Dag 7: Hazeldean Farm (Underberg) > MacKenzie Country Club

Ellende komt nooit alleen, en dus kreeg ik gisterennamiddag ook een portie buikkrampen geserveerd. Met Pepe ‘s avonds nog een slappe schotelvod, en zelf vooruitkijkend naar een nachtje kamperen in het Toi-Toi cabinneke, waren de vooruitzichten niet erg rooskleurig. Van de medische dienst vernemen we dat er gisteren 125 rijders met geljkaardige klachten langsgekomen zijn.

Vanmorgen voelen we ons allebei gelukkig weer beter, en maken we ons klaar voor de relatief korte etappe van Hazeldean Farm naar MacKenzie Club. De start is met een uur verlaat naar 8 uur, ongetwijfeld een gevolg van organisatorische problemen, want gisteren was het voor het eerst dat we de organisatie zien stressen hebben. Geen idee wat er fout ging, wij hebben er alleszins niets van gemerkt. De late start betekent automatisch ook wat biker-vriendelijker temperaturen, want vanmorgen stond er voor de verandering nog eens ijs op onze tent.

Kort na de start worden we de weide ingestuurd. Fotograaf Pepe heeft een foto-moment gezien maar er komt niet alleen een mooie foto tot stand, maar ook een Pepe die al hotsend en botsend naast het spoor terechtkomt en de derailleur vol gras rijdt. Ik heb niks gemerkt, en eenmaal opde bredere weg is er in de verste verten geen oranje helmpke te bespeuren. Dan maar even inhouden, tot Pepe 2-3 minuutjes later als een sneltrein aangestoven komt met een heel peleton wagonnetjes aangehaakt. Ik wordt bijna van mijn fiets geblazen als de TGV passeert, maar kan nog net aanpikken. Met 2 locomotieven vooraan verliezen we steeds meer wagonnetjes en halen we het ene groepje na het andere terug in, in ene poging onze plaats terug in te nemen voor de singletrails. De melkzuurfabriek draait overuren bij mij, en als ik Pepe vraag hoe het met de beentjes gaat vandaag is het antwoord: “80%”. Mijn toerenteller staat ondertussen bijna in het zwart (dat is voorbij het rood en purper) als we 15 km verder bij “ons” groepje aansluiten net als we Oak double track indraaien, de eerste highlight van vandaag. Twee parallelle singletrails slalommend tussen de eikenbomen zorgen voor de eerste fun vandaag, zeker omdat Farmer Glenn de track vanmorgen nog perfect schoon geborsteld heeft: er is geen enkel takje, blaadje of eikeltje op de trail te vinden.      

Na een lange klim over de Sani pas begint de echte fun: we duiken het bos in waar twee grote oranje pijlen de dubbele singletrail aangeven, die lichtjes dalend tussen de bomen slingert. Whoosj-whoosj-whoosj, we gooien onze bikes van links naar rechts terwijl de bomen rakelijks voorbijzoeven. We komen amper aan onze remmen en spelen met de gewichtverdeling over de fiets om de bochten aan te snijden. Tussen twee bochten enkele krachtige pedaalslagen om het tempo erin te houden. Opperste concentratie is vereist, want even van de goeie lijn afwijken betekent dat de volgende boom wel heel erg snel kortbij komt.  Enkele minuutjes later komen we het bos uit op een gravelweg, maar de oranje pijlen sturen ons onmiddelijk de volgende singletrail in. En de volgende whoosj-whoosj. Jiehaaa. En nog een singletrail. En nog eentje. Kilometers lang tot de laatste singletrail ons uitspuwt aan de oever van de Umkomaas rivier waar de befaamde floating bridge van Farmer Glenn klaarligt oms ons tot aan de andere oever te brengen. Samengebouwd uit niet meer dan enkele PVC buizen en plastieken latten, is deze brug een fenomeen. De brug ligt als een slang op het water, en door je eigen gewicht zinkt ze 5 cm in, zodat het verfrissende water  tegen onze kuiten spettert. Op zich plezant en helemaal niet moeilijk, maar je blijft wel best op de brug en niet ernaast.

In de 2de helft verandert de streek van gedaante: je zou je in de Ardennen of Sauerland kunnen wanen, als we door dichte naaldbossen fietsen. Dit is ene erg snel gedeelte van de etappe en ons tempo ligt nog steeds hoog, zodat we stelselmatig andere teams inhalen. Even verder wisselt de achtergrond nog maar eens van gedaante, deze keer lijkt het wel alsof we door tropisch regenwoud rijden. Nxumene Forest zou de thuis van papegaaien zijn die je normaal enkel in de burt van Cape Town aantreft. We hebben gezocht, maar geen papegaaien te bespeuren. Wel enkele koeien die achter een blinde bocht in een hinderlaag lagen.

De finale afdaling wordt ingezet met meer whoosj-whoosj singletrail. We zitten in het spoor van enkele jongens die dat meer gedaan hebben en proberen hun lijn te volgen. Dit lukt aardig tot Pepe zich bijna verkijkt op een snelle rechtse bocht en ikzelf even later met mijn linkerkont een boom ram als ik te kort instuur. Tja, mijn frame is een maatje groter, en ik moet dus iets langer op de achteras wachten zeker. Door de slag ben ik wel volledig uit balans, als dus ineens de volgende boom voor mijn neus staat. Geen tijd echter om te remmen of hardhandig goeiedag te zeggen, maar links het bos insturen, achter de boom door, om dan door het kreupelhout de trail terug op te zoeken. Pfeww, dat was close.

Er rest ons nog de verrassend steile klim op de gravelweg naar de finish. Twee andere teams gaan ons snel voorbij, we hadden ze al zien komen, maar ik kan absoluut niet mee. Pech voor de jongens echter, want ze hebben hun fusee te vroeg aangestoken. Deze klim gaat in 2 stukken, en op het 500m lange 2de stuk is hun fusee uitgebrand en rijden we ze gewoon op tempo voorbij. We finishen vandaag 15de in onze categorie, en hebben tijd kunnen goedmaken. Reevax is back in bussiness !

Kroki