Kroki en ik zitten intussen in de grote tent van domein Glenngary in Kamberg. De jongens en meisjes van de Howick Preparatory School hebben in hun British Racing Green T’s hun allerbeste best gedaan om ons hier goed te ontvangen. Op het buffet allerhande zelfbereidde salades met noten, drumsticks en als dessert muffins in allerlei groottes en smaken. Vandaag moeten we absoluut onze electronica en IT-infrastructuur aan de “pries” hangen want onze batterijen – gelukkig enkel die van onze infrastructuur- zijn stilaan aan het leeggeraken. Recht voor mij verzorgt het plaatselijke schoolbandje de musicale omlijsting. Vreemd genoeg zijn het helemaal geen plaatselijke afrikaanse nummertjes, maar dingen als “Edelweiss, edelweiss” en Griekse ballalaika-muziek. Duidelijk internationaal geinspireerd onderwijs. De jongsten van de school hebben allemaal een kleurrijke tekening over de wedstrijd gemaakt die door de juf werd geplastifieerd en nu dienst doet als place-mat. In elk dorp waar we komen is de race immers het topevenement van het jaar.
Met al die gastvrijheid zou ik haast vergeten dat we vandaag ook op de fiets hebben gezeten. Vanmorgen hebben we Winterton uitgezwaaid en verder koers gezet naar het zuiden. De etappe van vandaag werd vorig jaar als rustdag bestempeld, maar daar had parcoursverantwoordelijke Gary heel wat reacties op gekregen, dus deze keer hield hij het bij een “less intensive stage”.
Het is net alsof Kroki de dagen eruit kiest om het verslagje te schrijven. Gisteren was er zoveel te vertellen wegens het overweldigende parcours. Vandaag daarentegen is het iets minder spectaculair en moet ik mijn zinnen bij elkaar harken. Bij de start door de maisvelden is het voornamelijk stof-eten geblazen (let op de woordspeling !). De ondergrond is als de ‘planchee’ van een verlaten zolder en met de grote startgroep zien we enkel het achterwiel van onze voorganger. Hopelijk rijdt die dadelijk niet in de eerste de beste ravijn.
Misschien toch nog even de pijnpunten van gisteren aanstippen: biceps, triceps, voorarmen, handpalmen en voetzolen kregen het zwaar te verduren, zijn allemaal ‘AU’ en laten zich ook vanmorgen nog duidelijk voelen. Elk putje, elk hobbeltje doet extra pijn. Het lijkt wel alsof we gisteren een match tegen Mike Tyson hebben gevochten. En wie denk je dat verloren heeft ?

We doorkruisen vandaag opnieuw enkele van de vele boerderijen. Het gaat hier voornamelijk om melkveebedrijven maar dan een keer of honderd groter dan bij ons. Honderden, zoniet duizende runderen bevolken hier de omgeving.
Vandaag hebben we ook het voorrecht om dwars door een privaat wildpark te rijden. Een Australische multi-miljonair kocht hier jaren gelden een stukje land, inclusief bergen, dalen, plantjes en beestjes en hij was zo gastvrij om ons op zijn terrein toe te laten. Over perfect onderhouden brede dolomiet-achtige wegen slingeren we ons langs de hellingen van Mr. Dalton’s speeltuin. We vermoeden dat hij ons zelfs in hoogsteigen persoon aan de poort welkom heette. Volgens ons was het trouwens de grootste van de vier. Helaas -of moet ik zeggen gelukkig- krijgen we geen wilde beesten te zien. Ik was nochthans fotografisch voorbereid op een rhinootje, een buffeltje of een jachtluipaardje. Misschien verderop deze week.
Na het wildpark lijken we wel in Remouchamps te zijn aangekomen want voor ons doemt de Zuid-Afrikaanse versie van La Redoute op: een witte muur waar de bikers tergend traag als mieren naar boven puffen. De zon staat pal bovenop onze knikker en er is voor het moment geen zuchtje wind. Badend in eigen nat trappen ook Kroki en ik onszelf de Redoute op om bij de tweede bevoorrading van de dag, na 70km, een verfrissend bekertje water achterover te gieten.
Vandaag was het de etappe van de vista’s en panorama’s. Prachtige uitgestrekte weiden en  glooiende hellingen. Allerhande meertjes vormen een schril contrast met de dorre en droge omgeving. En dan rijden we plots voor het eerst deze week een echt bos in. De dennebomen zorgen voor een heerlijke terpentijngeur en mocht de ondergrond niet rood zien, de temperatuur niet boven de dertig graden zijn en het stof je niet om de oren waaien, je zou nog kunnen denken dat we in onze Belgische Ardennen zijn terecht gekomen.

Doordat we het vandaag erg rustig aan doen om de zware dobber van gisteren wat te verteren, worden we geregeld door andere rijders ingehaald. Het kan ons echter geen bal schelen want Reevax kiest resoluut voor de voorzichtige aanpak met als hoofdoel de finish in Scottsburg. Onze rustige aanpak heeft zelfs zijn voordelen want Kroki’s dagelijkse dipje na 4 uur wedstrijd blijft vandaag helemaal uit. Zo zie je maar: “Elk nadeel heb zo z’n voordeel !”.
De laatste 7 kilometer gaan over het asfalt, en dat vindt op dit moment in de wedstrijd niemand erg. De forse kopwind en het golvende terrein laat echter geen makkelijk binnenbollen toe. Nog enkele stevige pedaaltrappen en we staan aan de Old Mutual – finishboog. De 5de etappe van deze joBerg2c zit er na 5 uur en 5 minuten op. Onze tentjes staan netjes opgesteld aan de oever van de plaatselijke rivier en vannacht zal het kabbelende water ons rustig in slaap wiegen. Alsof we niet al vanzelf in slaap zouden vallen.
Oh ja, alvast erg bedankt voor de bijkomende duiding in verband met de zonnebloemen. Jullie commentaren zijn en blijven uiteraard erg welkom. Nu nog hopen dat de upload zonder problemen verloopt en dan zijn we vandaag wat vroeger klaar met ons perswerk. Zoals het een goed team betaamd heeft Reevax ook zijn dagelijkse rolverdeling. En terwijl ik dit verslag aan het produceren ben komt Kroki mijn inspiratie voeden met een overheerlijke, schuimende cappucino. Many thanks to The Seattle Coffee Company.
See you tomorrow.
Pepe