Vannacht eindelijk een warme nacht, geen vriestemperaturen, geen condensatie in de tent, geen vochtige slaapzak. Het lijkt wel alsof we de kust naderen…
Voor de laatste keer hijsen we ons om 5u uit de slaapzak voor de finale etappe van Jolivet naar Scottburgh. We weten van vorig jaar dat dit geen weggevertje of uitbollertje is, maar dat er vandaag nog wat gewerkt moet worden. Maar het is vooral van belang om geconcentreerd te blijven en op te letten, want er zitten nog wat verraderlijke passages in het parkoers en bovendien zijn de meesten ook nog eens nerveus om een laatste goed resultaat te rijden. Het plan is dan ook om ons ding te doen en goed op te passen dat anderen geen roet in ons plan gooien.

Om 7u02 gaan we van start in batch B, en tegen de verwachtingen in is de start veel minder nerveus dan verwacht. Er wordt wel onmiddelijk verschrikkelijk hard gereden en het is meteen duidelijk dat mijn beentjes niet gerecupereerd zijn van de etappe van gisteren. De eerste 15 kilometer wisselen we singletrails door het gras af met jeepwegen door het bos. Hier is het dubbel oppassen want overal liggen er grote takken en ander bosafval op de route. In tegenstelling tot voorgaande jaren worden er deze keer geen stokken in onze wielen gestoken en komen we er zonder problemen doorheen.

Even verder komt een van de masters die 2de staan in het algemeen klassement tegen de richting in gereden. Hij is op zoek naar zijn teammaat die hij ergens onderweg kwijtgespeeld is. Het wordt nog grappiger als 3-4 km verder zijn teammaat ook tegen de richting in terugkomt, eveneens op zoek naar zijn teammaat. Hoe noment men dat: spookachtervolging of zo? In ieder geval prachtig teamwerk!

Naarmate de kust dichterbij komt, komen we in het doolhof van de suikerrietplantages terecht. De eerst oogst is blijkbaar gestart, waarbij het afval ter plaatse verbrand wordt. De ene keer vliegen we met hoge snelheid met de geur van caramel in de neus tussen de gekapte suikkerietvelden, even later geselen de lange bladeren van de nog niet geoogste velden onze armen. De ondergrond bestaat hier uit hardgebakken kleigrond, overgoten met een dun laagje fijne gravel. Dit schuift als bruine zeep op een dansvloer en vooral in de bochten is het voorzichtig insturen en superconcentreerd blijven om bij het minste schuiven van het voorwiel onmiddelijk te kunnen corrigeren. Het is als op eieren rijden, breekt er eentje, dan ben je de klos. We zien verschillende deelnemers ei zo na de bocht missen, maar zelf houden we alles onder controle.

De opeenvolging van de steile hellingen beginnen zijn tol te eisen, de benen zijn langzaam aan het vollopen met melkzuur. De superstele helling, die de toepasselijke naam “Work to be Done” gekregen heeft helpt ook niet echt. We zijn ondertussen iets meer dan 2u bezig als we aan de 2de bevoorrading bij km 58 komen. Net zoals de eerste bevoorrading gaan we zonder pause door, we willen zo snel mogelijk naar Scottburgh.

Het laatste gedeelte verliep vroeger in autostrade-stijl recht naar de finish in Scottburgh, maar sinds vorig jaar hebben onze joBerg2c farmers zowaar 15 km verse singletrack gevonden, eerst langs de rivier op en af, dan langs de autostrade recht naar Scottburgh. De melkzuurproductie blijft vlotjes draaien en het gaat peilsnel naar het strand van Scottburgh. We ruiken de oceaan al als we plots voor alweer een uitvinding van de farmers staan: een 600m lange drijvende brug om de lagoon van een riviermonding over te steken. Vorig jaar stonden we hier nog tot voorbj het middel in het water, nu gaat het alleszins een stuk vlotter. Vlot is wel het juiste woord, want de brug heeft enorm veel last van de golfslag en het tij, waardoor het lijkt also je net een fles sterke drank achterover gekapt hebt. Alleen is het hier wel degelijk de weg die slalomt terwijl je zelf probeert in het midden van de 1m brede paadje te blijven.

Nog enkele paletten over het strand verder en de speaker kondigt met veel enthousiasme aan dat deze joBerg2c er voor Pepe en mezelf opzit. High-five! We finishen de 84 km lange etappe van vandaag in 3u21 15de in onze kategorie. Drie dagen geleden zag het er nog geweldig slecht uit, nu slagen we erin deze 9-daagse wedstrijd succesvol op een 23ste plaats in de open men kategorie te beeindigen!
Het is nu nog een 40 lange minuten nerveus wachten op onze dames. Zij hadden vandaag een ietwat moeizamere dag, zodat ze uiteindelijk als 4de damesteam de eindstreep op Scottburgh beach kruisen. In het algemeen klassement finishen ze op een fantastische 3de plaats! Sterke prestatie dames!

Wij verhuizen nu nog een klein weekje naar Kaapstad om de vermoeide beentjes wat te laten recuperen. Een grote merci aan alle supporters voor het vele duimen de afgelopen week !

Kroki