Vanmorgen de wekker even vervloekt, maar dan toch maar op een onmenselijk vroeg uur uit bed gekropen. Een snel ontbijtje later zitten we op de bus naar Heidelberg voor de start van deze joBerg2c. Net als de zon langzaam boven Karan Koppie kruipt, arriveren we in het domein van Karan Beef, waar de start plaatsvindt. Het gras ziet wit en de gevoelstemperatuur is navenant, maar de zon geeft wel al voelbaar warmte.

Klokslag 8u is het dan zover, en zetten we ons met zijn vieren op weg naar Frankfort, 116 km en bijna 1000 hoogtemeters verder. Aangezien de etappe van vandaag niet meetelt voor het klassement, is de taktiek simpel: zo snel mogelijk in Frankfort geraken met zo weinig mogelijk energie te verbruiken. Na het eerste opwarmklimmetje worden we onmiddelijk de Karan koppie singletrack ingestuurd. Vijf kilometer lang slingeren we langs de bergflank met de eerste spectaculaire uitzichten op de achtergrond. Als we dan de brede gravelweg opdraaien, zien we dat de Reevax Ladies slechts een goed minuutje achter ons zijn. En of die goed bezig zijn!

Na de eerste bevoorrading vogt een 30 kilometer lang stuk over brede gravelwegen. We komen aansluiten bij een grote groep bikers, met blijkbaar alle topfavorieten. Dat zal waarschijnlijk ook de laatste keer zijn deze week dat we met die jongens kunnen meerijden. Het is wel een zenuwachtige bedoening, niemand wil helemaal vooraan rijden, en achteraan wil iedereen uit de wind zitten. Echt plezant is het niet, maar het is wel efficient qua energieverbruik, en dus besluiten we om ons in het voorste deel van de groep te zetten om het risico op valpartijen te minimaliseren.  

Ongeveer halfweg komen we aan de 400m brede Vaal-rivier, waar ook de 2de bevoorrading staat. We hadden nog reclame gemaakt voor de lekkere pannekoeken die we hier de afgelopen 2 jaar kregen, en waar we weer naar uitgekeken hadden. Dit jaar echter geen pannekoeken, maar we veel ander lekkers. Maar geen pannekoeken kan echt niet, en dus zullen we toch eens moeten nadenken over toekomstige deelnames. Vorig jaar mochten we de Vaal rivier nog met chinese drakenboten de rivier overroeien, dit jaar geen roeispanen, maar wel 400m houten palleten. De organisatie heeft voor een nieuw wereldrecord gezorgd door ‘s werelds langste drijvende brug te bouwen. Het samenraapsel van buizen en palleten, samengehouden door wat touw en spanbanden ziet er op het eerste zicht niet echt vertrouwenswekkend uit, maar aangezien de brug niet gebouwd is door urban guy Wappo maar wel door Farmer Gary, zetten we onze bedenkingen aan de kant. Jezus liep over het water, wij doen het gewoon even met de fiets. Met dank aan Archimedes !

De tips die we gisteren tijdens de briefing meekregen waren; ten eerste wat afstand houden tov je voorligger, ten tweede ongeveer 15 km/u aanhouden, en ten derde vooral niet stoppen wat dan zinkt de brug. Twee keer raden wat mijn voorganger presteert: vertragen tot bijna stilstand, en dan nog willen afstappen. Toen het water in enkele seconden enkelhoog kwam te staan, zag die gelukkig zijn fout in en begon dan maar te lopen. Het gevolg was wel dat voor ons het tempo eruit was en dat we dus ook af en toe water maakten. Gelukkig bereiken we beide droog de overkant en kunnen we onze weg verderzetten via een kilometerslange singletrail langs de oevers van de Vaal rivier.

Enkele kilometer gravelwegen verder hebben we van rivier gewisseld en rijden we 15 kilometer langs de oevers van de Wilge rivier. De uitzichten zijn nog altijd even speciaal als in het begin van de etappe. We beginnen stilaan aan het laatste stuk naar Frankfurt, waar we na 4u50 finishen. Zowat 20 minuten later zijn ook de Reevax Ladies aan de finish, met een grote smile en nog frisse beentjes. Als dat zo verder gaat rijden ze ons binnen enkele dagen gewoon voorbij !
Geen klassement vandaag, maar wel een goeie opwarming voor morgen!

Kroki