Vandaag helaas geen verslag van de hand van Kroki. Hij had een lastige dag, voelt zich niet te best en ligt met de benen omhoog te recupereren langs de rivier hier in Kamberg. Ik neem het dan ook graag van mijn teammaat over.

Als ik vanochtend uit mijn slaapzak kruip voelt mijn lijf aan alsof ik vannacht een gevecht met Mike Tyson heb gehad. En zo te voelen heb ik verloren. Voorarmen, biceps, nek, schouders: alles doet wel een beetje pijn. Of zouden de afdalingen van gisteren er voor iets tussenzitten want ik heb nog al mijn tanden.
Vanmorgen kan ik eindelijk weer eens zonder windvestje starten. Niet dat het al zo warm is, maar ik waag het erop want de ochtendtemperaturen zijn al wat mensvriendelijker. De etappe wordt minder zwaar dan die van gisteren en moet het vooral hebben van de decors en de vergezichten, meer dan van het mountainbike-technische. Al van bij de start merk ik dat er een technisch probleem is met de fotocamera. Het toestel is helemaal geblokkeerd en geeft geen krimp meer. Ik zou eigenlijk de batterij er moeten uithalen maar het deurtje is geblokkeerd door een statiefbevestigingsplaatje waarvoor je een schroevendraaier nodig hebt. Geen foto’s dus van de eerste 40km. Bij de bevoorrading kan ik met behulp van een gigantisch slagersmes het euvel verhelpen en is uw fotograaf van dienst ‘back in business’.

Aanvankelijk verloopt de route over single-tracks in het gras en ook al lijkt het een vloeiende trail, de ondergrond is hobbelig en schud ons helemaal door door elkaar. Op die manier worden onze stijve spieren van gisteren misschien weer terug losgeschud en gemasseerd? Of toch niet? De omgeving is dan wel niet zo spectaculair als gisteren, maar de landschappen blijven toch machtig mooi. Savanne met hier en daar een verloren boompje met een uitgestrekte, vlakke kruin en hoge, dorre wiegende grashalmen.
Kroki voelt zich vandaag niet te best en heeft amper power in de benen. We zullen het dus noodgedwongen rustiger aan moeten doen. Tot aan de eerste bevoorrading krijgen we voornamelijk trails voor de wielen en dan verandert de route naar brede gravelwegen die ons langs meerdere dorpjes voert. De gelegenheid om wat op adem te komen want het loopt iets makkelijker. We rijden echter richting Drakensberg en de heuveltjes beginnen zich meer en meer op te volgen. De zwarte jonkies langs de kant moedigen de rijders weer laaiend enthousiast aan en trachten handjeklap te doen. We goed oppassen want ofwel heb je nog twee dagen pijnlijk omgeplooide vingers, ofwel mep je het zonder het te willen zomaar een anderskleurige kleine het decor in. Als onze snelheid wat te hoog ligt, bedanken we dan ook sportief voor de flying-high-five.

Met een rotvaart scheuren we naar beneden naar het volgende dorpje en na de zoveelste beklimming staan we aan de poort van Zulu Waters, een privaat wildreservaat, eigendom van een Australier die nog wat zakgeld over had om een lapje grond, inclusief bergen, rivier en beesten, te kopen. De oprit alleen al is enkele kilometer lang. En we worden verwend want we krijgen zebra’s, springbok, blesbok en gnoes te zien. Helaas hebben we geen foto kunnen maken, want het ging wat te snel of ze waren te veraf.
Kroki harkt intussen alle moed en kracht bij elkaar om zichzelf en zijn bike de helling op te trappen. Ik merk dat hij zwaar aan het afzien is en tracht hem met wat peptalk op te beuren. Maar als er nu iets is wat bij een realist als Kroki geen verf pakt, dan is het toch wel peptalk. “Ik weet goed genoeg wat er nog komen gaat”, antwoordt hij met een groen lachske. Enfin, ik heb het dan op zijn minst geprobeerd, he.
Trouwens, als het niet gaat, dan gaat het niet. Hoofdzaak is nu de finish bereiken en zo snel mogelijk rusten en recupereren. Misschien ook best even bij de dokter langs. De laatste 20km moeten we nog wat terrein prijs geven en we zijn dan ook gelukkig dat we de finish in Kamberg bereikt hebben.
Terwijl Kroki languit op het gras tracht terug bij de levenden te geraken, wacht ik vol ongeduld op ons meiskes-team. Met wat geluk slagen ze erin om weer in the picture te komen. Yes, yes, yes, daar zijn ze: opnieuw een derde plaats in de ladies-categorie! Hip-hip-hoera. Trouwens nog een Belgisch podium vandaag: Katja Kauwenberghs en Ken Vandenbulcke worden immers 3de mixed-team. Waar is die paal, dat we de Belgische driekleur kunnen hijsen. “O dierbaar Belgie…”

Nu gaan we onze beentjes en de innerlijkle mens soigneren want morgen gaan we de mountains in. Op naar etappe 6 van deze joBerg2c.

Pepe