Het verslag van gisteren is wat achtergebleven. De fotos waren net op de site, maar vooraleer we het verslag konden uploaden, gaf onze satelietschotel de geest. Ook de GPRS verbinding bleek niet straf genoeg voor ons verslag, dus hopelijk krijgen jullie vanavond 2 verslagjes.

Nu over tot de orde van de dag: Mountainbiking. En die werd vandaag echt wel met een hoofdletter M geschreven. Zoals al dagen aangekondigd zouden we vandaag verwend worden met echte singletrails en fantastische uitzichten. Tijdens de briefing gisteren werd gewaarschuwd voor de zwaarte van deze etappe van Sterkfontein dam naar Winterton: een beest van etappe met 125 km en 2250 hoogtemeters. Het beloofd dus een lange dag te worden.

De geneutraliseerde start wordt traditioneel ingeleid door de Massey Fergusson tractor die ons recht naar de Drakenberg mountains leidt. Als het na een 6-tal kilometer echt begint te klimmen, geeft hij het op, de wussy. Wij klimmen gestaag verder over een ruwe, steile jeep road, en het is voor het eerst echt werken om boven te geraken. We stonden vandaag ook weer redelijk voraan in de startbox, en bevinden ons tussen teams die we de afgelopen dagen nog niet gezien hebben. De snelle, met stenen bezaaide singletrail afdaling die volgt is een voorsmaakje van wat nog zou komen, en krijgt alvast een score die 10x hoger ligt dan de beste singletrail die we tot nu toe gehad hebben. We zijn ondertussen 20 km ver, en de singletrail afdaling verandert van richting als we een riviertje kruisen. What goes down, must go up, en dus mag ik voor het eerst de kleine vites aan het werk zetten. Het smalle paadje zig-zagt door het kortgegraasde gras de bergflank omhoog, afwisselend met de wind vol op de neus of vol in de rug. Het pad wordt langzaam rotsiger en daarmee ook technischer. Het is spoor zoeken tussen de losse stenen, trapjes en rotsblokken.

Boven komen we op een hoogplateau terecht, en gaan we naadloos van de ene singletrail over naar de andere. We rijden voornamelijk over rotsbodem die lijkt op een gigantische kapotgebroken vloerplaat waarbij de stukken op en over mekaar geschoven zijn, en continu enkele meters op en af gaat. Het doet me denken aan de betere trails in Utah, en we likken dan ook onze duimen en vingers af. De wind heeft vrij spel op deze hoogvlakte en het is dan ook hard werken om vooruit te geraken. Langzaam naderen we de rand van het hoogplateau, dat zowat 150-200m verticaal naar beneden gaat. De trail ligt net op het randje van de klif, en de “don’t overtake on the right !” bordjes spreken voor zich. Rechts voorbijsteken staat immers garant voor een gratis oefening vrije val. De wind is ondertussen aangewakkerd tot stormkracht 10 en we hebben alle moeite van de wereld om onze bikes op het juiste spoor te houden. Als een volleerde zeiler leggen we onze bikes en lichaam zodanig tegen de wind in dat op geregelde tijdstippen de pedalen tegen de rotsen slaan. Maar we hebben niet veel keus, want de wind staat “klif-af” en die gratis oefening vrije val zien we niet echt zitten. Het is wel steeds weer schrikken als de wind effe wegvalt, want zonder tegendruk van de wind lig je snel op je snuffel. De uitzichten zijn fenomenaal en we kijken uit over de vallei onder ons en de groen-gele bergruggen van de provincie KwaZulu Natal. De rand van de klif is immers de grens tussen Free State en KwaZulu Natal en die zullen we vandaag oversteken. Gelukkig wel even verder, en niet in vrije val.

We zijn nog niet bekomen van het wauw-gevoel, als “Mineshaft”, de volgende singletrail zich aandient. Eerst een 10-tal meter bijna recht naar beneden, om dan steeds weer 5m op en af te gaan langs de flank van een bergrug begroeid met laagstammige boompjes. Je zou je zowaar in Riva wanen. De trail is “buttery-smooth”, zonder enige obstakels en mooi gebakken door de Afrikaanse zon. We gaan alweer naadloos over naar Sollie’s Fully, als de trail, die technischer en steiler wordt, kilometerslang als een slang verder de bergflank afglijdt. Sollie, boer en eigenaar van het terrein dat we nu doorkruisen, is een enthousiaste mountainbiker (en deelnemer aan deze joBerg2c) en heeft eigenhandig deze singletrail uit de bergflank gekapt. Baie dankie voor de superlekkere singletrail, Sollie ! We amuseren ons te pletter.
Als we Sollie’s boerderij gepasseerd zijn, krijgen we bredere jeep tracks voor de wielen. Het lijkt er echter op dat men vrachtwagens rotsblokken afgekapt heeft, van tennisbal tot voetbal formaat, deels losliggend en de andere helft in de bodem gebetonneerd. De weg is steil en met bijna 70km/u gaat het tot aan de eerste bevoorrading. We hebben 44 km op de teller staan, en de 8 km opwarming niet meegerekend, hebben we hoofdzakelijk technische singletrails en ruwe jeep roads gehad. Super !

Via district roads, cattle trails en meer singletrails gaan we op weg naar Spioenkop, een berg met een zwaar verleden. Spioenkop was het dekor van een veldslag tussen de boeren en Engelsen. Vandaag is het echter mijn slagveld. De klim is 2km lang en supersteil. Voor het eerst hebben we verharde ondergrond tijdens een etappe, maar met 25% had ik toch liever offroad aan een vriendelijker stijgingspercentage gehad. We zijn ondertussen al even onderweg, en naar analogie met de afgelopen dagen, waar ik na 4u een dipje kreeg, krijg ik vandaag een serieuse dip net voor de klim. Ik hark me langzaam naar boven, het kleinste viteske doet overuren, net zoals de hartslag en ademhaling. Het melkzuur spuit net niet uit te mijn oren, en mijn maag heeft meer rondjes gedraaid dan de paardemolen van Leuven kermis. Bovendien brandt de zon alweer genadeloos, en is er van de hele dag geen spatje schaduw te bespeuren. De beloning is echter navenant: 10 km super-singletrail die steeds weer draait en keert en gevoelsmatig 3 keer de hele berg rondgaat. Dikwijls supersnel, afgewisseld met steile tricky passages. Ik krijg zowaar een Breck Epic Colorado-trail gevoel. Jiehaa !

 
Aan de voet van Spioenkop, na 93km, staat de laatste bevoorrading van de dag. Hier moeten we een snelstromende rivier over. We staan tot ons middel in het water, en gelukkig heeft de organisatie een touw gespannen. Ik maak gretig gebruik van de hulplijn, anders was ik nu waarschijnlijk ergens in Botswana aangespoeld. Het enige obstakel tussen ons en de finish is Puff Adder pass. De Continental vlagjes geven de start van de klim aan, diegenen die hem volledig kunnen opfietsen, zonder voet aan de grond te zetten, kunnen we jaarvoorraad Continental banden winnen. De singletrail klim is echter bezaaid met losse keien die langs alle kant onder je wielen wegrollen, en mijn poging is dan ook van korte duur. Pepe geraakt een heel stuk verder, maar moet de strijd evenzeer staken. Eenmaal boven resten er nog 12 km tot de finish, meestal lichtjes bergaf. Aangezien mijn batterijen ondertussen ver plat zijn, houden we het rustig tot we na 6u40 als 17de in Winterton finishen. We zijn moe, onze armen voelen aan als beton en zijn volledig verkrampt van de vele slagen en putten die we vandaag onder de wielen kregen. Ondertussen is het zo goed als donker en komen de laatste deelnemers na 11u over de streep! Vandaag was op en top mountainbiken en een van de beste mountainbike parkoers die we al meegemaakt hebben !

Kroki