Na het debacle van gisteren is het bang afwachten of er een trend gezet is, of dat er na een goede nacht beterschap in het verschiet is. We hebben sowieso al wat geoptimaliseerd: met kleine drinkbussen en wat meer materiaal bij Pepe in de rugzak moet het voor mij letterlijk wat lichter worden voor etappe 3 van Leukerbad naar Grächen. We krijgen vandaag 61 km en 3000 hoogtemeter onder de banden geschoven.
We beginnen de dag met een klein opwarmertje op asfalt om dan meteen helemaal af te dalen in de Rhone vallei. De singletrail door het gras snijdt steeds weer de asfaltweg af om dorpje na dorpje een weg naar beneden te banen. De typische Walliser bergdorpjes hebben hierboven nog smalle, steile en slingerende bergkassei wegjes tussen authentieke houten huizen. 15km en 900 hoogtemeter later staan we naast de Rhone en is het uit met de pret.

Het gaat nu namelijk omhoog van 600m naar Moosalp op 2100m, met 2 valse toppen tussenin. Alles samen goed voor 2000 hoogtemeters. De 25km lange klim start met enkele kilometers asfalt, gevolgd door schotter om dan over te gaan in wandelpad. Telkens de ondergrond van gedaante wisselt, worden er enkele percentjes extra tegenaan gegooid. Geen solden, want die percentjes kosten toch wel wat extra moeite. Een lint bikers werkt zich langzaam het slingerende wandelpaadje door het donkere dennenbos langs de bergflank omhoog. Het knisperen van onze banden op het tapijt van verdroogde dennenaalden is het enige geluid dat de stilte van het woud doorbreekt. In Obermatten krijgen we terug licht in de duisternis, en meteen kippenvel over ons hele lichaaam. Niet zozeer van het spectaculaire landschap, maar van de ijzig koude wind (uiteraard tegenwind) die onverstoorbaar door de vallei blaast. We haasten ons dan ook door het dorpje om terug de beschutting van het bos op te zoeken.

Twee valse toppen later beginnen we aan de laatste 300 hoogtemeters van de deze klim. Na onze bikes quasi 500m loodrecht de berg opgedragen te hebben, komen we in een onvervalste alpenweide terecht. Langs koeiepaadjes zoeken we onze weg naar de Moosalp, waarbij we telkens weer kortstondig van de fiets moeten om over enkele grotere rotsblokken te klauteren. Leuk, maar o zo lastig. Die laatste kilometers gaan dan ook niet vooruit, maar uiteindelijk komt de berghut aan de Moosalp toch in zicht. We zijn bijna 4u onderweg en voorlopig gaat het goed met mijn beentjes, het is geen race-tempo, maar ik kan wel een constant tempo houden.

Het gaat nu bijna helemaal terug naar beneden, eerst enkele kilometers snel en zonder obstakels, dan nog steeds snel maar met een hele verzameling grote en kleine keien. Een kort intermezzo op asfalt later worden we langs een smal paadje langs de bergflank gestuurd. Rechts de bergwand als verticale muur, links de dieperik. De waarschuwingsbordjes zijn hier dik gezaaid, want het kantje overgaan is niet direct de gezelligste optie. Een sectie van 200m worden we zelfs verplicht van af te stappen, en dat was maar goed ook. De laatste hoogtemeters verdwijnen als sneeuw voor de zon als we een 40% steile singletrail en een tiental haarspeldochten later op de asfaltweg op de bodem van de vallei uitkomen.

Ondertussen hebben we ons vraagtekens beginnen stellen: we hebben 59 km, de etappe werd aangekondigd als 61 km en we hebben nog een klim van 800 hoogtemeters te gaan. Die werd gisteren angekondigd als het dessert: a steep en technical climb. Gaat niet goedkomen, denken we dan.
We worden een steil wandelpad opgestuurd, bezaaid met wortels en keien dat zich va tientallen haarspeldbochten de berg naar Graechen slingert. Sommige stukken zijn net berijdbaar op de kleinste versnelling, maar het is balanceren om de juiste lijn tussen de wortels en keien te kiezen, en voorzichtig met de krachten omspringen om grip te houden op de glibberige ondergrond en de benen niet op te blazen. Andere stukken staan we te voet, ik al sneller dan Pepe, die het grootste deel van de klim in het zadel kan blijven. Langzaam werken we ons verder omhoog, we zijn al lang voorbij 61 km, als een bordje “5 km” er ons attent op maakt dat we er nog niet direct gaan zijn. Na nog veel zweet komen eindelijk op de asfaltweg naar Graechen.

Na 68 km en 5u55 finishen we deze 3de etappe in Grächen. Vandaag geen inzinking zoals de voorbije dagen, ik heb de hele etappe een gelijkmatig tempo kunnen rijden en hoop dat het tij hiermee gekeerd is en dat de goede weg morgen verder gaat.