Dag 9: Jolivet > Scottburgh

De sfeer in het kamp is sinds gisterenavond veranderd. Het gevoel van de overwinning op deze Joberg2c zorgt voor een uitgelaten stemming en er worden al vroege overwinningstoasts uitgebracht. Er is nog slechts 1 etappe te gaan, maar die moet eerst nog wel gereden worden natuurlijk. Van vorig jaar weten we immers dat de laatste dag niet zomaar “binnenbollen” is, maar dat er toch nog behoorlijk gewerkt moet worden om het strand van Scottburgh te verdienen.

Het weer is vannacht omgeslagen warrdoor een stralende zon plaats heeft moeten maken voor dreigende wolken en een regenvoorspelling. Na een snelle en nerveuze start krijgen we na enkele kilometers de kans om ons eigen tempo te rijden. En dat is maar goed ook, want de pijn in mijn beentjes is amper te harden telkens het bergop gaat. Het melkzuur van gisteren lijkt veranderd te zijn in zure boter en werkt als een handrem op het tempo. Wel geen stokken in de wielen zoals vorig jaar, en dus gaan we toch nog relatief vlot op weg naar de suikerrietplantages die deze etappe kenmerken.

Vanuit de lucht bekeken zijn deze suikkerietplantages een echt doolhof, met een wirwar aan smalle gravelwegen die als fijne witte lijnen de groene suikerrietvelden doorsnijden. En die gravelwegen liggen er best gevaarlijk bij: een hardgebakken onderlaag met daarbovenop een fijn laagje ronde keitjes van 5mm diameter. De voorband wil steeds over de keitjes wegrollen en moet continu grip zoeken, iets ts snel door de bocht en je hebt gegarandeerd een pizza op je bil gebakken. De steile hellingen zorgen dan weer keer op keer voor een melkzuurbommeke, terwijl de rietbladeren ons gezicht en armen geselen.  Net zoals bij de mielies een paar dagen eerder in de Freestate is het ook hier oogstseizoen, waardoor zowat de helft van de rietvelden er kaalgeschoren bijligt. Het houtoverschot van de oogst wordt verbrandt en de zoete geur van caramel blijft de ganse dag in onze neus hangen.

De 2de helft van de etappe is compleet nieuw. Terwijl we vorig jaar met turbo-snelheid over brede gravelwegen naar Scottburgh vlogen, krijgen we nu quasi uitsluitend singletrails onder onze wielen geschoven. We rijden continu langs riviertjes, ofwel steeds kort maar hevig op en af de berghelling, ofwel gewoon de oever volgend over een met spoorwegkeien bezaaid wandelpaadje. Af en toe een kort stukje gravelweg of weide om het ene riviertje aan het volgende te knopen. Pepe houdt het tempo steeds hoog, terwijl ikzelf met alle moeite van de wereld aan zijn achterwiel kan blijven, terwijl er nog 3 teams in mijn kielzog volgen. Allemaal superleuk en veel beter dan het autostrade alternatief van vorig jaar.  Zo leuk dat ik niet de tijd heb om te eten, zodat op 10 km van het einde het waarschuwingslampke van mijn benzinetank begint te branden en onze wagonnetjes alsnog voorbijkomen. We hebben ondertussen de singletrails langs de oevers van de riviertjes gewisseld voor alweer een spiksplinternieuwe singletrail langs de autostrade, die ons recht naar Scottburgh brengt.

Voor we er erg in hebben zitten we al op het strand van Scottburgh, waar enkele paletten ervoor moeten zorgen dat we met de finishlijn in zicht niet in het zand bijten. De finish is letterlijk in de oceaan, want we worden nog een stukje door heuphoge golven gestuurd alvorens onder de finish boog op het strand te rijden, waar iedereen gefeliciteerd wordt door Farmer Gary, Farmer Glenn en Proper Wappo. Deze Joberg2c zit erop en hiermee komt een einde aan 9 dagen wedstrijd, avontuur, afzien, zere benen, maar vooral singletrail plezier.

Rest mij nog mijn teammakker Pepe te bedanken voor de vele kilometers kopwerk, ook als het soms te hard ging En uiteraard alle supporters die voor ons van thuis uit geduimd hebben. Wij verhuizen nu nog voor enkele dagen naar Capetown, om de zere benen en vermoeidheid te laten herstellen alvorens de terugvlucht aan te vatten.    

Kroki