Brasil Ride > Etappe 7 > Van Mucuge naar Mucuge.

Dik anderhalf uur voor we moeten opstaan hoor ik de eerste tikken op mijn tentzeil. Malse, Zuid-Amerikaanse regen valt op de nog in het donker gehulde witte grafmonumenten die de bergflank van Mucuge sieren. Het geluid neemt toe en binnen de kortste keren gaan de sluize helemaal open. Maar we weten intussen dat dit niet perse hoeft te betekenen dat het een hele verregende dag wordt. Wanneer ik even voor zevenen de gordijntjes van mijn knusse tent openrits, verschijnt een heerlijk, warme Braziliaanse postkaart. De regen heeft allerhande geuren in de natuur losgeweekt en het is een schril contrast met de verzengend, droge hitte vann gisteren.

Ikzelf heb vannacht als een marmot geslapen en mijn aan het vroeg licht worden aangepaste biologische klok, heeft ervoor gezorgd dat ik tijdig wakker werd. Al zit de neerslag er natuurlijk ook voor iets tussen. De wallen onder Kroki’s vermoeide ogen zijn er vanmorgen niet minder op geworden, maar wat wil een mens na zes dagen Brasil Ride? De verse broodjes met kaas smaken me weer, zoals elke morgen en het is gezellig keuvelen met de andere Belgen, die helaas de wedstrijd hebben moeten staken. Zo gezellig zelfs dat we bij het ontbijt wat langer blijven plakken en we toch wat moeten voortmaken want er moet vandaag nog wel gekoerst worden natuurlijk.

Starten doen we via het asfalt en bij de briefing had men ons al verwittigd dat er daar elk jaar ongevallen gebeuren veroorzaakt door ongeconcentreerde rijders. Het is immers de laatste dag en dan zijn er enerzijds een aantal die zich nog even willen bewijzen en aan de andere kant renners die onvoldoende opletten en te laks zijn. En ja hoor, we zijn nog maar net gestart of het is al een nerveus gedoe van jewelste. Renners die plots van rechts naar links gaan. Anderen die ineens versnellen en dan weer plots vertragen. Inhaalmaneuvers aan alle kanten. Enfin, een stressy bedoening en ik wordt er al een beetje lastig van. Ik tracht Kroki zoveel mogelijk uit de wind te zetten, maar nog veel belangrijker, een veilige positie te kiezen om niet tussen de stresskonijnen terecht te komen. Eigenlijk zou ik nog het liefst van al niemand voor me hebben, maar dat zit er nu helaas niet in. We zitten nog maar amper 10 minuten in de wedstrijd of er tikt er eentje met zijn voorwiel een andere zijn achterwiel aan en gaat tegen 40km/u neer op het warme asfalt. En wat dacht je? Kroki en ik zitten op de eerste rij. In een reflex smijt ik me naar links en Kroki naar rechts en kunnen zo allebei op een haar na de crashende renner ontwijken. Net achter ons hebben ze minder geluk en hoor ik een hoopje over elkaar heen gaan. Mijn tikker is als een komeet de hoogte ingeschoten van het verschieten en met een grote zucht herademen terug en zijn blij dat alles goed is afgelopen. Zo zie je maar weer: The race isn’t over until it’s over!

Na een 10-tal kilometer asfalt gaan we offroad en wordt het leuk. Eerst nog over wat bredere wegen, maar dan over wat bmx-achtige bulten met een smal paadje en wat verder over een smal bruggetje waar we slechts een per een over kunnen. Stef, onze landgenoot die enkele dagen geleden helaas heeft moeten opgeven, rijdt vandaag weer mee en komt even goededag zeggen. Met zijn frisse benen komt hij trouwens vlotjes mee. Kroki doet zijn uiterste best en kan al wat meer kracht op de pedalen krijgen dan gisteren, maar de vermoeidheid van de hele week laat helaas geen hoge snelheden toe. Geen probleem, we passen het teamtempo, zoals steeds, met plezier aan en trachten zo het maximale eruit te halen.

  
Vandaag gelukkig opnieuw een flink aandeel singletrack en dat doet enorm deugd. Ze zijn bovendien goed te rijden en langzaam maar zeker kom ik tijdens het slingeren in de zogenaamde ‘zone’. Moeilijk om uit te leggen maar ‘In the zone’ betekent dat je helemaal een bent met je bike, het parcours leest als een blinde zijn brailleschrift en dat het sturen en manouvreren als een natuurlijke beweging uit je lichaam rolt. Wel, dat gevoel had ik vandaag en dan is het genieten van elke meter. Tussendoor een fotootje schieten van de indrukwekkende ‘coulisse’ waarin we ons vandaag mogen uitleven. Mario Roma – de godfather van deze Brasil Ride – wil duidelijk dat iedere deelnemer met een goed gevoel weer huiswaarts keert en dat lukt hem 100%.

Ook al is het genieten, de etappe is daarom nog niet minder lastig. De beklimmingen die we vandaag te verwerken krijgen zijn naar mijn gevoel de allersteilste van de hele week en met de volle zon op de kop is het grillen als op de barbeque. Het uitzicht naar beneden is letterlijk adembenemend en ondanks het feit dat de ketting en de spieren kraken, toch stijgt met elke trap het vreugdegevoel in mijn bikerhartje. Ik kan me moeilijk een toffere finale van deze zware etappenwedstrijd voorstellen. En dan moet het leukste nog komen. Eenmaal boven is het alsof het wagentje van de rollercoaster de top van de steile starthelling heeft bereikt en dan over het dode punt naar beneden stort voor een ontelbaar aantal bochten en richtingsveranderingen. Ook wij krijgen een wild slingerende singletrail onder de wielen en het is werken en balanceren dat het een lieve lust is. Maar de flow van deze trail is zo geweldig dat het woord samba spontaan bij me opkomt. Geen wonder dat die Braziliaanse schonen zo’n losse, wiegende heupen hebben. Die hebben immers vast en zeker allemaal de bangelijke singletrail van de zevende etappe van de Brasil Ride gereden. Genieten en nog eens genieten, ook al is de trail door zijn lengte en ruwheid ook een marteling voor handen, armen en voeten en die hebben het de voorbije week al niet licht gehad.

Kroki is er niet rouwig om wanneer de kilometers lange trail finaal uitmondt in een bredere, makkelijker berijdbare weg en zo zetten we opnieuw koers naar Mucuge voor het tweede deel van deze laatste etappe. We hebben nu 50 kilometer op de teller en er rest ons alleen nog om de 20 kilometer lange proloog van dag 1 nogmaals af te werken. Begin van de week deden we hier 1u13min over. Ben dus benieuwd hoe snel we deze keer zullen zijn. Het parcours is ons ondertussen bekend en we merken dat we toch meer secties kunnen rijden dan bij de proloog. Behalve dan een lange zandstrook die door het goede weer van de voorbije dagen tot een reusachtige zanbak herschapen werd. Voor de rest is het een blij weerzien met de cactussen en andere decorstukken. Tenminste zolang je een voldoende veiligheidsafstand bewaart. De kilometers tikken weg en we nemen op de gevaarlijke passages geen enkel risico. Kroki en ik doen er uiteindelijk 9 minuten langer over dan bij de proloog en opgelucht en fier rijden we vandaag na 3u47min over de allerlaatse finishlijn van deze etappenwedstrijd.

Mario Roma hangt persoonlijk onze finishermedaille rond onze nek en met een welgemeende high-five bezegelen Kroki en ik het succesvol einde van deze Brasil Ride. De daguitslag kennen we op dit ogenblik nog niet, maar we verwachten dat we in het algemene klassement de 4de plaats behouden. Samen met het podium twee dagen geleden is dit een resultaat buiten onze verwachtingen maar tegelijk een bewijs dat regelmaat, een verstandige aanpak en uitstekend teamwork altijd loont. En dan heb je natuurlijk ook steeds dat tikkeltje geluk nodig dat je zonder brokken of valpartijen en zonder gezondheidsproblemen de wedstrijd door komt. En last but not least is ook de support van het thuisfront een niet te onderschatten factor die meehelpt bij het volbrengen van dergelijke uitdagingen.

De voorbije dagen heeft Reevax getracht om met foto’s en reportages en voor het eerst ook met live-updates deze Brasil Ride tot bij jullie te brengen. Ons streefdoel daarbij was om jullie de zoete cocosgeur te doen ruiken, het korrelige zand te doen aanvoelen en de hitte over te brengen waaronder wij de berg op fietsten. Niet iedereen heeft de kans of de mogelijkheden om dergelijke avonturen zelf te beleven, maar als we via onze schrijfsels en beelden ook maar een iemand hebben kunnen boeien en misschien het mountainbikevirus een heel klein beetje hebben kunnen aanwakkeren, dan is onze missie geslaagd.
We hope you enjoyed our adventure!

Straks volgt de eindceremonie en nog een laatste avondmaal en morgen gaan we terug met de bus naar Salvador. We houden jullie via de live-updates verder op de hoogte, maar voor nu is het van Kroki en van mij: Bom dia en tot gauw.
               
Pepe