Gisterenavond en vannacht heeft het behoorlijk gestortregend en ook in de rest van Spanje maakte het weer blijkbaar bokkesprongen. Vandaar dat de organisatie ons bij de briefing reeds geinformeerd had dat de route van vandaag mogelijk gewijzigd zou worden. Vandaag de koninginneetappe met 137km en we starten vanuit het midden vn de Citadelle van Jaca. Vanmorgen dreigende regenwolken, nevel maar niet echt koud. Iedereen is een beetje bezorgd om wat komen gaat want het belooft een helse rit te worden.
De eerste 10 km laten ze ons op het voorziene parcours, of ‘the track’ rijden maar dan worden we afgeleid en slaan een onrijdbare moddersectie over via het asfalt. In het 20km lange asfaltstuk zijn er enkele die hun spierballen willen rollen, maar wij – dat zijn mijn Catalaanse makkers Jordi en Robert en ikzelf – passen vandaag de ‘bordjestheorie’ van Jose de Cauwer  toe en sparen zoveel mogelijk onze krachten.
Bij de eerste bevoorrading ontmoeten we Kroki en hebben we 30 kilometer op de teller en hebben we, Voorlopig althans, nog geen regen gehad. Dan gaan we weer offroad en presenteert zich een groen landschap met molshopen. Een heel ander uitzicht dan de vorige dagen. Het is leuk biken ook al loopt de ondergrond soms niet al te best.

Een tweede verharde sectie brengt ons na 65 kilometer in het schattige Burgui. We zijn intussen in Navarro, na Catalonie en Aragon het derde zelfstandige gebied wat we aandoen. Ook hier is Kroki weer van de partij voor een motiverend woordje en wat kiekjes. Ook al voelt hij zich nog steeds ziek, hij tracht toch zijn steentje bij te dragen.

We zijn exact halfweg deze monsteretappe, maar het klimwerk moet nog komen. Eerst werken we nog een langzaam oplopende weg af. De wind staat pal op de neus en deze keer nemen Tom – een van de vele andere landgenoten in deze Transpyr – en ikzelf het kopwerk voor onze rekening. Het peleton volgt mooi in twee rijen in ons wiel. En dan begint het echte mountainbiken. Een smalle, steile singletrail tussen de bomen en bezaaid met keien. Rijdbare stukken worden afgewisseld met wandelstroken waardoor het een slopende bedoening wordt. De modder en de zompige ondergrond verhogen de moeilijkheidsgraad nog meer. De ene vindt het geweldig, de andere verfoeit deze strook en zo zijn de meningen verdeeld. We vorderen tergend langzaam en het duurt een hele tijd voor we de eerste van de 3 bergtoppen die ons nog resten bereikt hebben, Intussen is er een Spaans zonnetje komen piepen en krijgen we als beloning een kleurrijk zicht op het lagergelegen bos. De afdaling is dan weer een mooie beloning en het doet de beentjes goed als we weer eens een goed rijdbare ondergrond onder de wielen krijgen.

Bij de beklimming van berg twee waan ik me helemaal in onze Ardennen, in de herfst. Donker, veel modder en plassen en schuiven van links naar rechts. In deze smurrie merk je een duidelijk verschil in behendigheid tussen de Belgen en de zuiderlingen. DIt is ecjht ‘ons’ parcours en de gezwindheid waarmee wij hier door de blubber laveren doet menig Spanjaard respectvol toekijken. Zo zie je maar, ook al is het niet mijn favoriete ondergrond, de techniek vaart er wel bij.
Ondanks alles is iedereen opgelucht wanneer we eindelijk boven zijn en richting derde en laatste bevoorrading kunnen afdalen. We hebben intussen wat regen op ons dak gekregen en door de snelheid is het wat frisjes geworden. Maar dadelijk starten we de slotklim, en ze zijn ons hierboven precies goed gezind, want ‘El Sol’ is weer even van de partij.

De laatste kilometers verlopen nog over enkele prachtige weidetrails, maar door de vele regen liggen de meesten er verzopen bij. Pas 300 meter ervoor zien we onze finishlocatie Burguete, startpunt van ‘El Camino de Santiago’. Wij hebben vandaag onze eigen Camino gereden, de Camino van de Transpyr.
Morgen resten ons nog 95 kilometer tot aan de Atlantische Oceaan en dan hebben we ons doel bereikt. One day to go !

Pepe