Dag 3: Reitz > Sterkfontein Dam
De etappe van vandaag herinner ik me nog goed van vorig jaar: die viel toen veel zwaarder uit dan de cijfers lieten uitschijnen. En tijdens de briefing komen we te weten dat er dit jaar op het einde nog een spiksplinternieuwe, pas aangelegde klim naar de top van Mt Paul en bijpassende singletrail-afdaling toegevoegd werd om bij 130 km en 1400 hoogtemeters te eindigen. Die afdaling werd gisteren aangekondigd als “pure sex on a bike” en iedereen heeft dus hoge verwachtingen. Om de verwachtingen alvast juist te stellen werd er een voorproevertje afgespeeld, gefilmd door 2 Amerikaanse professionele downhillers die hiervoor speciaal door de organisatie ingehuurd werden. Hilariteit alom als blijkt dat het filmpje beelden bevat van de Red Bull Rampage met 10m drops en gigantishe gap-jumps, en tegelijk een typische anekdote van de humoren informaliteit waarmee farmer Gary, farmer Glenn en hun urban friend Wappo het evenement aanpakken.
Maar terug naar de koers: de Reevax-strategie vandaag zou bestaan uit: “verliezen, om te winnen”. Oftewel: we zouden de race-snakes hun ding laten doen, zelf op elke helling een tandje terug schakelen om energie te sparen, om dan in het laatste gedeelte van de etappe niet stil te vallen en de race-snails op te rapen. Het eerste gedeelte van de etappe bestaat voornamleijk uit een afwisseling van landelijke gravel wegen en koeiepaadjes door de onmetelijke weides, een verderzetting van het landschap van gisteren. Maar toch duiken al vroeg in de dag in de verte de sculpturen op van de zandsteen bergen die ons aan het einde van de etappe zullen vergezellen. De kilometers vorderen goed en even voor de 2de bevoorrading beginnen we de eerste groepjes terug in te halen. We schakelen onbewust een tandje bij en wisselen de singletrails in de weiddes voor singletrails tussen de mielie-velden. Deze keer echter vooral lege mielie-velden, de gigantische maaimachines hebben dit jaar hun werk al gedaan en de akkers liggen er troosteloos bij. Vorig jaar reden we hier nog als tussen 2 mielie-muren, wat toch wel een speciale ervaring was. Daartegenover staat dat de singletrail veel beter bolt dan vorig jaar en de kilometers dan ook goed blijven vorderen en we continu van het ene groepje naar het andere kunnen rijden. De strategie lijkt te werken.
Bij kilometerpaal 82, ruilen we de mielie-singletrails voor de Jabulani-trail. Dit betekent “happiness” in Zulu en de trail levert exact wat zijn naam beloofd: langs de oever van de plaatstelijke rivier worden we via een 4m hoge talud gelanceerd, om slingerend tussen de bomen aan de rand van het water honderd meter verder via dezelde talud even terug omhoog te moeten, om onszelf weer te lanceren voor het volgende stukje happiness. Met haarspeldbochten, kleine jumps, remmen, terug aanzetten, blijft de trail ons steeds verrassen en zorgt deze 4 km lange rollercoaster voor grote smiles op onze gezichten. En melkzuur in de beentjes :)
Vanaf nu gaat het hoogteprofiel voornamelijk omhoog en krijgen we Mt Paul, een van de grotere zandsteenformaties, in zicht. Via meer singletrails door rood-paars gekleurde weides, en de weg gewezen door de vele wandelende steaks, komen we dichterbij, maar wel steeds langzamer. We hebben al even geen volk meer ingehaald, en ikzelf heb een tandje moeten terugschakelen. De beentjes zijn moe en doen pijn, blijkbaar hebben we de turbo toch wat te vroeg aangezet. Waar we vorig jaar linksaf via een bredere gravelweg bergaf naar Sterkfontein Dam gestuurd werden, staan de wegwijzers nu rechtdoor, naar een onooglijk paadje dat ons in 3 km via de bergflank bijna tot op de top van Mt Paul brengt. De uitzichten daarbij zijn formidabel, met heel inde verte drieduizenders met een ferme laag sneeuw. Langzaam naderen we de top en steekt het felblauwe stuwmeer achhter Sterkfontein Dam fel af tegen de vooral goudgele en roodbruine achtergrond. We zijn op 1990 m hoogte en dat is meteen het hoogste punt van deze Joberg2c.
Nu is het tijd voor de sex op onze bike: 4 km lang slingert het paadje zich heen en weer langs de bergflank. De wijde bochten zijn perfect aangelegd en op volle snelheid en zonder te remmen glijden we in de richting van de dam. Veel tijd om van de prachtige uitzichten te genieten is er niet, de trail vereist onze opperste concentratie om niet helemaal verrast te worden door die ene scherpe bocht 
Er resten ons nog de laatste 6 km over de dam en langs het stuwmeer tot aan de finish. Ik ben blij dat we er zijn, want ondanks onze uitgekiende strategie ben ik stikkapot aan de finish. Of nze strategie in het klassement ook iets opgebracht heeft, weten we nog niet. Dat zal vanavond moeten blijken als de uitslag beschikbaar is. In ieder geval is de nieuwe trail over Mt Paul een super extraatje aan deze etappe, en zeer zeker de 5 extra km waard. Ondanks dat het licht uitging, zou ik hem niet willen missen hebben.
Kroki
