Alta Via Stage Race > Etappe 8 > Pigna – Dolceacqua

We zijn aan het laatste loodje gekomen van een erg lange en bijzonder zware week.
Voor de laatste etappe van Pigna naar het middeleeuwse stadje Dolceacqua hebben de organisatoren een aardigheidje bedacht: we mogen im omgekeerde volgorde van het klassement, met 1 minuut tussentijd van start gaan, net zoals in een tijdrit.
Vanmorgen weer Italiaanse toestanden in de ALta Via Stage Race: Diegene die voor het ontbijt moest zorgen had gisteren blijkbaar te lang in de getaleria blijven plakken en zich verslapen. Gevolg, als we met een man of veertig aan de ontbijttent aankomen is er … helemaal niets. Een andere plichtsbewuste medewerker doet snel wat telefoontjes, roept ons ‘uno momento’ toe en stapt in zeven haasten in zijn ‘machina’. Amper een kwartier later zijn er verse ovenwarme broodjes, focaccia, gelei, choco, fruitsap en wat later komt er ook de latte en caffe toe. Toch verbazend hoe snel men hier een scheve situatie weer enigszins recht weet te trekken. En om eerlijk te zijn, het ontbijt smaakte.

Tijdrit dus. Een voor een starten de deelnemers vanuit het in een kom gelegen Pigna. Omringd door steile, dicht beboste hellingene met hier en daar een dorpje waarvan de locatie precies met een vogelpik bepaald werd. Zo van: ‘Hier gaan we nu eens een dorp metselen, se!’ Eerst mogen we een paar kilometer bergaf over het asfalt maar dan begint het echte werk. Kroki start zeven minuten voor mij en met een ‘cinque, quattro, tres, due, uno, via!’ gaan we uiteindelijk allemaal van start. De veertig kilometer van deze etappe is netjes verdeeld in een immens lange beklimming, gevolgd door een veel belovende afdaling.

De klim verloopt lekker tussen de bomen van het dichte bos en het is eigenlijk een aaneenschakeling van kronkelende kolletjes en passen met alweer heerlijk klinkende namen: Bivio Madonna di Campegna, Passo Muratone, Colle Scarassan en Testa d’Alpe. Vandaag weinig opwarmproblemen en de geleidelijke klim loopt super. Eerst gaat het traject over asfalt, later over gravel, soms fijn, soms met wat grovere textuur. Heerlijk aan zo’n time-trial is dat je een mikpunt hebt waar je naartoe kan rijden. Het is erg stimulerend voor de moral als je telkens weer iemand kan inhalen, al kan ik best begrijpen dat de ingehaalde daar waarschijnlijk anders over denkt. Als een ezel die telkens weer naar de wortel toe wil schuif ik kilometer voor kilometer op. Grote verschil is wel dat ik telkens weer een nieuwe wortel voor me krijg. Bij het passeren moedegen we als rijders ateeds mekaar aan waardoor deze tijdritformule toch nog iets sociaals in zich draagt. Na zowat een uur krijg ik ook blauw-oranje Reevax-wortel Kroki in het vizier en ook hier hetzelfde scenario. ‘Kom op maat!’ en ju, op naar de volgende.

Ondertussen is het parcours wat aan het golven gegaan, maar hoofdzakelijk blijft het toch klimmen. Een van de volgende ontmoetingen is die met Megan en Brian, onze twee enige Amerikaanse deelnemers die als koppel onderweg zijn. We wisselen wat peptalk uit en wensen elkaar het beste toe. En dan ontsteekt Brian plots een verborgen ‘cruise-missile’ want bij het volgende klimmetje schiet hij als een pijl uit een boog en gaat er met een rotvaart vandoor. Zoiets werkt bij mij natuurlijk als een rode lap op een stier en voor een spelletje ben ik altijd te vinden. Recht op de trappers en er achteraan dus. Megan vuurt me daarbij nog extra aan ‘Get him back!’ en de korte maar hevige intercontinentale bergsprint eindigt dan ook enkele tellen later in het voordeel van Europa, maar er blijven wel twee renners met ontplofte bovenbenen achter. Zowel Brian, Megan als ikzelf gieren het uit van de fun en hijgend als een fluitketel trachten we allebei terug op adem te komen. En zo zet ik de klim verder om uiteindelijk bij Teste d’Alpe op 1440m het hoogste punt te bereiken.

En vanaf nu mogen de klimmersbenen worden opgeborgen en moet plaats gemaakt worden voor evenwicht, rijtechniek maar bovenal voorzichtigheid. Technisch afdalen doe je met verstand en met opperste concentratie. Een onoplettendheid, een seconde van afleiding kunnen immers voldoende zijn om te ontsporen en dan lig je gegarandeerd in het – overigens schitterende – decor. Ik heb intussen de indruk dat ik alle eerder gestarte deelnemers heb ingehaald en tot nu toe is mij nog niemand voorbijgereden. Dit zou willen zeggen dat ik op kop lig, maar dat is natuurlijk niet helemaal juist wegens de verschillen in startuur. Toch geeft het een heerlijk gevoel en motiveert dit extra in de technische afdaling. De afdaling bestaat uit 3 grote delen: Eerst en vooral krijgen we een smalle singletrail met her en der grote keien onder de wielen geschoven. De Colle Sgora en Colle dei Saviglioni zijn razend spectaculair, niet makkelijk maar dikke fun om te rijden. Alle vezels in mijn lijf werken mee om mijn fiets en mezelf op het goede spoor te houden en de juiste lijnen te kiezen. Het is als koorddansen, maar dan met een fiets op een dun lijntje. Voortdurend moeten er ‘split-second-decisions’ woden gemaakt: Ga ik links of rechts? Ga ik rond of over de steen? Rem ik af of hou ik de snelheid erin? Kan ik de hindernis aan of stap ik af? Het is een soort roes, een flow waarbij niet alleen de spieren van armen, benen en rug maar ook de hersenen op volle toeren draaien. Als alles lukt en je het juiste gevoel te pakken hebt, dan ben je in ‘the zone’ en dan lijkt het vanzelf te lopen, ook al is het en hele inspanning. Intussen tracht ik met een half oog de onwaarschijnlijke vergezichten op de Ligurische Alpen in mij op te nemen. De zon werpt een warme gloed op de donkergroene bossen en het gevoel om in dit majestueuze berglandschap te mogen spelen maakt me kinderlijk gelukkig.

Deel twee van de afdaling lijkt makkelijker maar is het allerminst. Een kilometers lange, brede en bergaf lopende weg is bezaaid met iets wat het midden houdt tussen grove kassei en een steenstort. Als een hoovercraft tracht ik over de stenen te zweven en de dikste exemplaren tracht ik te ontwijken. Daarbij maken banden en voorvering overuren en vang ik het overgrote deel van de schokken met gebogen armen en benen op. Na verschillende kilometer van deze marteling ben ik dan ook helemaal door elkaar gechud en blij dat we weer een rustigere trail kunnen opzoeken.

De laatste trail van vandaag is er eentje om duimen en vingers af te likken: lastig maar haalbaar. We slingeren op een smal paadje wat de grens tussen Frankrijk en Italie vormt. Even later kom ik enkele aan de kant staande freeriders tegen met volledig geveerde fietsen en fullface-helm. En wij zijn hier met onze harttails aan het onderaf scheuren. Gewoon bangelijk. Met nog 3 kilometer te gaan wordt ik bijgehaald door Joan, de souveraine leider in het totaalklassement en wiel in wiel scheuren we verder, Nog een korte wegvergissing en even rechtsomkeer en we zitten weer op het juiste spoor. En dan worden we aan het eind van de onbeschrijfelijke trail en na 500 kilometer en ca. 17000 hoogtemeter door de finishdelegatie gestopt en is de wedstrijd ten einde. Joan en ikzelf rijden quasi gelijk over de denkbeeldige finishlijn. Kroki komt een 20 minuten later uit de trail tevoorschijn. Behalve elk een vleeswonde aan ons linkerscheenbeen en heel wat schrammen van de braamstruiken hebben we deze beproeving zonder kleerscheuren doorstaan.
Het goede gevoel in de benen tijdens de tijdrit van vandaag levert opnieuw een algemene derde plaats op. Met drie podiumplaatsen in acht dagen ben ik dan ook uitermate tevreden. In het totaalklassement staat Kroki op een 12de plaats met 41u27m en ikzelf op plaats 6 met 38u35m.

Het oude wandelpad ‘Alta Via dei Monti Liguri’ bracht voor ons de voorbije acht dagen een nieuwe kijk op de schoonheid van dit stukje Italie. In een bikkelharde wedstrijd werden we dagelijks geconfronteerd met de pracht maar tegelijk ook met de ruwheid van het terrein in deze onherbergzame Ligurische bergen. Dag na dag werden we verrast door spectaculaire uitzichten en trails voor echte mountainbikers. Maar we moesten er soms wel wat draagpassages bijnemen om het fun-gedeelte te kunnen bereiken. Vooral de eerste helft van de wedstrijd was buiten verwachting loodzwaar maar naar het einde toe werden de inspanningen draaglijker en beter verteerbaar. Organisatorisch hebben we al perfectere scenario’s meegemaakt maar de Italiaanse nonchalance, het gebrek aan stiptheid en het a la minute zoeken naar oplossingen is nu eenmaal in hun cultuur gebakken en moet je er bij nemen. Net zo met de eetcultuur. Niet overal ter wereld wordt er ‘s morgens zo uitgebreid ontbeten als in onze contreien. Wil je een land ontdekken, dan moet je gewoon het hele pakket nemen en trachten alles op zijn manier leren te apprecieren. Verbeteringen zijn altijd mogelijk en we hebben de organisatoren de voorbije week ontelbare tips gegeven om hun wedstrijd te optimaliseren. Als we echter de hele week bekijken dan zijn Kroki en ik het alleszins over 1 ding eens: De Alta Via Stage Race is een bikkelharde wedstrijd voor goed getrainde mountainbikers op zoek naar technische en uitdagende trails, maar die er tegelijk niet voor terugdeinzen om soms heel wat te voet te gaan en waarvoor de losse en soms wat chaotische organisatie eerder een glimlach dan ergernis oplevert.
Ondanks onze bedenkingen bij het begin en de twijfel over de haalbaarheid, hebben wij er alvast geen spijt van.
De subtitel van de Alta Via Stage Race ‘Only the brave’ is naar onze bescheiden mening dan ook geen holle slogan.

Rest ons alleen nog om U, trouwe lezer, te bedanken voor alle support die we de voorbije dagen mochten ontvangen. U moest eens weten welke steun en kracht we daaruit putten.
Intussen zijn we de 1250km terugrit naar ons landje begonnen want maandag is het weer als vanouds werkendag geblazen.

Van Kroki en mezelf, nog een prettig, sportief maar vooral boeiend weekend.

Ciao a tutti, mille gracie e arividerci !

Pepe