We ontwaken vanmorgen in Monchique met druilerregen. Race-director Nuno Guerrero laat ons na het ontbijt verzamelen voor een extra briefing en deelt mee dat hij de eerste afdaling uit het parcours schrapt wegens te gevaarlijk bij nat weer. Misschien wat aan de voorzichtige kant, maar de meesten zijn er niet rouwig om en hij draag uiteindelijk de verantwoordelijkheid. Er zijn er trouwens heel wat die de strijd staken, daaronder ook mijn goede vriend John Bullens, die met een opkomende keelontsteking kampt. Wel van start en gemotiveerd als altijd is het ladies-trio Patrice, Sieg en ons Hettie: zij laten hier menig mannelijke deelnemer zien dat zij echt wel ballen aan hun lijf hebben. “Tonnen respect, dames!!”

Zo wordt het vandaag een rit van 75 km naar Aljezur, aan de Algarvische kust. Het klimwerk zit in het eerste gedeelte en we doen Foia, het hoogste punt van de streek aan. Normaal levert dit prachtige vergezichten op maar vandaag alleen maar opstijgende nevelslierten. Met een ruime voorsprong op mijn eerstvolgende concurrent Wim kan ik het rustig aan doen en de kat uit de boom kijken. Maar zoals elk koerskonijn wel zal weten, zit ook dit race-paardje zo niet in elkaar en past de taktiek van de aanval als beste verdediging toe. Stevig doorgaan op de openingsklimmen en voorzichtig en beheerst de afdalingen afwerken, dat is het recept voor de cake van vandaag. En het baksel schijnt te lukken want de hele rit rij ik solo op een derde plaats. Op de nummers 1 en 2 uit het klassement staat sowieso geen maat.

Een kilometers lange trail langs een betonnen waterkanaal leidt ons richting de kust en een flinke zeebries op de neus maakt het er niet makkelijker op. Na 3u30 sta ik aan hotel Vicentina in Aljezur en ga snel douchen om de anderen te zien finishen. Hettie komt binnen in het gezelschap van 2 andere Belgen en was onder de indruk van de snelheid waarmee de rit werd afgewerkt.
Sieg en Patrice vonden opnieuw steun bij elkaar en brachten ook deze rit tot een goed einde. ‘De vermoeidheid begint zo langzaam te wegen en de benen voelden zwaar aan’, aldus Sieg.
Kroki maakte de verplaatsing als toerist en stond een paar keer onderweg om een kiekje te maken.

Nog 3 etappes te gaan en als alles goed is staan we dan opnieuw in Faro.

Pepe