Alta Via Stage Race > Etappe 3 > Rezzoaglio – Savignone

De avondactiviteiten gisteren duurden tot laat in de nacht: Men had maar liefst 2,5 uur nodig om voor 35 man pasta te serveren, waarbij de meesten dan nog met een hongerig gevoel achterbleven. Niet zo moeilijk te begrijpen als je na de aankomst geen eten voorziet en 4u moet wachten voordat je iets achter de kiezen kan steken. Daarna nog een briefing van meer dan een uur waarbij elke steen op het parkoers beschreven werd, maar waarbij men wel vergat te vermelden hoe laat de start en ontbijt is. Aangezien het al een eind 22u gepasseerd was, hebben we Pepe’s podiumceremonie aan ons laten voorbijgaan en onze tent opgezocht. Slaap is nu eenmaal belangrijk, maar daar werd onmiddelijk een stokje voorgestoken door de lokale trekorgel-trekker die door de organisatie ingehuurd werd om ‘s avonds voor een ambiance feestje te zorgen. Met de PA-installatie op volume oneindig tot een stuk na 23u kwam van het eerste uur slapen dus niet veel in huis.

De etappe van vandaag gaat van Lago della Lame naar Savignone, en met 64 km en 2200 hoogtemeters zou die op papier makkelijker moeten zijn dan gistern. Natuurlijk zit de geneutraliseerde transfer van Rezzoaglio naar Lago della Lame, goed voor 7 km en 400 hoogtemeters, hier niet bij inbegrepen. We beginnen de dag met een klim van 4 km naar Capella della Lame, eerst op gravel, dan singletrail door het bos. De klim wordt onmiddelijk gevolgd door een mooie, technische singletrail afdaling, eerst met grote, losliggende rotsblokken, daarna over een bospaadje bezaaid met wortels en losse takken. Hier kom ik terug bij Pepe, die voordien in de klim langzaam weggereden was. Blijkbaar gaan de technische stukken hem niet af, en om geen onnodige risico’s te nemen stapt hij al eens een keertje meer af. Het is sowieso oppassen voor die losse takken, want die eten blijkbaar graag derailleurs, en er is hier al een tijdje geen mountainbiker meer gepasseerd. Als even verder ineens mijn achterwiel blokkeert blijkt een halve boom zijn tanden in mijn derailleur en spaken gezet te hebben, maar ik kan nog net verhinderen dat moijn achterderailleur eraf gebeten wordt.

Na 4 km verandert het pad van gedaante: het gaat nu steeds steil op en neer, waarbij bergop de fiets dikwijls gedragen moet worden. Het is zware arbeid, want de stukken die wel berijdbaar zijn vergen alle kracht die in mijn beentjes zit. Als ik even later net voor zo’n steile helling vooraan naar “de kleine” wil schakelen, heb ik ineens de hele shifter in mijn handen. Huh ? Bij nadere inspectie blijkt de bout losgerammeld, en gelukkig zit die nog op zijn plaats. Enkele minuten later is het euvel verholpen en ben ik weer op weg. De afdaling naar Passo della Forcella is supersteil, met korte haarspeldbochten vol losse rommel. Zowat iedereen gaat te voet, en na zelf ervaren te hebben dat er een niet onbeduidend risico op een koprol inzit, volg ik het voorbeeld van mijn collega’s. Het uitzicht is alvast spectaculair, en te voet kan je daar toch meer van genieten. We zijn ondertussen 12 km en bijna 1,5 uur onderweg, het belooft een lange dag te worden.

Na een (gelukkig) lang overgangsstuk over asfalt, gaan we terug de Alta Via op. Het pad door het bos gaat steeds op en neer, met ruwe singletrail afdalingen en steile technische klimmen. Desondanks vorderen de kilometers redelijk goed, als we bij kilometer 41 aan de lange klim naar Monte Antola. Eerst nog een klein stukje asfalt, dan een pokkesteil pad bezaaid met voorhistorische kasseien. De kasseien liggen er op zijn vlaams bij, begroeid met gras en mos, op vele plaatsen verzakt, schots en scheef of met ontbrekende stenen. Het kleinste verzetje doet overuren, net als de melkzuurproductie. Op goed 1 km winnen we 200 hoogtemeters, die onmiddelijke weer teniet gedaan worden door een lastige afdaling. En dan begint de dagelijkse portie portage, 30 minuten volgens het roadbook. Portage en Krokizijn 2 dingen die niet samen gaan. Mijn hartslag schiet direct door het plafond, mijn benen verzuren en staan binnen de kortste keren op ontploffen, en dus betekent portage: 2 minuten met de fiets de berg op slepen, 1 minuut uithijgen, en kapotte benen als de portage eindelijk gedaan is. 30 minuten worden dan al snel 45 minuten. En dan zijn de benen dus op. Simpelweg op, gedaan, finito. De volgende 5 kilometer tot de top is het meer portage dan rijden op de technische singletrail, en het enige dat me nog een beetje op de been houdt is het feit dat er niemand voorbijkomt. Of toch bijna niemand, want een van de Italianen die ik daarstraks op het asfalt zonder moeite ter plekke achterliet, komt me lustig met de fiets in de nek voorbijgedarteld. Ik ben alvast dan niet de enige die te voet staat is het enige positieve dat ik uit deze les onthoudt. 

Als dan eindelijk de afdaling begint, sta ik alweer te voet. Grote blokken, met soms drops van bijna 1m en een paadje van 30 cm breed is ervover voor mij. Tof, 1,5-2u met de velo in de nek, om dan te voet het ding terug onderaf te slepen. Gelukkig verandert de trail van karakter na enkele kilometers, en volgen we de hoogtelijnen langs de bergflank. Een super-singletrail met magnifieke uitzichten, maar ik kan er niet van genieten. Ik ben simpelweg op, en vloek op alle kleine onnozele dingen die niet naar mijn goesting zijn: een steen ie verkeerd ligt, pedaal dat tegen de grond botst, mijn rechterschoen die in de graskant blijft hangen, … In andere omstandigheden zou het superlatieven regenen (en terecht), nu probeer ik zo snel mogelijk een eind te maken aan mijn miserie.
Na enkele korte kuitenbuiters (te voet), begint eindelijke de laatste technische singletrail afdaling. Hier vind ik op zijn minst een beetje plezier terug om deze loodzware dag na 6,5u af te sluiten.

Of toch niet, blijkt dat de organisatie nog een “folieke” in petto heeft. Terwijl iedereen de knop van “wedstrijd” naar “uitbollen tot aan het kamp” heeft gedraaid, worden we tijdens de transfer nog een berg van 200 hoogtemeter opgestuurd, gevolgd door een, weliswaar mooie, maar lastige en ruwe singletrail afdaling. Op de vraag aan de organisatie wat het nut hiervan is, is het antwoord: jullie zijn toch hier om te mountainbiken? Ok, maar steek het dan in de wedstrijd! Ach ja, van de organisatie zelf heeft niemand ooit ook maar 1 etappe gereden, want het zijn wandelaars

Nu proberen we zo veel mogelijk te herstellen voor de etappe van morgen. De zwaarste etappes met het meeste portage moeten nog komen. Dat we vandaag in een sjiek hotel mogen slapen zal alvast een beetje helpen.

Kroki