Amper 100 meter vertrokken na de start en de weg schiet al de hoogte in. Het is een geschakel van jewelste en de 300-koppige Transpyr-meute kruipt de berg op, de ene al wat vlotter dan de andere. Vandaag weinig asfalt maar een echte mountainbike-etappe zoals ze volgens het boekje zou moeten zijn.
De klim brengt ons behalve pijnlijke benen, tevens naar het pittoreske bergdorpje Bonansa. Ik moet automatisch aan de far-west denken en zie de cowboys al met hun lasso door de prairie stormen. Vandaag opnieuw in het gezelschap van de Catalanen Robert en Jordi en ook Italiaan Paulo is mee. Na 20 kilometer mogen we een eerste keer bijtanken om dan in een ruk door te klimmen naar 1600 meter. Achteraf zal blijken dat mijn facebook-updates niet zijn doorgekomen wegens geen GSM-verbinding. We zitten uiteindelijk in de bergen, remember! De klim zelf is goed doenbaar maar bij momenten pittig wegens de grillige ondergrond. De afdaling geeft ons een onwaarschijnlijk uitzicht op de vallei en de tegenoverliggende bergrug. Om beurt maken we elkaar op het wonderlijke landschap en de fabelachtige vergezichten attent en op een gegeven moment kunnen we niet anders dan een korte foto-stop te maken voor een groepsfoto. Tussen haakjes: alle andere foto’s worden tijdens het rijden gemaakt, meestal vanop de fiets, zodat er geen tijdverlies ontstaat. De amusante afdaling duurt tot kilometer 45, even voorbij Seira, waarna we een kort verbindingsstuk tot aan de rivier in gezelschap van het leidersteam in de mixed-categorie afhaspelen. Catalonie heeft intussen plaats gemaakt voor Aragon. Toch super interessant wanneer je met enkele aboriginals onderweg bent.
Op naar de tweede en laatste klimblok van de dag en dat is er eentje om U tegen te zeggen. Aanvankelijk nog makkelijk lopend, maar de ondergrond wordt stelselmatig ruiger en de helling steiler. Klein verzetje ne de juiste lijn kiezen is een must, anders sta je helaas te voet. Uiteindelijk arriveren we in een soort Alpenweide – of heet dat hier Pyreneenweide ?? – inclusief Milka-koeien met Zwitserse koeiebellen. Een gedroomde fotospot. Nog heel even en we bereiken Collada de Ceresa, het zadel tussen de twee bergruggen, waar we nog een laatste keer de voorraden aanvullen. Na een heerlijk voorgerecht en een stevige hoofschotel heeft de chef van deze etappe voor een eclatant dessert gezorgd: een 15 kilometer lange singletrail langs de bergrug richting Ainsa. En of het dessert de moeite was? Ik heb er maar een woord voor: FABOLOSO !!
De track zelf is technisch uitdagend, maar op enkele meters na volledig te rijden. De omgeving is letterlijk adembenemend met 50cm brede, slingerende paadjes en een afgrond aan de rechterkant. No room for errors! Het uitzicht naar beneden is onbeschrijfelijk. Hopelijk geven de foto’s een goede impressie. Verder korte tegenklimmetjes, ronde stenen, scherpe stenen, losliggende stenen, wortels, steenlawines, drops. Enfin, een gevarieerd dessertbord waar je als bike-bourgondier blijft van smullen. “En wat met de lijn bij zoveel zoets ?”, hoor ik je zeggen. Awel, dergelijke fenomenale singletracks zijn een echte zegen voor de lijn! De ideale lijn, bedoel ik dan, want de adrenalinerush die je bij deze afdaling krijgt brengt een biker helemaal in “The Zone”. Flowy-trailbiken geeft een kick en tovert zelfs het meest vermoeide gezicht om tot een stralende, glunderdende biker-face. Dankuwel, Transpyr, om ons een dergelijk lekker menu vandaag voor te schotelen !!
Only 95 kilometer but fabulous!!
Pepe
