Alta Via Stage Race > Etappe 1 > Bolano – Sesta Godana

Even terugblikken op gisteren: de organisatie bood de mogelijkheid om de auto aan de finish te parkeren, zodat we aan het einde van de week direct konden vertrekken. Samen met 11 anderen stonden we, zoals afgesproken, om 14u gepakt en gezakt klaar om in het shuttle buske te springen. Maar zo werkt dat niet in Italie. Tijd is hier relatief en dus zou het bijna 15u zijn voor we goed en wel op weg waren. Met een transfer van 3u voor de boeg, en de briefing die start om 18u zou het dus nipt worden. Zeker als dan blijkt dat het buske met fietsremorque niet sneller dan 80km/u mag rijden, en met goed 270km voor de boeg is de rekening snel gemaakt. Het zou uiteindelijk iets meer dan 4.5u duren voor we eindelijk aan de start komen, inclusief een ommetje via een 2m breed asfaltbaantje in de aanpalende vallei omdat de chauffeur de aanwijzingen van de GPS  en de bijhorende juiste afslag gemist had. Snel snel onze bagage in de tent gegooid, en startnummers afgehaald en daar blijkt dat men door de voorraad kabelbinders is om onze startnummers vast te maken. Nu hebben we zelf altijd wel een uitgebreid assortiment in onze valies zitten, maar we vroegen ons af hoe men met 35 racers zonder kabelbinders komt te zitten? Ook onze labels voor de bagage bleken te ontbreken, maar ook daar werd snel voor een alternatief gezorgd. Maar ook hier hadden we weer vraagtekens. De briefing was ondertussen gelukkig verhuisd na het avondeten, alhoewel we niet heel veel gemist zouden hebben. Na een lange Italiaanse litanie, klonk de Engelse vertaling: “To cut a long story short, tomorrow is an easy stage”. Ok, dat weten we dan ook weer :o) In het roadbook vinden we terug dat we 57 km en 1700 hoogtemeters onder wielen zullen krijgen.

Na nog een uurtje gerommel in de bagage om alles terug te vinden wat we morgen nodig hebben, en het verzamelen van serviettes als alternatief voor wc-papier – “mamma mia, daar hebben we niet aan gedacht” – is 23u uiteindelijk al ver gepasseerd als we in onze slaapzak kruipen. Gelukkig was het vandaag een late start, om 10u pas, met ontbijt om 7u. Klokslag 7u staan we dan ook klaat met een rammelende maag, maar in plaats van een stevig ontbijt krijgen we extra vraagtekens. Eén croissant als ontbijt? Gelukkig hadden we nog ergens een overschotje muesli in onze valies, maar de herinneringen aan de TransKreta Race springen spontaan in ons hoofd.

Vanmorgen zit het luchtruim dan ook nog eens potdicht en starten we deze Alta Via Stage Race op het kleine marktpleintje van Bolano exact om 10u in de miezerregen. Met 18 solo rijders en 8 teams zetten we ons op weg. Met een opwarmertje op asfalt, draaien we na enkele kilometers de Alta Via Dei Monti Ligure op, waar we een ruwe jeepweg onder de wielen krijgen. Langzaam werken we ons naar de top van de Monte Cornoviglio bij kilomterpaal 17, enkel onderbroken door een korte, slipperige singletrail afdaling van enkele honderden meters, waar Pepe onmiddelijk van kortbij kennismaakt met Ligurie. Gelukkig enkel lakschade en een geblutst ego. De uitzichten zijn fenomenaal, voor zover een witte muur fenomenaal is. Als je thuis een witgeverfde woon- of andere kamer hebt, heb je net hetzelfde zicht als wij de hele dag gehad hebben. De erwtensoep is ondertusssen namelijk zo dik dat we amper 5m vooruit kunnen kijken. Het is zelfs lastig om te zien of het linkse, dan wel het rechtse spoor het betere is. In de klim valt dit alles nog wel mee, maar in de afdaling weet je niet of de bocht naar links of rechts draait vooraleer je de bocht effectief genomen hebt. Langzaamaan is dan ook de boodschap, want als je een bocht mist, heb je dat waarschijnlijk nog niet eens gezien. Gelukkig staan er op alle kritische kruispuntjes seingevers, want het GPS lijntje volgen is nog even wennen.

Bij kilometer 37 dient de 2de en laatste klim van de dag zich aan. Bezaaid met losse keien, van tennisbal tot basketbalformaat is het superlastig om op de fiets te blijven. Op ons GPS schermke zien we een paars zig-zag lijntje met ontelbare haarspeldbochten, en dus schroeven we ons op het kleinste verzetje kilometerslang langzaam de berg omhoog. Ik probeer mijn hartslag en tempo onder controle te houden, het zijn immers nog 7 dagen, waardoor ik 2-3x kort te voet sta als er een losse kei onder het achterwiel weg schiet, maar kan toch 2 Italianen inhalen. Het weer klaart ook een beetje op, in plaats van dikke erwtensoep, hebben we nu dunne erwtensoep zodat we in de snelle afdaling toch al 50m ver kunnen zien. Nog een kort singletrailtje bergop, en de bijhorende trail afdaling wordt de chrono gestopt net voor het opdraaien van de weg naar Sesta Godano. Pepe finisht 9de in het algemeen klassement van de solo-rijders, Kroki is 5 minuutjes later 11de. Vanaf hier is het nog 4km afdaling tot aan het kamp in het kleine dorpje.

Onze tentjes staan zo goed als klaar, de douches hebben heerlijk warm water en tegen de tijd dat fiets en rijder weer proper zijn staat een bord lekkere pasta klaar. Op naar de etappe van morgen, met 58km, bijna 2500 hoogtemeters en 1,5u “portage” naar het schijnt een lange, lastige etappe !    

Kroki