De voorbije acht dagen hebben we gemiddeld zowat honderd kilometer afgelegd met slechts één doel: het bereiken van de kust in Scottburgh. Nog slechts 74 kilometer scheiden ons van de Indische Oceaan en de finish van deze joBerg2c. Op de briefing worden de laatste instructies gegeven en het belooft een erg snelle etappe te worden zonder noemenswaardige moeilijkheden. We krijgen nog een foto- en videooverzicht gepresenteerd van de voorbije week en er heerst al een stemming alsof het avontuur er op zit.
Vanmorgen voor de allerlaatste keer om 5u uit de veren. Intussen zijn Kroki en ik dit helemaal gewoon en worden we bijna automatisch vanzelf wakker. Miscchien moeten we dit ritme ook thuis verder aanhouden, want de voorbije week hadden we tenminste dagelijks 8 uur nachtrust. Het ontbijt op het domein Jolivet bestaat, zoals meestal trouwens, uit hete havermoutpap, eieren, brood met confituur, fruitsap en koffie. Meer heeft een sporter trouwens niet nodig om er tegenaan te gaan. Gestart wordt vanmorgen opnieuw in 3 groepen, maar wel allemaal tegelijkertijd. Al van in de startbox kan je de nervositeit onder de rijders voelen. Terwijl er aan de einduitslag amper nog iets kan veranderen lijken sommigen er toch op gebrand om nog eens het onderste uit het vat te fietsen. De eerste kilometers verlopen dan ook erg hektisch en met een voornamelijk neerwaards profiel is het extra oppassen geblazen om valpartijen  te vermijden. In een strook door het bos ligt er zoveel kreupelhout op het pad dat ik Kroki waarschuw voor stokken in de wielen. Mijn woorden zijn amper koud of ik hoor een enorm gekraak in mijn achterwiel. Onmiddellijk gooi ik alle remmen dicht om verder onheil te voorkomen. Gelukkig is de tak terug uit mijn achterwiel gesukkeld en heeft mijn achterversnelling laten leven. Enkel één spaak heeft een rare kronkel, maar de schade valt al bij al mee. Zo zie je maar dat op een boogscheut van de eindstreep nog alles mogelijk is en dat “The race isn’t over until it’s over!”.

Wat in onze gedachten een makkelijke laatste rit had moeten worden blijkt al bij al een verrassend intensieve en boeiende etappe te zijn. Van het donker bos duiken we even later het hevig groene suikkerriet in. Het parcours verloopt kris kras met vaak onverwachte haakse bochten door de plantages en het lijkt wel alsof we in een labyrinth verzeild zijn geraakt. De punten van de suikkerrietbladen geselen onze armen en de ondergrond is erg ‘tricky’. Tussen het suikerriet liggen een soort ronde argex-korrels die vooral in de bochten de indruk geven dat je over knikkers rijdt. Het is dus behoedzaam sturen en vooral geen te bruuske bochten nemen, anders hang je met je snuffel tussen de rietstengels en kan je met een pizza op je zijflank naar huis. De route is vandaag alles behalve vlak en het aandeel klimmen hadden we eerlijk gezecht ietwat onderschat. Om de haverklap duikt er opnieuw een weliswaar korte, maar vaak intensieve helling op. Het zuigt niet alleen de snelheid maar ook de kracht uit onze vermoeide spieren.
Het weer is vandaag aan de donkere kant en afgaande op de dreigende wolken in de verte, durven we bijna een weddenschap aangaan dat we vandaag nog nat gaan worden. Gemiddeld gezien loopt het hoogteprofiel uiteraard bergaf. We gaan immers naar de zee. De snelheid ligt dan ook veel hoger dan de vorige dagen en we moeten er onszelf soms op attent maken dat we geen te grote risico’s mogen nemen. Hoofdzaak is veilig aankomen. De onverwacht vele klimsecties van vandaag zorgen voor de nodige stormschade. Zo zien we één van de zwart gekleurde teams in groene Old Mutual-outfit mekaar regelrecht de vernieling inrijden. De sterkste van de twee, herkenbaar aan zijn lange, hagelwitte kousen – overigens erg pijnlijk aan de ogen – demarreert op elke heuvel. Zijn teammakker, die we onder ons voor de gemakkelijkheid ‘Joske’ hebben gedoopt, rijdt zich steeds de pleuris om weer bij te graken. Langzaam maar zeker is Joske zichzelf dan ook, dank zij zijn maatje, ‘konijn’ aan het rijden. We trachten er ‘Whitesocks’ nog op attent te maken, maar op onze “You are riding your teampartner little Josh rabbit !”, keek hij ons aan alsof hij zonet een spook had gezien. Dan wil een mens eens goeie raad geven aan de jongere generatie, slaan ze die met een basebalknuppel gewoon het suikerriet in. Enfin, jullie zoeken het zelf maar uit, Kroki en ik zetten ons eigen avontuur gewoon verder.

Vooral het laatste derde van deze finale etappe is razendsnel en doet de titel van ‘fast and furious’ alle eer aan. Kroki en ik kunnen het niet laten en draaien nog eens voor de laatste keer de gaskraan helemaal open. We krijgen op een gegeven moment zelfs assistentie van een blonde Zweedse die met haar skandinavische dijen als de romp van een vikingboot een flink stuk kopwerk voor haar rekening neemt. Hierbij rijdt ze wel haar mannelijke teampartner binnen de kortste keren in het ‘smörrebröd’ maar wij zeggen haar dankbaar ‘gö gedön’ voor de bereidwillige medewerking en nemen het roer opnieuw over. De kilometers tikken bliksemsnel weg en we ruiken de oceaan. De lucht is vochtig maar de regen blijft gelukkig uit. En dan opeens, vanop de top van een heuveltje krijgen we zicht op het water. Daar waar we de hele week hebben naartoe gewerkt: de Indische Oceaan. Dat moeten we absoluut op foto vastleggen. Ik trek nog snel al rijdend de kleine fotocamera uit mijn achterzak en ontdoe hem van zijn neopreen beschermjasje. Ik moet echter extra opletten want ongeveer een uur geleden heeft het polsriempje de geest gegeven. Voorzichtig zet ik de camera aan, zoals ik de voorbije week honderden keren heb gedaan. En net op dat moment hebben ze toch wel een put in het parcours gelegd zeker. Door de schok glipt de camera uit mijn hand. Als zoon van een keeper zou dit echter geen probleem mogen opleveren, maar als een echte vliegenvanger grabbel ik tot drie keer toe naar het vallende stukje gevoelige electronica. Alsof ik aan het volleyballen ben vliegt de camera evenveel keer terug de lucht in om uiteindelijk toch op de harde ondergrond te belanden. Ik zie de camera, als een op het wateroppervlak ketzende steen, nog twee keer verderbotsen om uiteindelijk levenloos op zijn ruggetje op de donkerrode ondergrond te blijven liggen. Getver…. !!! Ik vloek half Zuid-Afrika bij elkaar, want je moet weten dat de camera eigendom is van teammaatje Kroki, die al een stukje verder is en het dodelijke ongeval niet heeft zien gebeuren. Ik raap de overledene voorzichtig op, probeer mond op mond ademhaling en hartmassage. En effectief, de lens komt weer te voorschijn. Maar als ik dan toch een foto van de zee wil nemen – daar ging het uiteindelijk om – ziet het beeld er wazig en troebel uit. Een beetje zoals mijn eigen zicht als ik mijn lenzen niet of achterstevoren in mijn ogen heb. “Kroki, ik heb slecht nieuws …”.
Nog slechts twee kilometer en met een rotvaart stevenen we af op de finish die echter pas helemaal op het laatste in zicht komt. Daar is de oceaan, daar zijn de golven en daar is het strand van Scottburgh. “Kroki, we made it, man! High five!” Voor de allereerste keer hebben Kroki en ikzelf samen aan een duowedstrijd deelgenomen en deze ook tot een goed einde gebracht. Negen dagen en 940 kilometer zitten erop. Het was een belevenis om nooit te vergeten en meer dan de moete waard. Zoals de Zuid-Afrikaners zelf zeggen: Lekker !!!

We finishen vandaag op een 14de plaats in onze categorie en 57ste algemeen, goed voor een 16de plaats in het eindklassement van deze joBerg2c.

Voor een nabeschouwing moeten jullie nog heel even wachten, maar we willen nu al onze supporters bedanken voor hun steun en meeleven. Hopelijk hebben we via onze foto’s en schrijfsels een stukje Afrika tot bij jullie kunnen brengen en hebben jullie evenveel genoten van het avontuur als wijzelf. We zijn natuurlijk altijd erg dankbaar voor feedback via de ‘comment-box’ bij de artikels. Op die mannier komen we te weten wat jullie van onze reportages denken. Helaas hebben we op dit ogenblik de commentbox tijdelijk moeten uitschakelen wegens een vloedgolf aan spam. Zodra deze weer functioneel is laten we het jullie zeker weten.
Van Kroki en van mijzelf, vanuit Scottburgh, een prettig en sportief weekend gewenst en tot gauw voor nog meer Reevax-avonturen.

Pepe