Het tentzeil kraakt in de wind wanneer we vanmorgen om 5u onze oogjes opentrekken. Het race-camp in Frankfort ontwaakt bij temperaturen onder nul. De jonkies van ‘Hoerskool’ Wilgerivier zijn al op post voor hun dagelijkse job. Ze verzorgen zowat alles wat met de race te maken heeft: afruimen van de tafels, kruier spelen, fietsenstalling bemannen en noem maar op.Met tegenzin hijs ik me uit de warmte van mijn mummie-slaapzak brutaal de ijskoude buitenwereld in. Voel me net een eskimo met kiekenvel.
Het kommetje warme porridge (havermoutpap) is letterlijk hartverwarmend en gaat goed binnen. Iedereen zit er wat beduusd bij en aan de hoogte van de opgetrokken schouders kan men nagenoeg de temperatuur aflezen. Onze praktische organisatie loopt vanmorgen nog een beetje zoals een diesel die je in de winter tracht te starten: stroefjes, maar eens op gang …

Gelukkig kunnen we een jasje aantrekken en dat straks aan de eerste bevoorrading weer afgeven. Zo voorkomen we tenminste de ergste vorm van onderkoeling. Want vlak na het verlaten van het camp gaat het snel bergaf en de ijzige wind diepvriest onze tenen en vingers. Kroki spreekt zelfs van Brain-Freeze, maar daar blijk ik om een of andere reden niet veel last van te hebben. Warmbloedig zeker? De eerste kilometers langs de Wilgerivier verlopen helemaal in de mist en met de opkomende zon kelderen de temperaturen tot -2 graden. De combinatie van mist en stof op mijn bril maken het spoorzoeken extra moeilijk. De omgeving met aan de ene kant het water en aan de andere kant een escorte van runderen onder een door de mist priemende, opkomende zon is werkelijk betoverend. De schoonheid van het decor doen de pijn van de bevroren vingers en tenen even vergeten. Het eerste anderhalf uur komt er helaas geen verandering in deze diepvriestoestanden en het blijft op de tanden bijten. De zon doet gelukkig haar opwarmwerk en langzaam maar zeker ontdooien de Reevaxers.

Tijd dus om het gas een klein beetje meer open te draaien en wat plaatsjes goed te maken. Er staat vandaag ook nog eens een flinke tegenwind die in de open velden voor sluipend sloopwerk zorgt. Daar waar gisteren door sommige teams nog met krachten gegoocheld werd, lijkt de wind vandaag al voor enig slachtoffer te zorgen. Zonder te forceren maken we telkens weer van een voorliggend team ons doelwit en kruipen er op kousenvoeten naartoe. Heel motiverend, is dat, enfin, tenminste voor ons. Bij waterpoint 2 staat weer een pitstopteam met smeerolie te wachten en de kinderen bieden hun diensten maar al te graag aan. Terwijl de ene mijn fiets vasthoud alsof zijn leven er van afhangt brengt de andere vakkundig de juiste dosis smeerolie aan op de intussen schor klinkende ketting. En dan komt nu ‘The Fun Part’ van de etappe: een leuke, flowy singletrail voert ons in een adrenalineroes naar Reitz. Een kleine wegvergissing van een voorliggend team zorgt er op de koop toe ook nog eens voor dat we plots vrije baan krijgen en ons helemaal kunnen uitleven op het stoffige paadje. Als dolgelukkige kleuters scheuren we richting finish. Het oplopende parcours en de forse tegenwind temperen wel de snelheid, maar niet ons enthousiasme.

Na 3u45min en 93km klokken Kroki en ik af in Reitz. De geslaagde etappe wordt bezegeld met een vers gemaakte cappuchino in mijn Performance-bidon. Misschien een ideetje voor sportdrank? Nu volgen de praktische beslommeringen zoals tent zoeken, bagage oppikken en naar de slaaphut slepen en dan kunnen we gaan aanschuiven voor een welverdiende douche. Maar nee hoor, want plots herkent Kroki de shirtjes van ons meiskes-team, die de laatste meters naar de finish afleggen. Unbelievable ! We laten sito presto alles vallen, pijnigen onze spieren nog een laatste maal en trekken een spurtje naar de finish. Yeahaa, de Reevax-Ladies have arrived already. Wat een prestatie. En als klap op de vuurpijl blijken ze nog eens derde geworden te zijn in de ladies-categorie. Vier apetrotse Reevaxers genieten verder van een heerlijke namiddag in Reitz. Sun is shining… and so are the girls!

Pepe