt onder ons liggen , maar het is hard werken om er te geraken. De laatste kilometer is gelukkig wat makkelijker want zowel Pepe als mezelf beginnen kleine stuurfoutjes te maken.
Na 5u31 finishen we als 63ste in het centrum van Zermatt, en zit de 5de etappe en deze Swiss Epic er op. Het was een zware week met ongeloofelijk spectaculaire en indrukwekkende uitzichten, schitterende afdalingen en pokkesteile klimmen. De professionele organisatie liet geen grote steken vallen en was voor een eerste editie beter dan sommige andere events na 10 jaar.
Aan alle supporters een welgemeende Danke Schön voor het volgen en de steun!
Kroki
Dikke proficiat Reevax !
Job wel done !!!!!!
Proficiat mannen en bedankt voor jullie dagelijkse reportage. Het was weer genieten en hopelijk tot gouw. Groetjes, Pascal
Reevax proficiat met het behalen van de eindmeet. Leuke verslagen en mooie plaatjes. Verhouding afstand/hoogtemeters toch zekers één van al dan niet de zwaarste wedstrijd tot nu toe??
Sportieve groetjes M & M
Chique ! Wel zware meerdaagse, maar super mooi ! Grtjes Pat en Zoef