Vreugde en verdriet liggen soms erg kort bij elkaar en we beginnen ons verhaal vandaag dan ook met slecht nieuws uit het Belgische kamp. Vanmorgen bij de rivierdoortocht op kilometer 30 is ons sympathieke tandemduo door het snel stromende water domweg omgevallen en is Griet ongelukkig met haar linker knie op een scherpe steen terecht gekomen. Resultaat: een gapende wonde net boven de knieschijf en medische verzorging noodzakelijk. Al snel blijkt dat van verder rijden geen sprake is en dat ze met een Russische off-road busje naar de finish zal moeten. Als klap op de vuurpijl is ook één van de kettingen van de tandem in het water verdwenen en moet de mechanieker van dienst een noodherstelling uitvoeren. Moedige Kristof besluit in onderling overleg om te rit alleen met de 27kg zware tandem verder te zetten in de hoop om de finish bij kilometer 141 te bereiken.
De etappe van vandaag heeft geen noemenswaardige hindernissen, maar is lang en saai. Zoals al elke morgen wordt er weer vrij nerveus gestart want iedereen weet dat je best in een groepje de rit kan afwerken. Het is dan ook wringen om een goede positie in het peleton. Eerste slachtoffer van dit hektische gedoe is Liesbeth samen met een andere rijder ten val komt. Gelukkig zonder al te veel erg. Ikzelf tracht me vooraan in de groep te positionneren en hou vooral onze Canadese collega’s in de gaten en tegelijk één oog op mijn dichtste concurrent in de master-2-categorie. Intussen zijn een viertal vroege vluchters aan een zelfmoord-commando begonnen en die laat men rustig rijden.
Enkele versnellingen later zijn de vluchters zoals verwacht weer ingelopen en is de kopgroep uitgedund tot 10 renners. Ik heb besloten om vandaag zo lang mogelijk mijn waggonnetje aan te haken en desnoods me te laten afzakken naar een tweede groepje. Het tempo van de Trans Mongolia Express is echter verschroeiend hoog en na 1 uur wedstrijd hebben we er al 33 kilometer opzitten. Het lijkt trouwens het verhaal van de 10 kleine negertjes want na de eerste bevoorrading bij kilometer 40 telt de kopgroep nog amper 6 man. Ons groepje bestaat uit de leider in het klassement Cory, zijn 2 Kona-teammakkers, Carter, een Spanjaard en ikzelf. Als wat later ook de Spanjaard achter blijkt te blijven, zijn we nog met 5 over en gaat de trein pas echt op de rails. De rest van de dag zie ik voornamelijk de achterwerken van mijn kompanen en met dit jeugdige geweld kan ik zelf amper mijn steentje bijdragen. Die gasten zijn zo sterk dat ik alle moeite van de wereld heb om niet te lossen. De Trans Mongolia Express mag dan wel een ideale sneltrein zijn, maar mijn ticket is wel heel pijnlijk. De kilometers vlotten natuurlijk razendsnel en na 3 uur wedstrijd hebben we er 96 afgemaald. Gewoon crazy!
De omgeving doet aan de savanne denken en we ontmoeten zelfs een kudde kamelen. Voor de rest is het parcours weinig soeps, maar dat hoortr nu eenmaal bij een land als Mongolië. De ondergrond wisselt tussen harde stroken, zandsecties, wasbord en dit op een steeds golvend terrein. Alles bij elkaar zitten er toch nog zo’n 1000 hoogtemeter verstopt in deze rit. We volgen voor een groot deel een schrale electriciteitslijn, zowat de enige vorm van beschaving die we tegen komen. Klopt niet helemaal, want we passeren twee keer een klein dorpje. Een eerste keer in het begin bij de rivierdoortocht waar een hele groep plaatselijke bewoners ons aanmoedigen. Tien kilometer voor de finish omsingelen we nogmaals een verlaten lijkend dorpje. Het ziet er uit als een willekeurig door elkaar geplaatste huisjes waarbij vooral de electriciteitspalen opvallen.
Intussen begint de inspanning om deel uit te maken van de kopgroep zwaarder en zwaarder te wegen en sta ik al enkele kilometer op breken. Misschien kan ik het nog rekken tot kilometer 100. Eens daar gekomen gaat het me weer ietsje beter en ik tracht er nog enkele kilometer bij te plakken alvorens ik het voor bekeken hou. Zo gaat het meerdere keren tot ik uiteindelijk op kilometer 112 het echt voor bekeken hou. Ik bedank mijn collega’s en schakel een tandje terug. Het is als een net niet overkokende pot pasta die men van het vuur zet en waarvan de schuim onmiddellijk gaat liggen. Ook bij mij gaat het schuim van de bek en ik kan eindelijk wat relaxen. De jongens willen eventueel wel nog wat wachten, maar ik maan hen aan om hun eigen tempo te rijden. Ik trek mijn plan wel. Ze blijven echter steeds op niet te grote afstand voor me uitrijden, maar het gat dichten lukt me uiteraard niet.
Bij de laatste bevoorrading nemen de vier ruim te tijd om wat te eten en te drinken waardoor ik weer kan aansluiten. Met instemming van de rest, vertrek ik alvast en wordt wat later weer ingehaald. Aan de finish heb ik een achterstand van 1 à 2 minuten maar ben wel erg diep moeten gaan. Super content en apetrots dat ik bijna de hele rit met de kopgroep heb kunnen meerijden moet ik aan de finish toch even gaan zitten. De voorsprong op mijn achtervolger heb ik wat kunnen uitbouwen, ideaal met het oog op de volgende, zware bergritten.
Ook Kroki doet vandaag een goede zaak in het klassement door 10 minuten goed te maken op zijn voorligger. Als hij zo doorgaat zit de eerste plaats er zelfs aan te komen.
In een broeierig hete zon, in een landschap zonder enige beschutting komt uren later Kristof op een half lege tandem over de eindmeet. In het gezelschap van Frances, de Spaanse dame die van ons gisteren het Belgische geluksvlaggetje kreeg, worden ze met het nodige respect ontvangen. Alle Belgen, inclusief Griet die met de ambulance is gearriveerd, zorgen voor een hartelijk onthaal en met zijn doorzettingsvermogen wordt Kristof vandaag zonder enige twijfel de held van de dag.
Vanavond gaan we hen zoveel mogelijk een hart onder de riem steken.
Morgen komen de echte bergen eraan en zal het landschap alweer drastisch veranderen. Tot dan…
Pepe
Hi Pepe and Kroki,
congratulation to that wonderful mtb-team page!
Since I was shoot down from a strange roadbiker one week after return from MBC I got unexpected free time to heal my broken and operated collar bone – time to watch pictures and keep the memories.
It’s great to see that it’s worth to take a big camera to such events – your pictures are really beautiful. If you prepare a CD or photobook as mentioned in the hotel, I would be happy to be on your list.
Since I have to sit a further week at home (only cleared for ergometer training) I’ll take the time to discover your homepage and find some ideas for future races.
Yesterday I spend a day at the Eurobike (only 20min away) and found that: http://www.transhajar.com a little bit short with 4 days…
I’ll check all my marathons for your names and will give you a message for the case we are at the same
Have a good time, always good and safe races! Thomas