Alta Via Stage Race > Etappe 2 > Sesta Godana – Rezzoaglio

Gisteren zou volgens de organisatie een opwarmertje geweest zijn, maar al bij al kostte de rit toch wel wat krachten en dat kon je vandaag al bij sommige deelnemers merken. Voor mij persoonlijk was het gisteren daarenboven een baaldag met een uitschuiver vroeg in de etappe, nadien een slecht gevoel op de fiets en uiteindelijk een resultaat wat beter had moeten kunnen. Maar today is another day, so lets go for it.

De start wordt gegeven in Varese Ligure, een dorpje op zowat 17km van ons bivak. De rit naar ginder gebeurt geneutraliseerd en neemt bijna een uur in beslag. We zijn dus al een beetje opgewarmd als het startschot valt. En dan mogen we direct kleiner schakelen want de eerste 15 kilometer zijn bergop. Er vormt zich een klein kopgroepje maar de meesten zoeken hun eigen tempo. Krokk plaatst zonder het zelf te beseffen even een schijnaanval maar activeert ook snel zijn cruise-control. Ik merk al snel dat ik in de klim heel wat van de kerels die gisteren voor me waren geeindigd, makkelijk aankan en hoop dat het vandaag misschien wel eens mijn dagje zou kunnen worden. Deze keer is de zon van de partij en er valt heel wat te klimmen en dan heb ik er plots veel meer zin in. Enig minpunt is dat er vandaag ook een flink stuk draagwerk op het menu staat en daar zijn mijn korte beentjes niet echt ideaal voor.

De eerste lange beklimming verloopt aanvankelijk op asfalt maar gaat snel over in ‘strada sterrata’ of gravel. Het vlotte klimtempo gaat me goed af en een aantal concurrenten blijken hiermee meer problemen te hebben. Hierdoor kan ik stelselmatig opschuiven en terwijl genieten van het schitterende landschap. Een waanzinnig uitzicht op de Ligurische bergen met groene toppen en een vallei met goudgele bloemen branden op mijn netvlies. Aan de voet van een plateau met 5 windmolens is het overzicht helemaal compleet en kan ik monsteren welke voorsprong ik op de concurrentie heb kunnen maken. Blijkt dat ik al minstens 3 kerels heb kunnen achterlaten waaronder de 2de van gisteren. Het geeft in ieder geval een Redbull-gevoel en behalve een snelle controle-handtekening plaatsen, laat ik de bevoorrading dan ook rechts liggen om geen tijd te verliezen. Over de kam slingeret het parcours de berg rond en is er ondanks de inspanning voldoende tijd om van de omgeving te genieten. ‘Enjoying while suffering’ heet zoiets.

En dan volgt een schitterende singletrail die elk mountainbikerhart sneller doet slaan. Kilometers lang slingert het reepje trail zich over de berg en het is genieten. Het bosgedeelte is bij momenten nog wat aan de vochtige kant maar gelukkig krijgen we geen plakkerige fango voor de wielen geschoven. De Zwitser Stefan, die gisteren tweede werd en die ik bij de klim kon achterlaten, heeft me terug bijgehaald en dank zij zijn techniek verdwijnt hij vlot uit het zicht. Verdikke, daar ben ik toch zo jaloers op, zoals sommige gasten schijnbaar moeiteloos naar beneden kunnen rijden. Blijven oefenen, denk ik dan, maar ik vrees dat het voor een volgend leven zal zijn. Helaas is het niet al goud wat blinkt, want amper twee kilometer verder ligt onze Zwitserse vriend met een pompelmoes van een kramp op zijn linkerbovenbeen te kermen als een alpenhoorn. Veel kan ik voor de arme stakker helaas niet betekenen behalve hem ‘take care and good luck’ te wensen. De koers gaat immers verder.

De speelse trail spuwt ons uiteindelijk uit op Passo del Ghiffi, een asfaltpas die ons enkele kilometer de berg doet opzwoegen. Ideaal om weer een hoog tempo te draaien, al moet ik oppassen om de motor niet over te verhitten want de hitte is verzengend. Na enkele kilometer worden we dan vriendelijk verzocht om het asfalt te verlaten en een onmogelijk tallud op te rijden. Het is dus te voet de kant op klefferen en dan weer de fiets op voor een steeds moeilijk wordend bospaadje. Niet veel later is het dan eindelijk zover: het eerste draagstuk of zoals ze dat hier noemen ‘portage’. Fietske op de rug en de ene hand aan de zadelpen en met de andere hand de bovenbuis. Voetje voor voetje de rotsen opklimmen en trachten met je wielen niet vast komen te zitten in het decor aan de zijkant. Ben alweer content dat ik een 26inch op de rug mag leggen want stukken lichter en minder stoorkanten. Tot Monte Ghiffi is het zowat 10 minuten dragen en naast het ongemak van een tweewieler op je rug waren het vooral de super-lastige vliegen die als een zwerm rond een koeievlaai rond je hoofd liggen te zoemen. Ik begrijp nu eindelijk hoe een hondedrol zich moet voelen. Volgens mij hadden die beesten een soort van ADHD want ik heb zelden zo’n hyperactieve vliegen meegemaakt. Enfin, ook insecten behoren tot de natuur en aan neermeppen was geen beginnen aan, dus lippen stijf op elkaar en ju, als een muilezel de berg op.

De volgende afdaling is supersteil en voor alle zekerheid te voet te overwinnen. Maar dan volgt alweer een bangelijke singletrail die het draagwerk van voordien ruimschoots compenseert. Het leeuwendeel van de ‘portage’ gaat naar ‘Monte Aiona’. Het eerste deel gaat over een smalle slingerende rotsweg en het is een hel voor de voeten en de schoenen. Het tweede deel verloopt over een met rotsblokken bezaaide weide, maar is daarom niet eenvoudiger. Telkens mogen we zowat 40 minuten met onze fiets in de nek bergop stappen: ik kan je verzekeren, een hels karwei en naar mijn gevoel zwaarder dan klimmen op de fiets. Gelukkig komt aan deze hel voor de rug en de armen uiteindelijk toch een einde en krijgen we een welverdiende beloning. De finale naar de finish verloopt over een smalle bosweg die ons onmiddelijk aan het parcours van Neustadt in Duitsland doet denken. Als je dan weet dat we de marathon in Neustadt als leukste parcours van Duitsland bestempelen, dan kan je wel denken dat we hier in onze nopjes waren.    

Lekker slingerend en balancerend naar beneden. Enkel goed opletten om geen stokken in de wielen of de achterversnelling te krijgen. De laatste kilometers zijn dan ook een superleuk einde van deze loodzware dag. Uiteindelijk bereik ik als 3de algemeen de finishlijn. En of ik daar blij mee ben ? Kroki komt net als iedereen met verkrampte armen maar verder gelukkig zonder kleerscheuren in het camp in Rezzoaglio aan.

De massage – trouwens inbegrepen in het inschrijfpakket – zal deugd doen en hiermee is de baaldag van gisteren definitief vergeten. Met deze tweede etappe werd de toon van de race helemaal gezet want ook de volgende etappes zullen erg zwaar zijn en ook heel wat ‘portage’ bevatten. We zijn dus met z’n allen gewaarschuwd.

Pepe