Zoals zo vaak in het leven, begint ook aan de ‘Saarschleife’ alles met wild enthousiasme en veel idealisme. De zoektocht naar een spannend afstudeeronderwerp in de richting bedrijfseconomie leidt in 2005 uiteindelijk naar een Mountainbike Marathon als moderne publiciteit voor een toeristische regio. De Saarschleifen Bike-Marathon in Orscholz is geboren. En vandaag zijn we al aan de 10 editie toe met een stabiel deelnemersaantal van meer dan 1000 enthousiaste mountainbikers. En wat had je gedacht, ook Reevax is al geruime tijd van de partij. Met 6 op 10 deelnames mogen we trots dit jubileum aan de Saar meevieren onder een deugddoend zomerzonnetje.

Sieg is bijna hersteld van haar voet- en armblessure maar riskeert nog geen wedstrijd. Kroki kreeg nog enkele weken startverbod en houdt zich dan ook strikt aan de doktersvoorschriften. Hettie vocht de hele week met een nierontsteking maar lijkt tegen het weekend toch de strijd te winnen en kan dus gelukkig aan de wedstrijd deelnemen. Om niet te overdrijven kiest ze voor de middelste ronde van 53 kilometer.

Samen met 136 andere renners sta ikzelf om 9u30 in het startvak van de ‘Grosse Schleife’, goed voor 98 km en 2225 hoogtemeter. Op enkele kleine wijzigingen na ken ik het parcours na al die jaren best wel goed en dat heeft zo zijn voordelen. Als geen ander weet ik dat het venijn hier in de staart zit en dat indelen een must is om te overleven. Onder luide aanmoediging van Hettie – zij start een uurtje later – trekken we ons vanuit het Cloef Atrium op gang voor een prachtige dag mountainbiken. In tegenstelling tot veel andere Duitse marathons, kiest de organisatie hier in Orscholz voor een flink aandeel cross-country-secties. Dit zijn technische passages met wortels en stenen die techniek, evenwicht, durf en behendigheid vragen. Samen met de slopende beklimmingen, de bos- en gravelwegen en de passages door enkele dorpjes, de ideale mix voor een afwisselende wedstrijd.

Zoals gewoonlijk heeft mijn Vlaams-Brabants-dieseltje wat tijd nodig om onder stoom te komen, ook al is het vanmorgen verre van koud. Ik wordt bij de start dan ook langs alle kanten voorbijgesneld door Porche’s, Ferrari’s en Lamborghini’s van de snelste soort. ‘Benieuwd of die straks even snel gaan blijven racen’, pep ik mezelf op en kar op mijn tempo verder. Dank zij de parcoursverkenning van gisteren, waren enkele ‘tricky’ punten bekend en dat kan ik dan weer in mijn voordeel uitspelen. Via een fietsersbrug bereiken we de overkant van de Saar met Saarholzbach en verder ook nog Mettlach, de thuishaven van de wereldbekende porceleinfabrikant Villeroy-Boch. Gedurende de eerste ronde van zowat 53km gaat het bij de meesten nog tamelijk goed en na een korte pitstop voor het meegrabbelen van een tweede lading bidons, vertrekken we voor een iets kortere tweede ronde.

Vanaf nu begint het langzame opschuifwerk. Niet zozeer omdat ik mijn rijsnelheid verhoog, maar veeleer omdat de benzinetank van vele sportbolides leeg begint te geraken, ‘joins de culassen’ beginnen te lekken en sommige lichtgewicht-motoren met een wit rookpluimpje langzaam beginnen te sputteren. Maar wij stomen onverstoord verder richting finish, ook al kraakt ook bij deze diesel de mekaniek een beetje, maar die kan wel tegen een stootje.
Vooral het gedeelte aan de overkant van de Saar eist zijn tol want daar woont blijkbaar ‘Der Mann mit dem Hammer’. ‘Haasje over doen’geeft dit dieseltje dan weer vleugels, ook al tracht ik mijn collega’s nog met een motiverend woordje een hart onder de riem te steken. We zijn tenslotte allemaal lid van één grote mountainbike-familie. Het allerleukste stukje van het parcours vind ik de Bitburger-klim, vlak na de sluis over de Saar. Een korte maar steile en venijnige helling waar vooral het enthousiaste publiek voor de nodige adrenaline-kick zorgt en je letterlijk naar boven schreeuwt. De pijn in de benen weegt niet op tegen de voldoening om rijdend boven te geraken en van daar is het nog ‘maar’ 10 kilometer tot de finish, maar dan wel hoofdzakelijk bergop.

In de finale hoeft er niet meer zuinig met energie te worden omgesprongen want ik wil zo snel mogelijk aan de finish geraken. Als alles volgens afspraak en plan verloopt zou Hettie me aan de Cloef – het overbekende uitzichtpunt aan de Saarschleife – staan opwachten nadat ze zelf op de middelste ronde gefinished is. En ja hoor, al van ver tevoren hoor ik haar aanmoedigingen door het bos schallen zodat ik nog een tandje kan bijschakelen voor de laatste kilometer.

Na 4u55min zit deze jubileum-editie van de Saarschleifen Bike-Marathon er weer op en als blijkt dat Hettie zich zonder pijn super geamuseerd heeft, zijn we allebei overgelukkig. Zowat een uur na afloop van de officiële prijsuitreiking komen we via een sms van het thuisfront te weten dat Hettie zelfs 2de geworden is in haar categorie. We haasten ons dan ook terug naar de finishlocatie om in extremis de bijhorende trofee in ontvangst te nemen. De kers op de taart van een schitterend weekend. De ijsventers zullen weer gouden zaken doen. Volgende afspraak over twee weken in Neustadt an der Weinstrasse.

Pepe

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album