Nog even terugblikken op gisteren want Reevax beleefde gisterenavond een historisch moment: voor het eerst in de geschiedenis stond teammaatje Kroki immers trots als een door Sinterklaas beloonde jongen te blinken op een podium. Nog een beetje onwennig, maar oververdiend want hij kaapte zo maar even de derde plaats in de masters 1- categorie weg. Na alle fysieke ellende van de voorbije jaren een prachtige beloning voor zoveel doorzettingsvermogen. En wat nog veel belangrijker is: dat betekent ijskreem voor de rest van het team. Verwittig de ijsventer al maar !

Het is trouwens op ons aangeven dat de organisatie besloten heeft alle kategoriën ’s avonds op het podium te roepen en hen het respect te geven wat ze verdienen. Heel wat renners geven de hele dag het beste van zichzelf en dan is een dergelijke appreciatie welgekomen.

Zo staan er na de tweede etappe maar liefst 3 van de 5 Belgen op het MBC-schavotje: Liesbeth won de sprint voor de tweede plaats. Kroki zoals gezegd bij de masters-1 en ikzelf mocht het hoogste trapje beklimmen in de master-2-categorie. Griet en Kristof beleefden een zware dag maar kwamen gelukkig net vóór de tijdslimiet over de denkbeeldige finishlijn. Echt sjappoo, want het is met zo’n tandem geen sinecure om hier door het landschap te rijden.

De avond valt langzaam over de Undur Sant Uul – mountains en het uitzicht is amper te beschrijven: de horizon is afgeboord met grillige rotsformaties waardoor het net kantwerk lijkt. De dieporanje kleuren van de ondergaande zon zet de pluizen van het hoog opgeschoten steppegras in een betoverend en magisch licht. Her en der liggen de kaalgevreten beenderen van dode dieren en zelfs die krijgen in deze setting een bijzonder karakter. Met de geur van tsarwan – het naar rozemarijn ruikende kruid wat onze neus al dagenlang aangenaam vult – droom ik weg in mijn kleine tentje, ergens in de onnoemelijke steppe in wondermooi Mongolië.

Woensdag 1 augustus – 5u00. Mijn GSM zingt zijn wekdeuntje. Dat is trouwens het enige waar dat ding hier kan voor dienen, want zoals je weet zijn we gedurende het grootste deel van de challenge ‘unplugged’, en dat is in deze tijd van permanente connectiviteit meer dan een verademing.

De timing is ’s morgens wat aan de krappe kant want tussen het ontbijt om 5u30 en de uiterste aflevering van je bagage aan de truck, ligt amper één uur. Het komt dus op organiseren aan door al vóór het eten zoveel mogelijk van je inboedel in te pakken. Het ontbijt is weer erg gevarieerd en smaakt: wit en bruin brood met confituur; choco; warme rijstmelk met musli; sneetjes kaas; één of andere Mongoolse worst; omelet; muffins; koffie; citroen- en zwarte thee. Met de benzinetank goed vol kunnen we dus zo dadelijk aan de derde rit beginnen. Maar eerst nog wel onze villa afbreken. Het zeil is helemaal nat van de douw maar moet toch zo de zak in.

Intussen is de startboog opgebouwd en kunnen we ons opstellen voor het vertrek. Vandaag wel een staalblauwe lucht dus het belooft een heerlijke dag te worden. Deze keer de juiste Adidas Evil Eye – bril op de neus en een laag zonnecrème op de blote lichaamsdelen.

En we zijn vertrokken. Net als gisteren zijn de eerste kilometer wat zenuwachtig omdat een aantal deelnemers posities trachten in te nemen waar ze eigenlijk niet thuishoren. Ze gaan dan over hun limiet en maken helaas stuurfouten. Ik kies voor het betrouwbare achterwiel van mijn Canadese collega Carter. Als ex-wedstrijdrijder heeft die kerel bijna 15 ervaring en weet dus hoe je met de fiets moet rijden. De kopgroep houdt er vandaag een niet te hoog tempo op na waardoor de groep heel wat groter is dan gisteren. En dan volgt er plots een uitval van Robert uit Australië. Gisteren nog door ons van een Belgisch geluksvlaggetje voorzien wegens moeilijke dag gehad en vandaag gaat hij zo maar even vóór de kopgroep uitrijden. Het vervolg laat zich raden: even later ‘join-de-culasse’ erdoor, blauwe rook uit de uitlaat en noodgedwongen terug naar achteren verwezen.

Na zowat dertig kilometer relatief vlak dienen de eerste bergjes zich aan en voel ik duidelijk de inspanning van gisteren. De beentjes zijn duidelijk nog niet helemaal hersteld. Misschien heb ik gisteren na de rit te veel rondgelopen om foto’s te maken. Maar ja, je komt hier ook niet elke dag natuurlijk en in dit decor jeukt mijn fotovinger onophoudelijk. Met pijnlijk brandende bovenbenen tracht ik het tempo van de intussen tot 10 rijders uitgedunde kopgroep bij te houden, maar het is zwemmen met het water aan de bovenkant van de onderlip en helaas geregeld ook kopje onder gaan. Dit is wat men noemt aan de elastiek hangen … tot die na 40 km breekt zodat ik de rappe mannen noodgedwongen moet laten rijden. Toch beter zo want eigen tempo is nu eenmaal beter dan forceren.

De omgeving vandaag is helemaal anders dan gisteren: de eerste echte bergen dienen zich aan en de begroeiing is kompleet verschillende. Mijn flora-kennis is helaas ondermaats, maar ik zag bloemen die leken op de pluisbol van een paardebloem, maar dan paars en vooral de hevig groene grassen vielen me enorm op. Op de boomloze bergflanken doen kuddes met honderden schapen zich te goed aan het sappige, ongerepte berggras. Nog indrukwekkender zijn de prachtige Mongoolse paarden die, blakend van gezondheid, in groepjes van twintig voor ons doorlopen. De lange manen wapperend in de oostenwind en het ritmische hoefgetrapel klinkt als muziek in de oren. Wie kent er nog ‘Black Beauty’? Een idealere omgeving kan zo’n paard zich onmogelijk voorstellen.

Met als hoogste punt 1700m zitten we in het voorgebergte. Vandaag ook superleuke afdalingen over smalle dubbele grassporen. Volgens het roadbook zijn deze ‘verry funny’ en moet je oppassen. In de verte zie ik de kopgroep nog rijden, maar het is uiteindelijk Aussie Marcel met wie ik de volgende klim aanvat. Ieder zijn specialiteit: ikke wat beter bergop, maar hij is stukken beter bergaf. Resultaat is dat ik mijn compagnon al bij de eerstvolgende lange afdaling van me zie wegrijden. Dan maar alleen verder, maar niet voor lang want in het laatste derde van de wedstrijd kom ik samen met een jonge Mongoolse renner. Hij heeft een dipje en is blij dat we kunnen samenwerken. Met vereende krachten kunnen we zelfs Marcel na verloop van tijd terug inhalen en zo gaan we met z’n drieën de finale in. Geen onderlinge concurrentie echter, maar daarentegen een super-samenwerking. Op vraag van de kiwi zullen we beurtelings om de twee minuten kop doen. Op die manier vorderen de kilometers vlot, al blijkt dat mijn metgezellen langzaam maar zeker als een zandloper aan het leeglopen zijn. Vrijwillig draai ik telkens een langere beurt en dat wordt erg geaprecieerd. Met nog 5 kilometer te gaan stel ik hen voor om de samenwerking te bezegelen met een gezamelijke finish. Met de streep in zicht tracht ik mijn companen op één lijn naast me te krijgen, maar allebei willen ze dat ik als eerste over de lijn rij. Echt niet nodig maar wel super sportief en erg gewaardeerd.

Kroki bevestigt zijn goede resultaat van gisteren door vandaag samen met de leider in zijn categorie over de streep te komen. Naar eigen zeggen nam die kerel wel heel wat kopwerk voor zijn rekening, maar Kroki zelf dichtte toch zelf meerdere gaten.

Onze Belgische spring-in-het-veld Liesbeth heeft vandaag, zonder dat ze het gepland had, flink uitgehaald en met ruime voorsprong de rit gewonnen. Straks zal ze trots als een gieter haar eerste Mongoolse hoedje in onvangst mogen nemen en als je het mij vraagt dan zit ook de leiderstrui er heel binnenkort aan te komen. De Belgen duimen alvast.

Ook ons tandemteam met Griet en Kristof hadden vandaag een betere dag en amuseerden zich vooral in de afdalingen. Met een ruime marge hadden ze vandaag geen problemen met de tijdslimiet.

Nog even wat meer uitleg over het dagelijkse Belgische geluksvlaggetje.

Vóór we naar hier kwamen hadden we het idee om voor elke etappe van deze wedstrijd een handgemaakt mini-sjaaltje in de Belgische kleuren mee te nemen. Net als ‘de fraaie odiel’ die bij ‘Vive le velo’ werd uitgereikt, wilde ook Reevax elke dag aan iemand een dergelijk gelukssjaaltje uitreiken. Dit kan zowel iemand zijn die een steuntje in de rug verdient als iemand die iets heeft betekend in het camp. Dot dusver waren de Nederlander Marcel en de Australiër Robert de ontvangers. Voor vandaag moeten we de keuze nog maken.

We gaan nu snel de benen wat omhoog leggen en zoveel mogelijk recupereren tegen morgen.

 Pepe