In Belgie hebben we dan wel geen winter gehad, maar hier hebben we blijkbaar een abonnement op dievriestemperaturen. Vanmorgen vlak na de start rijden we door een winterlandschap met -1,7 graden op de thermometer. Past wel mooi in het verhaal want we rijden uiteindelijk naar Winterton. De tanden rammelen, de tenen lijken afwezig, de vingers zijn gevoelloos en de spieren kraken. Maar de omgeving is als in een sprookje: mist, bevroren gras, opkomende zon en een kudde mountainbikers in het stof. Met bevroren vingers en slechts een hand aan het stuur tracht ik op de hobbelige weg de atmosfeer op foto vast te leggen. Ik weet niet hoe het bij andere rijders gaat, maar bij mij weken decors als deze altijd opnieuw emoties los. Ik heb er maar een woord: magical !

Het hoogteprofiel doet vermoeden dat het eerste vierde van de etappe uitsluitend bergaf gaat, maar Kroki en ik weten wel beter. Er moet immers aanvankelijk toch wel wat stevig klimwerk gepresteerd worden en het grootste voordeel hiervan is dat we zo tenminste warm krijgen. Eerst nog over een brede district-road (hard gebakken zandweg met ribbels en putten) maar vervolgens over schitterende trails in het wit bevroren gras. Helaas kan ik niet overal mijn fototoestel bovenhalen, ook al kriebelt mijn ‘triggerfinger’ onophoudelijk. We verlaten vandaag de Freestate en de dorpjes waar Afrikaans word gesproken. Volgende provincie op onze route is Kwazulu Natal, kortweg KZN (Cooltjes ‘Keejzeten’ uitgesproken door de Engelssprekende Afrikaners). De meute bikers slingert zich als een bont gekleurd lint de bergflank op en de meesten onder hen hebben nog geen idee wat een prachtig zicht en trails hen dadelijk te wachten staat. Kroki en ik kunnen amper wachten om binnen enkele ogenblikken het gevoel te hebben dat we op het dak van Zuid-Afrika zitten. The Escarpment is een hoog bergplateau met een vertikale, naar schatting 300m hoge afgrond die uitkijkt over het onderliggende landschap van KZN. De rotsen, het vergezicht, het paadje waarop je rijdt, enfin de hele situatie is gewoon fenomenaal. In vergelijking met vorig jaar amper wind en dus geen noodzaak tot tegensturen maar volop genieten. Amper bekomen van de Great Wall My China (zo noemt de organisatie deze clif) of we slingeren naadloos in een van de leukste single-trail secties die je je kan indenken: Sollies Follie heet dit stukje mountainbike-hemel op aarde, genoemd naar de bouwer ervan. Een perfect aangelegde trail vergt 110% van je aandacht en hoe ik het ook probeer, maar de steeds breder wordende glimlach op mijn door de zon verbrande face kan ik helaas niet onderdrukken. Yeehaa! Go with the Flow! Gaan met de Banaan! Scheuren met die Handel! Racing op de Rollercoaster! Sollie for President!

De heerlijke trail spuwt ons uit op een tussenplateau zodat we heel even op adem kunnen komen. Niet voor lang echter want de route begint nu flink te golven en dit niet aflatende op en af doet de brandstofmeter zienderogen zakken. Ook al lijkt het niet zo, maar dit is een slopend stukje joBerg2c. Na dit heimelijke intervalstukje is het alle hens aan dek voor een haast kaarsrechte maar super-speedy afdaling bezaaid met booby-traps zoals putten, stenen en uitgespoelde langsgeulen. We bereiken snelheden tot boven de 60km/u en dan wordt elke fout pijnlijk afgestraft. Reevax bouwt zoals gewoonlijk een redelijke veiligheidsmarge in en komt zonder ongelukken aan de eerste bevoorrading bij kilometer 44. We merken nu ook dat we allebei een bidon zijn kwijtgespeeld en zullen dus extra moeten opletten dat we niet zonder drank vallen. Een derde van de rit hebben we intussen achter de kuiten. Enkele kilometer brede gravelwegen die nu volgen zijn heel wat minder spannend, maar geven tenminste de gelegenheid om wat te recupereren en het melkzuurgehalte in de geteisterde spieren langzaam af te bouwen. We rijden nu met een wijde boog rond Spionkop, een bergpukkel met oorlogshistorie die de voorbije jaren menig joBerg2c-deelnemer heeft doodgedaan. In plaats van een 25% steile asfaltklim hebben ze deze editie een singletrail-alternatief tot op twee derde van de pukkel gevonden. Een decor met hoog gras, links en rechts van die typische afrikaanse bomen zoals in de Serenghetti-films en af en toe enkele huisjes met strooien dak en super enthousiast wuivende zwarte kinderhandjes. Misschien niet zo extreem als andere jaren, maar verre van een makkie.

Een bevoorrading en wat hoogtemeters verder en we staan aan het begin van alweer een highlight: Long Drop Pass: Alweer een bangelijk vloeiend aangelegde, kilometers lange trail op de flank van Spionkop. De adrenaline rusht door mijn aders wanneer we met een vrije baan slingerend de helling afscheuren. Slalommen op de fiets. Om in de zogenaamde ‘Zone’ te komen moet je hele lichaam meewerken: Arendsogen moeten het parcours afscannen naar richtingswissels. De kortbij-radar moet ervoor zorgen dat je voorwiel de obstakels vermijdt. Je hersenen draaien in overdrive om alle info te verwerken en geven de juiste bevelen door naar de uitvoerende lichaamsdelen. Vingers moeten op het juiste moment remmen. Armen en benen moeten bulten afveren. Hele lichaam moet de balans verzekeren. Schakelen als het moet. Jumpen indien nodig en tijdig bukken als de laaghangende tak het vereist. Een knap staaltje van coordinatie en teamwork: zo zit een mountainbikers-lichaam in elkaar.

Derde en laatste hoogtepunt van de dag is Pufadder-Climb: Tussen vreemde, verdroogde bomen – naar mijn gevoel een kruising tussen een palmboom, een ananas en een bananenboom – gaat het over een deels uitgespoelde trail bergop. Het ene stuk laat zich makkelijk rijden maar sommige secties zijn een ware uitdaging door de steilheid in combinatie met losse stenen. Het is telkens weer proberen en hopen dat men de ruimte krijgt van de andere deelnemers om boven trachten te geraken. Kroki lijkt een tweede adem gevonden te hebben en jaagt het tempo wat de hoogte in.

Rest ons nu enkel nog een kilometers lange trailafdaling richting Winterton. Onderweg passeren we nog een ongelukkig gevallen deelnemer. Gelukkig is het rescue-team er al bij om de eerste zorgen toe te dienen. Nu nog enkele kilometers tijdrijden en wat andere renners op sleeptouw nemen. We letten natuurlijk goed op dat we geen dames-teams in ons kielzog meevoeren, want dan zouden we slechte punten scoren. Farmer Gary heeft net voor de finish als cooling-down nog voor een rivierdoortocht gezorgd: het koude water van de Baby Tugela vormt een heerlijke afkoeling van onze pijnlijke voeten. Na 5u38min staan Kroki en ik aan de finish in Winterton na een onwaarschijnlijk dagje mountainbiken. The Best a Biker can Get! En hoe hebben de ladies het vandaag gedaan, hoor ik jullie vragen: alweer schitterend natuurlijk want ze scoren voor de derde keer op rij een podiumplek. Opnieuw derde en dik verdiend. De podiumceremonie komt al heel snel en door wat onduidelijkheid geraakt slechts 1 Reevax-Lady tijdig bij de ceremonie. Gen nood echter, dan moeten ze het morgen maar weer eens over doen. Wij gaan nu wat relaxen en genieten van een zonnige namiddag in Winterton. Cheers!

Pepe