Alta Via Stage Race > Etappe 5 > Sassello – Bardineto

Na de lange, zware rit van gisteren, belooft het vandaag een rustdag te worden, want slechts 15 minuten portage en al de rest “pedalibile”. Het parkoers zou vooral uit strada sterrata (gravel) bestaan, afgewisseld met stukjes asfalt en singletrail. Een relatieve rustdag dan toch, want met 71 km en 2400 hoogtemeters is deze etappe nog altijd geen weggevertje. Maar het vooruitzicht dat we kunnen fietsen in plaats van wandelen stemt de gemoederen in het kamp alvast positief. We hebben ook Pepe’s GPS kunnen reanimeren, zodat hij weer kan knallen in plaats van met mij de berg over te sukkelen.

Op weg naar de start vanmorgen geeft de thermometer om 8u30 al 32 graden aan, en dat zou zoals de afgelopen dagen richting 40 graden stijgen. Gelukkig rijden we vandaag grotendeels door het bos en zijn we beschut voor de brandende zon. We rijden bijna uitsluitend door dichte beukenbossen, de gevallen bladeren van vorige herfst knisperen onder de banden, de onderliggende humuslaag dempt de oneffenheden en de geluiden van de fiets, enkel onderbroken door het droge geluid van een steen die of en toe onder de band wegschiet. De strada sterrata is absoluut geen Duitse-autobahn-gravel, een deftige jeep is toch wel aangewezen, en vallen eerder in de categorie tussen singletrails en boswegen. Deze worden geregeld afgewisseld met echte singletrails, die zich slingerend als een rollercoaster tussen de bomen een weg banen. De omgeving doet wat denken aan de Chartreuzeberg in Holsbeek of de Wijngaardberg in Wezemaal, maar dan enkele tientallen keren groter. En dat hebben we gevoeld, de klim naar de eerste top is weliswaar asfalt, maar dan wel pokkesteil met meer dan 25%. Ook op de andere klimmen wordt er evenzeer kwistig met percentjes gegooid, continu worden 100-200m supersteile stukken afgewisseld met korte recuperatiestroken. Het kleinste verzet is telkens weer aan de orde, maar zorgt wel voor extra pijnlijke benen.

Het stuk portage bleek ook vervangen door een bosweg die een boogscheut verder liep en op dezelfde plaats uitkwam. Gelukkig maar, want het was enkel portage om portage, boven kwamen we namelijk op een brede gravelweg met windturbines. De laatste klim naar Colle de Melongo en later door naar de top verloopt eerst over asfalt, daarna over een echte gravelweg. De slotafdaling naar Bardineto wordt ingezet met een uitgespoelde gravelweg, maar de laatste 3 km krijgen we een super singletrail: snelle stukken slingerend tussen de bomen worden afgewisseld met rotspartijen met trappen en kleine drops. De trail nodigt uit om steeds maar sneller te gaan, de bochten liggen er perfect bij en de drops zijn allemaal perfect te doen. Op die ene 60cm drop in een 90 graden linkse bocht na dan. Uiteindelijk spuwt het bos ons uit op de oever van de Rio della Gairo waar we in het midden van het riviertje worden afgeklokt. Yiehaa, dit is hoe een singletrail wordt verondersteld van te zijn, in plaats van het gewandel van gisteren !     

Bij het begin van de eerste klim slaan al meteen alle alarm meters in het rood, de beentjes zijn van rubber en er zit absoluut geen kracht in. Na de aanvangsklim gaat het wat beter en kan ik een groepje Italianen die normaal voor mij zijn, achterlaten. Iets voorbij halfweg komt de Squadra Italiana echter terug en op de volgende steile stukken moet ik hen helemaal laten rijden. Ik amuseer me dan maar op mijn eentje, om na iets meer dan 5u in Bardineto te finishen. Pepe had vandaag zijn superbenen gemonteerd, op een parkoers dat ideaal is voor hem, en stoomde naar de 3de plaats.

Kroki