Dag 4 – Sterkfontein Dam > Winterton

Vandaag heb ik een gigantisch probleem: Hoe maak je een beknopte reportage over meer dan 6 uur puur mountainbikegenot? Ik bespaar jullie – en vooral mezelf – een ellenlange, vervelende beschrijving maar pik er vandaag gewoon enkele highlights uit.

De dag begint al heeeeel vroeg want een of andere klojo heeft zijn wekker al om 4u15 laten afgaan, is dan waarschijnlijk op de pot gaan verder pitten terwijl dat onding ons om de 9 minuten als een krekel met kiespijn op de zenuwen ligt te werken. Daar we niet geweldadig van aard zijn hebben we de elektronische krekel pijnloos naar de eeuwige jachtvelden geholpen. ‘He may rest in peace at the bottom of Sterkfontein Lake, amen’.

De opkomende zon en diepvriestemperaturen zijn intussen dagelijkse kost geworden en we worden het stilaan gewoon.
Enkele korte maar hevige klimmetjes warmen de opgsteven benen brutaal op. Ik moet telkens weer glimlachen wanneer ik die Zuid-Afrikaanse namen lees. Zo grappig. Zo ook ‘Kerk en Berg’ de eerste echte beklimming van de dag. De brede wegen maken steevast plaats voor smalle paadjes en singletrails. Het is hard werken maar genieten tegelijk. Zo dadelijk maakt de Free State plaats voor Kwazulu-Natal en dit wordt een entree van formaat. We kruipen in een langgerekt lint slingerend naar het eerste hoogtepunt van de dag: de trail op de rand van het gigantische plateau met uitkijk over KZN. De trail verloopt op amper twee meter van de rand van dit plateau en ik moet constant mijn aandacht verdelen tussen kijken naar de omgeving en in het goede spoor blijven. Komt daar nog bij dat ik geregeld tracht om sprekende fotos te maken zodat we onze reportage wat kunnen opleuken. Dit betekent een fotocamera in de ene hand en het stuur in de andere. Niet de benen maar de armen krijgen het op die manier het zwaarst te verduren. Hopelijk is het resultaat de inspanningen waard.
Wij kicken alvast mateloos op deze adembenemende route en dan moet het leukste nog komen.

Na de vergezichten komt de speeltuin: een vijf kilometer lang mountainbike-orgasme. Beschrijven is haast onmogelijk, maar ik ga het toch proberen. Denk aan een 50cm brede bobsleebaan, maar dan zandbruin in plaats van wit. Het achtergronddecor komt recht uit Out of Africa en de vegetatie bestaat uit lage palmachtige boompjes, heidestruikjes en planten met stekels. Alsof je op een roetsbaan zit ga je op een gegeven moment het bovenste punt over en start een minuten durende adrenaline-rush tussen de rotsen. Het is opperste concentratie en ik slaag er niet in om een oor-tot-oor-glimlach te onderdrukken om niet te veel stof binnen te krijgen. De samenwerking van remmen, gewichtsverplaatsing, insturen, gas geven,… En het plaatje lijkt te kloppen. Ik ben nu helemaal in ‘The Zone’ en we scheuren de attractie als op rails naar beneden. De namen van de secties spreken voor zich: Mineshaft, Sollies Fully, Ted’s Corner, Sjabalala Brothers,…  
Kilometers van Mountainbike hapiness.

Na de roetsjbaan volgt een kilometers lange high-speed afdaling op een soort rode gebakken klei-ondergrond. Her en der zijn er verraderlijke diepe spleten ten gevolge van de watererosie, maar de bepijling is dermate goed uitgezet dat we makkelijk de juiste lijn kunnen vinden. Met snelheden kort bij de 70km/u scheuren we naar de eerste bevoorrading waar ook de ketting zijn verdiende laagje smeersel krijgt.

Het tussenstuk is niet spectaculair en we besluiten om het hier erg rustig te doen. De man met de hamer woont naar het schijnt immers op een steile berg met de naam ‘Spionkop’.
En steil is ie want na ca. 82 kilometer wedstrijd doemt de scherprechter met een beginhelling van om en bij de 20% voor ons op. Als mieren kruipen de fietserjtes de berg op en ook wij ondergaan hetzelfde lot. Eerst asfalt met her en der een motiverende boodschap langs de kant en vervolgens off-road om uiteindelijk bij een oorlogsmonument de top te bereiken. Ondanks de vermoeidheid mag de concentratie nu niet verslappen want de 15 kilometer lange afdaling is de meest technische van de hele joBerg2c. Men heeft de trail tegenover vorig jaar in een betere conditie gebracht waardoor hij zich net iets makkelijker laat rijden, al vergt het toch heel wat stuurwerk en oplettendheid om niet buiten de lijntjes te kleuren en op je snuffel te gaan. Met de televisiehelikopter net boven ons doen Kroki en ik nog beter ons best om de bochten zo elegant en soepel mogelijk te nemen.De adrenaline pompt door al mijn aders en ik schreeuw het uit van plezier. Alleen al om deze trail te kunnen rijden zou je naar hier komen. Gewoon bangelijk !!

Laatste wapenfeit van de dag is de laatste technische beklimming van Puffadder Pass. Een adder hebben we niet gezien, maar puffen hebben we wel gedaan want naast de helling en de losse stenen is er nog de hitte die als bij een stonegrill van de rotsen straalt.

De finish in Winterton na 121km is welgekomen en er wacht ons naast een verdiende douche ook een heerlijk middagmaal met vers gewokte groenten en kip of rund. De catering in deze joBerg2c is van een ongekend niveau en doet andere organisaties in het niets wegzinken. Wij gaan lekker smullen en recupereren voor morgen want er staat ons heel wat klimwerk te wachten.

Oh ja, langs deze weg willen Kroki en ik alvast iedereen bedanken die ons steunt via het gastenboek. Alle kommentaar heeft ons kunnen bereiken, maar we hebben helaas niet de tijd om individueel te antwoorden. Maar blijf aub boodschappen sturen want ze vormen echt steun en zijn heerlijke feedback. Op die manier weten we tenminste of onze reportages al of niet gesmaakt worden.
Meer lekkers morgen vanuit Kamberg.

Pepe