Aan de finish van vandaag heb ik nog geweldige herinneringen uit ver vervlogen tijden. Ooit hebben we hier immers nog eens met de armen in de lucht de Transportugal afgesloten. Vandaag is Sagres echter niet het einddoel, maar een tussenstop op onze 7-daagse reis door de Algarve. Bij de briefing had Nuno ons al geinformeerd: ‘Today is gonna be a rainy stage !’

En of hij gelijk had? Bij de start kon je nog van miezerregen spreken terwijl we bij het beklimmen van de muur naar het Castello d’ Aljezur onze koude spieren pijnigen. Het hoogteprofiel ziet eruit als het gebit van een zaagvis die nog nooit bij de tandarts is geweest. Steeds weer mogen we 200 meter klimmen on dan weer de gewonnen hoogte gratis en voor niks opnieuw kado te geven. Je ruikt de oceaan, je proeft het zout in de lucht. Maar wat 1 van de mooiste ritten van deze wedstrijd had moeten worden, verzuipt even later letterlijk in de Portugese regen. Plassen overal, uitzichten belemmerd, roestbruine beekjes stromen de berg af. De anders zo betoverende kliffen van de praja’s zijn nu glibberige hellingen geworden met verraderlijke geulen en onder het plasoppervlak verborgen stenen. Met een sextet maken we er het beste van terwijl de regen met bakken uit de Algarvse hemel stroomt. Nog een geluk dat het ten minste niet koud is, anders waren we vast en zeker onderkoeld geraakt.

Voor de veiligheid wordt er opnieuw een sectie uit het parcours geknipt en maken we een ‘shortcut’ over het asfalt. Niemand klaagt. Ik moet continu denken aan de deelnemers in de achterste gelederen en nog het meest aan onze meiskes, die zich de schoonheid van de Algarve wellicht ook anders hadden voorgesteld. Zolang we maar allemaal veilig en zonder ongelukken in Sagres aankomen. En dit lukt gelukkig ook en we feliciteren mekaar voor dhet mooie teamwerk in deze epische etappe. Vanaf nu zal voor velen Sagres gelijk staan met verzopen land en niet met bier en postkaart-zichten. Een veel te duur, design-hotel ontvangt de slijkduivels echter met open armen. Het contrast tussen de witte luxe en de roestbruine bikers kon niet groter zijn. Zoals weerman Frank altijd pleegt te zeggen: morgen is er weer weer!

Pepe