Dag 6 – Kamberg  > Hazeldean-Farm in Underberg

Het ijs staat als erwten zo dik op ons fietsframe. Met een open hemel waarbij opvallend veel meer sterren te zien zijn als bij ons, koelde het vannacht tot onder het vriespunt af. De pluimvee-situaties bij de start laat zich al raden en zijn vroeger reeds uitvoerig beschreven.

De 93 kilometer van vandaag kunnen grofweg in 2 stukken worden onderverdeeld: een erg snelle eerste 50 kilometer en een verrassend slopend einstuk.
Na enkele kilometer singletrail in het gras bij het begin, krijgen we zicht op de berg die we moeten aanvallen. De brede gravel-weg naar ‘Snow Top Mountain’ is in het begin even steil, maar krijgt dan een vriendelijkere hellingsgraad waardoor je je eigen tempo kan zoeken en zonder krachtpieken de top kan bereiken. De koude nacht heeft in tegenstelling tot vorig jaar deze keer wel voor witte, besneeuwde toppen aan de overkant van de berg gezorgd. Vreemd om in Afrika sneeuw te zien. Niet direct waar je zou aan denken.

Kroki lijkt zijn slappe dag achter zich gelaten te hebben want hij geeft een goede indruk. Ik wou dat dit bij mij ook het geval was want ik voel me steeds misselijker worden. Vanmorgen nog niks aan de hand en even voorbij halfweg beginnen buikkrampen en een misselijk gevoel. Zou er hier dan toch iets in het eten of het water zitten. We hoorden immers de voorbije dagen geregeld van deelnemers dat ze misselijk waren geworden. Zelfs Kevin Van Hoovels was gisteren slachtoffer van misselijkheid en buikkrampen. Zijn symptonen komen me in ieder geval bekend voor. Oververmoeidheid kan het alvast niet zijn want ben gisteren amper hoog in hartslag moeten gaan. Plots beleef ik de anders zo geweldig uitziende vergezichten en uitdagende beklimmingen veel minder en heb mijn volle concentratie nodig om de fiets te besturen. Ook mijn job als fotograaf heeft willen of niet te lijden onder mijn ellendige fysieke toestand al tracht ik toch mijn uiterste best te doen om venster te spelen op dit prachtige land.

En zo verzeilen Kroki en ikzelf plots in een situatie die we allebei niet gewoon zijn: Kroki in een motiverende rol en zich aanpassend aan zijn teammakker en ikzelf in de rol van stervende zwaan. Gelukkig zijn er af en toe toch dusdanige highlights dat ik de fysieke ellende wat vergeet. Zo is de doortocht door een zijtak van de Umkomaas-rivier – die wegens de regenval van de laatste weken kniehoog staat – een ware belevenis. Aan de voet van een eenvoudig dorpje met her en der verspreidde kleine huisjes worden we door zwarte kinderstemmetjes met het Zuid-Afrikaanse volkslied en gezongen in Zulu onthaald. Het is niet alleen voor hen een groot feest. Stel je voor dat er plots 700 kleurrijk uitgedoste mountainbikers op glimmende fietsen door de rivier en het dorp trekken. Toch enigszins een ongemakkelijk gevoel want ongetwijfeld kost elk van de fietsen van de deelnemers aan deze joBerg2c een stuk meer dan welk huisje wat hier op de berg is neergezet. Gelukkig komt de opbrengst van deze wedstrijd ten goede van de gemeenschappen die we doortrekken en deze unieke ‘community-based-aanpak’ maakt dan toch net dat verschil.

De volgende beklimming zorgt voor rood gekleurde banden, pijnlijke bovenbenen maar een uitzicht op de Umkomaas-vallei die het vorige doet vergeten. Zelfs het misselijke gevoel maakt even plaats voor genieten. Maar niet voor lang want dan duikt de volgende pas op en die doet weer alles kraken. Normaal geniet ik met volle teugen van dergelijke beklimmingen, maar nu is het afzien. De spieren zijn een stuk slapper maar vooral de ongemakkelijke buikkrampen spelen me parten.
Terwijl ik in een schaduwrijk plekje van een zonovergoten weide aan de finish deze reportage schrijf, hoor ik van alle kanten mensen klagen over dezelfde ongemakken. Ik heb me intussen dik aangekleed en de Motilium ingeschakeld in de hoop dat we snel weer up and running zijn.

Laatste attractie van deze 6de etappe is de zogenaamde Red-Bull-Run waarbij deze keer een bergoplopende singletrail met een misdadig steil einde moet overwonnen worden. Diegenen die zonder voet aan de grond te zetten boven geraken komen in een loterij, Helaas lukt geen van ons beiden in de opdracht en dit ondanks een TV-helikopter vlak boven ons.

De grove afdaling die volgt eist net voor onze neus een jammerlijk slachtoffer. Een van de in het rose uitgedoste meisjes van een damesteam gaat onfortuinlijk over de kop in een greppel en blijft enkele seconden roerloos liggen. Gelukkig komt ze snel bij bewustzijn en zijn er enkele rijders die zich onmiddelijk om haar ontfermen. We zwaaien naar de helikopter en die kan snel de evacuatie organiseren. We vernemen achteraf dat ze een hersenschuddig en een snijwonde aan de binnenzijde van haar mond heeft opgelopen. We wensen haar het allerbeste toe.
Trouwens langs deze weg ook snelle beterschap gewenst aan Renaat, die enkele dagen geleden ten val kwam en de wedstrijd heeft moeten staken.

Kroki neemt me als een goede gids op sleeptouw voor de laatste kilometers zodat we zonder kleerscheuren de finish in Hazeldean-Farm bereiken. Als er iets tegen zit, dan zit meestal alles tegen: net nu ik me zo slecht voel, staat onze tent op 5 tot 10 minuten wandelen van de centrale eettent. We leggen dus nog wat extra kilometers te voet af.

Hopelijk kan de medicatie, warm aankleden en een goede nachtrust de Pepe van gisteren weer terugbrengen. De Motilium lijkt alvast zijn werk te doen en ik kan al iets eten.

Cross my fingers for tomorrow!

Pepe