De weersvoorspelling voor deze wedstrijd is gelukkig aan onze kant. De hele week geven ze immers droog en mooi weer. Wat een opluchting. De briefing is pas begonnen als we de eerste druppels op het dak van de grote eettent horen vallen. Samen met Afrikaans klank en lichtspel trekken ze even later de hemelsluizen helemaal open en wordt Reitz binnen enkele seconden overspoeld. Geen paniek, jongens, stelt de speaker ons gerust, de regen zal het stof blussen en dank zij de wind is het maar van korte duur. En inderdaad, de kerel had gelijk.
Het avondeten was alweer voortreffelijk. Al van 10 uur vanmorgen had de locale gemeenschap het schapenvlees op een gesloten barbecue langzaam gegaard en zo voor een heerlijk sappig stukje vlees gezorgd. Als weinig-vleeseter moet ik toch toegeven dat dit alweer een zeer smakelijke maaltijd opleverde.
Vanmorgen bij het opstaan een open sterrenhemel en de daarbij horende bibberkou. Gelukkig kunnen we ons aan een kop loeihete koffie en een dampend bord havermoutpap opwarmen. De ochtendlijke routine begint al wat gesmeerder te lopen en vanmorgen staan Kroki en ik een kwartier eerder in de startbox wat ons zonder 1 druppel zweet automatisch een betere positie zou moeten opleveren.

Taktiek voor vandaag is net als gisteren: Kroki geeft het tempo aan en ikzelf tracht het hem zo makkelijk mogelijk te maken door hem daar waar mogelijk uit de wind te zetten. Het eerste gedeelte van de dag neem ik bovendien extra de tijd om zoveel mogelijk sprekende foto’s te maken. Het licht is geweldig mooi zo vroeg op de ochtend. Na de geneutraliseerde start en wat tandengeklapper, trappen we ons de “Leeu Heuwel” op. Om eerlijk te zijn: meer “Heuwel” dan “Leeu” want de koning van de jungle lag vermoedelijk nog op zijn rug met vier poten omhoog te maffen. Het is tenslotte zondag voor iedereen en bovendien amper iets over zeven. Terwijl Kroki rustig zijn eigen tempo rijdt, – het wordt immers een lange dag – rij ik steeds een stukje voor en zoek wat leuke fotospots zodat we jullie een impressie kunnen geven vanuit het hart van deze race. Er komt wel wat onorthodox inhaalwerk door hoog gras en over losse keien aan te pas, maar ik amuseer me kostelijk, zowel op de bike als achter de camera. Andere rijders moedigen de hyperkinetische fotograaf steeds weer aan en gooien op die manier nog extra olie op het reeds goed brandende vreugdevuur. Nu alleen maar hopen dat al die moeite de plaatjes oplevert die ik in gedachten had. Oordeel zelf.
Meer dan gisteren krijgen we vandaag meer en langere secties singletrack voor de wielen. Niet altijd is het een vrolijk slingerend paadje, soms bestaat de singletrack uit een recht, 1-sporig pad tussen de akkers. Al hebben ze er heel wat noeste arbeid in gestoken, de funfactor is natuurlijk niet dezelfde als de tracks die we bijvoorbeeld in Colorado gepresenteerd kregen. Maar het parcours wordt wel elke dag beter en beter en de meesten die hier eerder al deelnamen beloven dat er nog spectaculaire dingen gaan volgen.
Een ander typisch kenmerk van de etappe van vandaag zijn de zandstroken. Helemaal niet te vergelijken met die in de Crocodile Trophy of het strand van De Panne, maar toch ideaal om steeds weer de snelheid eruit te halen. Zandrijden is duidelijk Kroki’s specialiteit en hij snijdt erdoor alsof het niks is.
Net als gisteren doorkruisen we weer ontelbare boerderijen, mais- en zonnebloemvelden. De mais moet volgens mij nog geoogst worden, maar de zonnebloemen zijn bovenaan helemaal zwart. Geen idee wat dat betekent, maar misschien kan iemand van de lezers hierover wat meer uitleg geven in de kommentaarbox? Na ongeveer vier uur wedstrijd duikt in de verte langzaam een bergketen op en dat is precies de richting waar we naartoe moeten. De wind, die steeds rond 10 uur komt opzetten, eist intussen langzaam maar zeker zijn tol. Gastvrij als we zijn nemen we graag enkele wagonnetjes mee op sleeptouw. De kaartjesknipper zal straks wel rondkomen.

Oh ja, dit wil ik jullie zeker niet onthouden: Het organisatietrio houdt eraan om het parcous volledig berijdbaar te maken en het asfalt te mijden als de pest. Resultaat: Wanneer we de drukke “Qwa Qwa-road” moeten oversteken – geef toe dat dit toch veel leuker klinkt dan pakweg “Liersesteenweg” of “Staatsbaan” – worden we door een rioolbuis naar de andere kant geleid. Een twintigtal paletten zorgen er bovendien voor dat we aan de overkant het tallud weer opgeraken zonder van de fiets te moeten. Als dat geen rijders-service is ?
De bergen komen langzaam korter en we ontwaren canyon-achtige formaties die regelrecht uit een film van Winnetou en Old Schatterhand hadden kunnen komen. Langs heerlijk kronkelende smalle paadjes door het paarsblauwe lage gras kruipen we tegen de wind in dichter en dichter richting de rotsen. De kilometers dikken intussen stevig aan en als ik Kroki attent maak dat er een steil weggetje regelrecht de bergrug over loopt, krijg ik bijna een saflet rond mijn oren. Het einde is nu niet ver meer want enkele bochten verder duikt de donkerblauwe kleur op van het stuwmeer van Sterkfontein. Nog heel even en de rit zit erop, maar niet vooraleer we de hele dam en een stuk van de oever hebben afgemaald. De welgekomen finish in Sterkfontein moet je immers verdienen. De alweer hartelijke ontvangst komt van de meesters, juffen en scholieren van de Harriston School, die zelfs onze sporttassen op voorhand al tot bij onze tent hebben gesleept. Op het buffet staan allerhande lekkernijen waaronder de typische Koeksisters, een soort van gedraaide smoutebollen en dus mierezoet. De tegenstellingen kunnen amper groter zijn: afzien als de wilde beesten tijdens de dag en in de watten gelegd worden als een prins na de rit. Zo zie je maar dat avontuur vele gezichten heeft. Na 3 dagen staan we op een 22ste plaats in het algemeen klassement.

Vanaf morgen trekken we de bergen in en zullen we de provincie Vrijstaat verlaten om af te dalen richting Kwa-Zoeloe-Natal. Nu is het zaak onze reportage met foto’s zo snel mogelijk on-line te krijgen, de beentjes zoveel mogelijk te laten recupereren en verder kennis te maken met andere culturen, gewoontes en gebruiken. Socializen dus, want ‘Mountainbiking is not just a sport, it’s a way of life’.
Vanop een stoffige oever van Sterkfontein Dam, met het kobalktblauwe water aan onze voeten en de okerkleurige Drakenbergen van morgen in de rug, zeggen Kroki en ik jullie een welgemeende “Robala ha monate” (Goodnight in Zulu).

Pepe