Met de tegenzin van een maandagochtend hijsen we ons vanmorgen uit het verrassend goed liggende designerbed. Hoewel het nog Nutella-donker is, toch horen we de regendruppels alweer op de terrastegels te pletter slaan. The talk of the breakfast is dan ook – of wat had je gedacht – het atypische Portugese rotweer. De voorspellingen zijn niet echt optimistisch en na de zondvloed van gisteren hebben maar weinigen zin om vandaag alweer gaan te snorkelen, en zeker niet voor 110 kilometer. Maar de plicht van een etappen-mountainbiker roept nu eenmaal en om 9u31 stuurt Nuno, de koersdirecteur, ons de Algarve in.

Gelukkig is het ontertussen opgehouden met miezeren en al snel beginnen we te relativeren. Daar waar ons gisteren hele beekjes en rivieren tegemoet kwamen, treffen we vandaag vooral plassen aan op het parcours. De modder in het binnenland is dan weer van heel andere aard dan aan de kust. Zand en water vormen immers onsamenhanged slijk, maar de roestbruine klei vermengt met water heeft een heel hoog Tec7-gehalte. Het zet zich overal op vast en schuift bovendien als bruine zeep. Het is dan ook flink oppassen geblazen om een buiklanding te vermijden.

Maar de track is vandaag zo gevarieerd en de Portugese weergoden doen hun uiterste best zodat we buiten alle verwachting toch kunnen genieten van deze voorlaatste etappe. Met een kopgroep van vier, met daarin Bram, John, Wim en ikzelf vliegen de kilometers erdoor zoals de kilo’s bij een Montignac-dieet en zijn we al snel over de psychologisch belangrijke helft van de etappe. De tegenzin van vanmorgen heeft plaats gemaakt voor lustig rijplezier en de beentjes doen het, ondanks de voorbije zware dagen, verbazend goed. De wild kronkelende trail rond een stuwmeer maakt me weliswaar wat draaierig, maar is bloedmooi en de finale kilometers naar de finish op een streepje van amper 30cm langs een betonnen waterkanaaltje is eveneens een highlight.

Maar de kers op de Bollo d’Arroz is ongetwijfeld de blik op het imposante fort en aangrenzende Ingreja van Silves (uitgesproken als Silvesj). De voormalige hoofdstad van de Algarve ontvangt ons met een heerlijk zonnetje en warme temperaturen. Met opnieuw een derde plek behoud ik mijn tweede plaats in de master-categorie. Hettie kon de rit vandaag ook erg smaken – bijna letterlijk met de modder in de mond – en zette haar leidersplaats bij de dames nogmaals extra in de verf. Sieg hield gelukkig niet te veel schade over aan een tuimelperte, vlak onder het oog van fotograaf Kroki en kwam moe maar tevreden over de eindmeet, samen met haar buddy Patrice.
Wij gaan dadelijk wat chillen in de swimming-pool, want dat hebben we met z’n allen meer dan verdiend.

Pepe