Dag 8 – MacKenzie Club > Jolivet

D-Day in de joBerg2c. Vandaag is de dag waar we allemaal naar uikijken. Voor de etappe van vandaag komen mountainbikers uit heel Zuid-Afrika om deze te kunnen rijden en stilaan begint ook de internationale mountainbike-scene dit heerlijke stukje alle-terreinfietsen te ontdekken. Kroki en ik weten wat er gaat komen en hebben de Belgische delegatie intussen terdege ingelicht dat ze wellicht de dag van hun mtb-leven gaan beleven. Nu maar hopen dat we niet overdreven hebben.

Vannacht en vanmorgen was het in het camp een gekuch en gehoest alsof we in een oud-mannekeshuis gelogeerd waren. Zowel Kroki als ikzelf zijn aan de beterhand, maar toch rommelt er geregeld nog wat in onze darmen-kelder. Voor alle veiligheid hebben we de voorbije nacht de rits van onze tent een stukje open gelaten om een ongewenste, nachtelijke trip in een hete-luchtballon te voorkomen.

Om iedereen zoveel mogelijk te laten genieten van de hemelse trails die gaan volgen wordt in kleine blokken van ca. 120 renners gestart en tracht men zo opstoppingen te vermijden.De eerste kilometers van de rit heeft men gewijzigd tegenover vorig jaar en in plaats van een brede snelle weg krijgen we direct een pittige sectie te verwerken met vooral veel, heel veel stof. Er zit niets anders op dan blind je voorganger volgen en hopen dat die niet onderuit gaat, want dan lig je er met zekerheid zelf ook bij. Gisteren waren de benen nog niet helemaal in orde, maar vandaag lijk ik terug over wat vermogen te kunnen beschikken. En ook Kroki gaat, na een korte opwarming, ook vlot mee. We kunnen ons goed in het pak handhaven en de kaarten liggen ideaal voor een goede wedstrijd.
Na het wake-up-klimwerk ga ik als eerste de afdaling in op een brede bosweg bezaaid met kreupelhout en bladeren, het is hier tenslotte herfst, weet je. Als ik enkele tellen later achterom kijk is er geen Kroki te bespeuren. ‘Verdikke, er is iets mis’, ik moet onmiddelijk rechtsomkeer maken en als spookrijder terug naar boven. Een onverklaarbare dubbele platte knoop in zijn ketting is de boosdoener en hij moet de ketting uit elkaar halen om het kluwen te ontwarren. Hoe is het toch mogelijk, vragen wij ons af? Vorig jaar mochten we bij het begin van deze zelfde etappe al een achterband oppompen en nu dit kettingprobleem. De vloek van de Umkomaas?

Met vereende krachten gaan we de achtervolging in want doel in natuurlijk om op de 17 kilometer lange wonderlijke singletrack niet opgehouden te worden door langzamere rijders. De inhaalrace lukt aardig en we schuiven langzaam op. En dan begint een stukje hemel op aarde. De betroverende schoonheid van de machtige Umkomaas-vallei laat niemand onberoerd. Als nietige mieren verplaatst een vel gekleurd gezelschap zich over een smal reepje roodbruine, tegen de berg geplakte trail. Elke meter van deze lekkernij zou ik de camera willen boven halen, maar ik heb meestal echt wel beide handen aan de cockpit nodig. Om de paar kilometer krijgt de sectie een ander karakter en de benamingen spreken opnieuw boekdelen: Yankee Doodle, Nick’s Pass, Maggie’s Meander, Husky Highway en nog veel meer. Zelfs bij onze tweede deelname zijn Kroki en ik nog steeds zwaar onder de indruk van de uitzichten en de fun die we aan deze trail beleven.

Na zowat 40 kilometer spuwt de trail ons uit aan de oever van de Umkomaas-rivier en gaat het eerst een eindje langs de rivier tot aan de eerste bevoorrading. Het fun-gedeelte is achter de rug, nu moet er stilaan gewerkt worden. We zetten onze inhaalrace van vanochtend verder en door het geregeld afsteken van een ‘cartouche’ schuiven we stap voor stap op. Het geeft een enorme kick en ik sta versteld dat ook teammaatje Kroki de explosies meevolgt. Afspraak was immers dat hij tijdig zou melden wannner het te snel gaat. Vlak na de bevoorrading klimt de weg plots steil en als ik naar mijn kleiner voorblad wil schakelen, valt de ketting er gewoon naast en trap ik als een gek in het ijle. Verd….!!! Toch weer niet die vloek zeker? Snel verholpen, maar toch weer geirriteerd en hopende dat het onheil niet blijft duren haal ik de verloren meters snel weer in. Maar dat is duidelijk buiten de waard gerekend want amper 10 minuten later raak ik door een korte onoplettendheid een verdwaalde steen en het geluid van de botsing belooft niet veel goeds. Yep, amper tweehonderd meter verder voel ik al dat mijn voorband leegloopt. Het kan toch niet waar zijn. Ik gooi er enkele Afrikaanse vloeken uit begin als een gek te pompen terwijl Kroki me tracht te kalmeren. Alle gewonnen plaatsjes van voorheen weer kwijt en het lijkt erop dat er een scheur in mijn voorband zit. Kroki gelooft er echter rotsvast in dat het lekdichtingsproduct ‘Joe’s No Flats’ zijn werk wel zal doen en we besluiten het erop te wagen. Goed voor twee kilometer, maar dan is mijn voorband alweer te plat en moeten we opnieuw bijpompen.
Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel want na een tweede pompsessie lijkt de band lucht te houden. Joe’s No Flats heeft duidelijk zijn werk gedaan.

De route loopt door hoog gras en rietstengels en het pad is bezaaid met ronde keien. Geregeld moeten we kleine stroompjes oversteken en bij de diepste daarvan heeft men een houten bruggetje gebouwd, maar er zijn er ook een tiental die we te voet doormoeten. Op de bodem eveneens van die dikke ronde keien, soms als voetballen zo groot. Kroki blijft met zijn schoensluiting achter een van deze ondingen hangen waardoor de sluiting wordt losgetrokken en hij van dan af slechts 2 van de 3 sluitingen aan zijn rechterschoen overhoudt. We kijken mekaar vragend aan en weten zelf niet waar we deze vloek verdiend hebben.

Intussen is de temperatuur gestegen tot iets onder de dertig graden en de lange beklimming die volgt eist zijn tol. De vele inhaalbewegingen hebben de nodige energie gekost en de explosiviteit is er bij Kroki even uit. Hij heeft dan ook tot nu toe een erg sterke etappe gereden. We schakelen een tandje terug en stellen vast dat we daarbij geen plaatsen verliezen.

Met nog ongeveer 33 kilometer te gaan en op een slopende gravelbeklimming, onder een loden zon, zie ik plots voor ons Thembani rijden, een jeugdige zwarte Afrikaanse rijder van het RMB-team. ‘Ja en dan?’, hoor ik jullie al vragen. Die kerel was blijkbaar in een van de vele rivierdoortochten een schoen verloren en was gewoon verder aan het rijden met aan zijn linkervoet enkel en alleen een sok. Het duwen op het kleine, oneffen klickpedaal moet waanzinnig pijnlijk zijn, maar toch gaf die moedige kerel geen krimp. Ik had echt met hem te doen en heb hem eerst wat geduwd en wat olie op de ketting gedaan. Telkenmale bedankte hij beleefd en vriendelijk met ‘Thank you’. Na enkele minuten en overleg met Kroki hebben we een plan. Kroki blijft rustig verder rijden en ik draai het gas helemaal open en zet koers naar de volgende bevoorrading. Nog snel even Thembani’s schoenmaat vragen en er dan als de weerlicht vandoor om een schoen voor die arme stakker te versieren.
De ontgoocheling is groot wanneer ik even later op de bevoorrading mijn verhaal doe en te horen krijg dat ze helaas geen fietsschoenen bij hebben. Hij moet maar te voet gaan, krijg ik te horen. In God’s naam, hoe is dat mogelijk. Maakt niet uit wat voor een schoen het is, maar geef die jongen iets aan zijn linkervoet of willen jullie de vloek van de Umkomaas op je dak krijgen. Als enkele minuten later Thembani aan de bevoorrading aankomt geeft een van de heren van het station zijn witte turnschoen af zodat hij verder kan. ‘Thank’s a lot, mister!’ en Kroki en ik zetten onze rit met een voldaan gevoel verder.

Met nog 15 kilometer te gaan wacht ons een laatste verrassing: Kroki’s verende voorvoork wil plots nog slechts 15 millimeter veren. Gelukkig kan hij, weliswaar met wat minder comfort, verder rijden, maar het maakt het lijstje van de dag wel nog langer. Ondanks de vermoeidheid laten we het tempo niet al te veel zakken en gaan zo de finale in.

Na 5uur 37minuten klokken we af op de streep in Jolivet en sluiten we een fantastiche maar bewogen dag af. We kregen, net als vorig jaar, af te rekenen met de vloek van de Umkomaas, maar hebben deze uiteindelijk toch kunnen trotseren. Zowel Kroki als ik voelden ons vandaag erg sterk, maar blijkbaar had het materiaal even een slappere dag. En de held van de dag is voor ons Thembani, die zonder linkerschoen bleef doortrappen en niet opgaf. Opgeven in een meerdaagse etappenwedstrijd, dat doe je gewoon niet. Een blij en dankbaar weerzien aan de finish geeft ons allen een warm gevoel.

Een sterk staaltje van zwart doorzettingsvermogen.

Pepe