Na mijn debacle in de Ardennes Trophy in La Reid, stond er afgelopen week slechts 1 ding te doen: slapen. Op de vooravond van de marathon in Willingen voel ik me echter nog steeds moe en niet gerecupereerd, en heb me afgelopen week meermaals afgevraagd of doorrijden in de joBerg2c geen stommiteit geweest is. Maar ja, gedane zaken nemen geen keer…
De marathon van Willingen wordt op zaterdag geredem, zodat het vrijdagavond toch iedere keer stressen is om op tijd je startnummer vast te krijgen en aan de bike te hangen. Gelukkig een fanstastische nachtrust ten huize Wilke Muhle en op zaterdagmorgen (euh nacht) bij het ontwaken voel ik me zowaar iets beter. Voor 7u zijn we al met zijn vieren op weg naar de start, Pepe mag om 7u30 al het bos induiken, Hettie en ikzelf volgen een halfuurtje later in de laatste startbox. Sieg’s blessure is aan de beterhand, en zij mag terug fietsen, maar een marathon is er nog even teveel aan. Zij neemt dan ook de honeurs lans de zijlijn waar.

Traditioneel een hele hoop volk aan de start in Willingen, en dus is het aanschuiven als we om 8u op gang geschoten worden. In de lange openingsklim is het slalommen tussen het volk, maat het gaat onverwacht goed en ik voel dat er vandaag terug wat kracht in de beentjes zit. Toch veel plezanter om zo rond te kunnen rijden in plaats van met flanellen benen.
Ondanks dat de weersvoorspelling goed was (grijs en frisjes met maximum 14 graden, maar wel de hele dag droog), begint het bovenaan de eerste klim te druppelen. Willingen en het weer, het zal nooit een goede combinatie worden. Gelukkig blijft het beperkt tot wat plaatselijke miezerregen en blijft het verder grotendeels toch droog. Het parkoers kennen we ondertussen wel van voorgaande jaren. De goedlopende gravelstukken worden af en toe afgewisseld met een leuke singletrail en zorgen ervoor dat de kilometers goed vorderen.

Na de eerste lus van 52 km, draai ik de 2de lus op, waar Sieg klaarstaat met een vers drinkbuske. Het gaat direct steil omhoog tot aan de top van de Ettelsberg, dit is een van de lastigste klimmen in het parkoers. In de hut bovenop de Ettelsberg zijn de niet-sportievelingen al volop aan het feestvieren. De hele keet en terras staat afgeladen vol, de grote pinten gaan vlot de deur uit en de geur van bier kruipt ongewild in je neus. Voor zuip-feestjes is Willingen nog meer gekend dan voor mountainbiken, en de wereldbeker voetbal doet er dit jaar nog een pintje bovenop.
Halverwege de tweede lus krijg ik het duidelijk lastiger. Dan gaat het eens wat beter, ben je te enthousiast en rijd je uiteraard te rap. Terwijl ik tot nu toe met een lange ronde in mijn hoofd zat, komt op de laatste lange klim van de 2de lus het besef dat de middelste afstand vandaag wel voldoende is. Tijdens de laatste kilometers word ik ook geregeld ingehaald, en dat is ook geen goed teken voor je algemene toestand zeker ?

Deze keer wint het verstand het van het karakter en finish ik na 5u27 op de middelste afstand, toch nog altijd goed voor 95km en 2800 hoogtemeters. Een lekker bakje pasta staat al te wachten en gaat er vlotjes in. Wat later is ook Hettie aan de finish, niet heel veel later gevolgd door Pepe, die de lange ronde op een 15de plaats afgewerkt heeft.
Het zware werk zit er op voor dit weekend, en de zondag wordt gevuld met een gemoedelijk fietstochtje naar de Diemelsee en een bezoek aan het bike festival zodat we op de hoogte blijven van de laatste snufjes op mountainbikegebied.

Kroki

volledige uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag