Een Sauerland marathon en goed weer. Die combinatie was alweer lang geleden, maar afgelopen weekend was het toch zover. Alhoewel het niet veel scheelde, want tot vrijdag had het blijkbaar nog stevig geregend. Maar ondertussen schijnt de zon boven Saalhausen, en is het parkoers goed aan het opdrogen. De haai in het logo van de organiserende Shark-Attack MTB club van Saalhausen zal niet veel water hebben om in te zwemmen.

En zo is de Lennevallei op zaterdagmorgen volledig gevuld met een dichte mist, die langzaam door de zon opgelost wordt. Bij de start om 9u is alle mist verdwenen en voelen we de zon al branden. Alle afstanden worden op een hoop gegooid voor een gezamelijke start en terwijl Pepe zich in het eerste licentie startblok zet, mogen Stekkie en ikzelf helemaal achteraan aanschuiven.

De snelle start over de brede Bundesstrasse maakt al direct veel duidelijk, het is mijn dagje niet, de benen willen niet mee. De eerste klim bevestigt dit aleen maar, het is op karakter de pedalen ronddraaien, terwijl ik Stekkie voormij langzaam zie wegrijden. Nog niet gerecupereerd van het Italiaans avontuur zeker? Leuk als er bijna 3000 hoogtemeters op het programma staan. Gelukkig bestaat het parkoers voornamelijk uit goed bollende Duitse gravelautostrades, zodat het toch nog enigszins een beetje vooruitgaat. Met tussendoor enkele leuke singletrails om het toch ook een beetje plezant te houden. Vooral de laatste afdaling van de 2de lus (die we 2x mogen doen) is bijna volledig singletrail en ideaal om ook eens iemand in te halen, in plaats van steeds ingehaald te worden.

Na goed 3 uur begin ik aan de 3de lus, nogmaals de 2de lus, enkel de startklim is lichtjes anders. Nu mogen we door de wei loodrecht de berg omhoog, ipv langzaam langs de bergflank te klimmen. Het beste (van die slechte benen) is er ondertussen af, maar het laatste luske moet er toch nog aan. Ondertussen is er in de verste verte voor of achter mij niemand meer te bespeuren. En zowaar als de laatste bevoorrading dichterbij komt, begint het zelfs beter te gaan. Ik heb alleszins het gevoel dat ik terug wat kracht in de beentjes heb, en bergop wat tempo kan rijden. Bergop begint het zelfs plezant te worden. De kilometers lijken nu ook veel vlotter weg te tikken, en mijn kopke zit precies ook weer helemaal in de juiste plooi. En als ik dan ook nog eens volk being in te halen, is het feestje bijna helemaal compleet.

Bijna, want dan komt ineens een bekend tintelend gevoel in de benen: ting-tingeling.
Hmm, toch maar tandje kleiner schakelen…
Ting-ting-tingeling…

Kajing !

U heeft gewonnnen ! Twee tennisballen op de binnenkant van mijn dijen ! Twee aces die Flipper ongetwijfeld in de finale van Wimbledon gebracht hadden !
Mij zullen ze zeer zeker niet in de finale brengen. En dan zwijgen we nog over de golfbal die op mijn rechterkuit staat. Of is het toch de haai van Saalhausen die vanuit een opgedroogde plas tevoorschijn gesprongen is en zich in mijn benen vastgebeten heeft ? In mijn vage Jaws herinneringen blijven er dan eerder gaten en ontbrekende lichaamsdelen achter. In ieder geval: 2 benen, 2 armen en ik zie geen bloed, maar pijn doet het evengoed. En geen klein beetje.
In een eerste reflex smijt ik de ketting zo snel mogelijk helemaal aan de binnenkant. Ik doe mijn best om de pijn te harden – mijn tanden zijn er nog niet goed van – en de pedalen soepel rond te draaien in de hoop dat de ballenjongens en meisjes hun tennisballen terug komen halen.
De aanpak lijkt na enkele minuten te werken, want na enkele honderden meters (jaja, rap gaat het dan niet meer ) ebt de pijn langzaam weg. Voorzichtig probeer ik terug een tandje groter te schakelen, er sterk op lettend van niet te veel kracht te zetten. Langzaam kom ik boven op de laatste top. Gelukkig is het vanaf nu grotendeels afdalen naar de finish, op enkele korte, steile smeerlapkes na. Telkens is het oppassen voor Flipper’s aces, en het steilste smeerlapke doe ik uit voorzorg toch maar te voet. We hebben daar hard genoeg voor getraind in de Alta Via Stage Race

Na 5h30 kom ik aan de geimproviseerde finish. De echte finish ligt nog 50m verder, maar daar is ondertussen de startopstelling van de volgende wedstrijd bezig. Te traag gereden zeker. Het uitslagenblad geeft bevestiging, door van achter naar voor te zoeken, heb ik mezelf heel snel gevonden. Volgende week opnieuw, dan hopelijk met betere benen.

Kroki

volledige uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag