De eerste etappe van deze Swiss Epic is meteen de langste: 95 km en 3000 hoogtemeter tussen Verbier en Leukerbad zijn de zware cijfers. En zwaar zou het worden! We starten de dag achteraan in startblok 2 om 7u45. Het is fris vanmorgen – Pepe’s GPS noteert 4 graden – maar het gaat meteen 700 hoogtemeters omhoog naar Les Ruinettes en ineens verder door naar Croix de Coeur, de pas tussen de vallei van Verbier en de Rhone vallei. Veel tijd om kou te krijgen, hebben we dus niet gehad en, mede opgewarmd door de prachtige uitzichten over de besneeuwde bergtoppen die door de ochtendzon als een spot verlicht worden, sta ik aan de pas dan ook al goed in het zweet, ondanks dat we eigenlijk rustig begonnen zijn. Gisteren had ik tegen Pepe gezegd dat de afdaling van Croix de Coeur een 50km/u schotterweg is, zo ken ik die alvast van in de Grand Raid Cristalp. Maar wij worden quasi onmiddelijk de wei en daarna het bos ingestuurd voor een technische singletrailafdaling. Rotsblokken, wortels, trappen, haarspeldbochten en af en toe een plaske slijk. Het is continu vol in de remmen om de snelheid onder controle te houden, en het duurt dan ook niet lang voor de geur van verbrande ferrodo in de lucht hangt. Super!

Als we na enkele verbindingskilometers in de buurt van Nendaz “les bisses” opdraaien, volgt een tweede highlight: Overal in Wallis liggen irrigatiekanaaltjes, les bisses dus, langs de bergflanken, telkens vergezeld van een wandelpad bezaaid met wortels en rotsblokken. Aangezien het licht bergaf gaat, is het een plezier om hier zonder veel inspanningen te leveren met wat tempo door te slingeren. Op het einde volgt een steile, technische singletrail doorspekt met haarspeldbochten en rotsblokken, waarvoor we onze beste technieken moeten aanspreken. Het loopt allemaal op wieltjes en voor we het beseffen zijn we na 20 km afdaling op de bodem van de Rhone vallei. Yiehaa!
We steken de Rhone over en beginnen terug te klimmen door de vele wijngaarden die de vallei rijk is. De druiven hangen met dikke trossen te wachten op de oogst, wij hebben hier echter geen tijd voor. Er staat immers ineens een muur voor onze neus: 250 hoogtemeters in 1 km op losse ondergrond. We zetten onze Spiderman modus aan en beginnen aan de zware opdracht. Binnen de kortste keren staat het melkzuur in mijn oren, ontploffen mijn benen, en lijk ik de spieren van de pezen los te trekken. Elke halve omwenteling is een gevecht om de cranks een halve toer verder te krijgen, bijna hyperventilerend en badend in het zweet, probeer ik continu naar grip te zoeken. Buiten Pepe en mezelf is er nog 1 andere biker die hier omhoogrijdt, alle andere gaan te voet, en op die manier kunnen we een 15-tal teams inhalen. Maar het heeft veel energie en kracht gekost, en dat zal ik straks cash betalen…

Er volgen nog meer dan 10 km irrigatiekanaaltjes, met meer wortels en deze keer bergop. Het is superleuk maar hard werk en naar het einde toe begint het gevecht met de wortels door de wegen. Ik bleef al eens meer steken tussen de hoge wortels dan me lief is, en het precisie-stuurwerk begint ook wat sleet te vertonen. We zijn echter aan de laatste bevoorrading, wat wil zeggen dt er nog 10km te gaan zijn, maar wel nog 700 hoogtemeters.
De klim begint aan een gezapig stijgingspercentage op asfalt, maar al gauw worden we een wandelpaadje lange een verticale wand ingestuurd. De steigingspercentages gaan weer naar dubbele cijfers, en neen, er staat geen 1 vanvoor. Op de steilste stukken moet ik de berg gewonnen geven en mijn voeten alsĀ hulplijn inroepen. Terwijl de asfaltweg onder ons geleidelijk stijgt, worden wij telkens een steile muur opgestuurd, om even later weer kort af te dalen tot aan de asfaltweg. Ik ben aan het Afzien, met grote A, de benen zijn op, leeg, compleet verzuurd en kapot. Ik kan niet meer genieten van de schitterende smalle vallei met rondom honderden meters hoge verticale wanden. Ondertussen komt Leukerbad dichterbij, we zien het dorp al liggen, maar we worden nog meer een pokkesteile wei ingestuurd voor de laatste 100 hoogtemeters als dessert. Mijn voeten doen overuren, zelfs te voet heb ik het lastig om hier boven te geraken, en elke 50m moet ik kort pauzeren om niet gelijk hier het loodje te leggen. Die 100 extra hoogtemeters mogen we dan ook over een singletrail terug naar beneden, gelukkig niet te technisch, want dat gaat ondertussen ook niet meer.

Na 6u56 finishen we in Leukerbad als 66ste in de herencategorie en kan ik eindelijk gaan liggen en verder sterven. Vandaag was een superetappe met kilometerslange schitterende singletrails, indrukwekkende panorama’s en supersteile klimmen. Enkel de laatste steile klim was er voor mij teveel aan. Het is nu boodschap zo goed mogelijk te herstellen voor de etappe van morgen.Kroki