Ooit gehoord van Amarante ? Om eerlijk te zijn, wij nog nooit. Ik ben aan het liegen want enkele jaren geleden heb ik de naam toch al tegen gekomen en meer bepaald op een koerstruitje van een Portugese vriend enkele jaren geleden. En laat het nu net deze collega-renner zijn die aan de wieg ligt van een 4-daagse etappenwedstrijd in de buurt van Porto. Joao Marinhio was in 2007 als 24-jarige nog mijn concurrent in de Transportugal en samen met zijn boezemvriend Jose-Silva blijken ze in hetzelfde bedje ziek als wij: gebeten door avontuurlijke etappenwedstrijden overal ter wereld. Drie jaar geleden besloten ze om in hun thuisstad Amarante zelf een etappenwedstrijd op poten te zetten en de Douro Bike Race was geboren. Voor zulke initiatieven hebben wij natuurlijk het allergrootste respect en een tripje naar het noorden van Portugal zagen we helemaal zitten.
Met het einde van het seizoen in zicht waren er bovendien nog vier supporters die maar een half woord nodig hadden om mee op de vlieger te springen richting van het land van Vasco da Gamma. Zo gezegd, zo gedaan en Reevax dus met een delegatie van zes richting zuiden. Na een verblijf van enkele dagen in het oergezellige Porto, trekken Kroki en ikl op woensdag per fiets het binnenland in naar Amarante. Onze supporters nemen de bus en onze bagage mee en we nemen onze intrek in een eenvoudig hotel net buiten het historische centrum.

Het middeleeuwse centrum van Amarante wordt doorsneden door de rivier de Tamega die door de droogte van de laatste maanden haast uitgedroogd is. Hetzelfde gevoel heb ik trouwens ook als ik hier in de brandende zon rondloop: kurkdroge lippen en voortdurende goesting in Meia de Leite, ofte Koffie met Melk. Buiten de rivier met pittoreske brug zijn het vooral kerken, kerken en nog eens kerken. Portugezen staan immers bekend om erg religieus te zijn en de Igrejas (Portugees voor kerk) zijn tip-top onderhouden en worden nog veelvuldig gebruikt.
De crew van deze Douro Bike Race bestaat uit een bende van enthousiaste mountainbikers wiens liefde voor de sport afstraalt op het evenement. Gekruid met Portugese traditie en met respect voor de plaatselijke handelaars en touristische attracties vormt het een aantrekkelijke coctail voor de veeleisende mountainbiker. Het belooft dus een mooie wedstrijd te worden en het wordt de hoogste tijd om er aan te beginnen.

Het weer is prachtig, de omgeving idillisch en de supporters zijn er klaar voor. En toch hangt er een donkere schaduw over de proloog. Kroki voelt zich namelijk belabberd en koortsig en is vandaag enkel uit zijn bed gekomen om een stukje ontbijt binnen te wurmen. De vorige dagen kondigde zich zijn vermoeide toestand al aan want zijn gezicht sprak vooral ’s morgens boekdelen. Meer dan waarschijnlijk heeft de zware wedstrijd in Mongolie zijn tol geeist en was er te weinig rust. Een lichaam kan de vermoeidheid wel een tijdje uitstellen, maar op een gegeven moment is er geen houden meer aan en schakelt de menselijke body automatisch in een soort power-save-toestand met als resultaat: schotelvod. Nog voor de start van de Douro Bike Race is team Reevax helaas al gehalveerd. Hopelijk komt mijn teammakker er snel weer bovenop en kan hij weer knallen zoals in Mongolie.

In het centrum naast de rivier is een origineel startpodium opgebouwd, bestaande uit een oude paardenkar en enkele paletten. Ook de straat waarin de start van de tijdrit vertrekt is kleurrijk versiert. Men heeft echt veel moeite gedaan om een leuke sfeer te creeren zowel voor deelnemers als voor de toeschouwers. Vanaf 15u start stipt om de 30 seconden een renner voor een parcours van 10 kilometer en 250 hoogtemeter. Nee, hier geen saaie wegrit, maar een gevarieerd en lastig parcours met steile klimmen, snelle afdalingen en enkele spectaculaire passages langs de rivier. Behalve dat mijn longen er bijna uitgehijgd zijn en mijn benen in brand staan was dit een super leuke eerste kennismaking met deze Douro Bike Race. De toppers – en er zijn hier heel wat kampioenen aan de start – doen er amper 20 minuten over. Ikzelf heb toch 25 minuten nodig om het traject af te leggen. Met wat meer parcourskennis had dit mogelijk nog iets sneller gekund, maar explosieve tijdritten zijn nu eenmaal niet mijn specialiteit. Desondanks ben ik toch tevreden over de rit en zetten we ons met de hele bende op een leuk terras van de Praca da Republica. In de schaduw van de Ingreja de San Gonçalo en met een heerlijk verkoelend windje, werken we het verslag voor de website af.  Morgen begint het echte werk met een rit van bijna 100 kilometer en meer dan 3000 hoogtemeter. Dat wordt ongetwijfeld zweten.

Pepe