Dag 6 in de Mongolia Bike Challenge. Vandaag verlaten we de woestijn, en gaan we op weg naar de bergen. De etappe telt 1000 hoogtemeters in 1 klim, en die begint bij de start en eindigt aan de finish op 2500m en is in totaal 106 km lang. Eerder vals plat dus, maar na de lange etappe van gisteren is het afwachten wat de beentjes vandaag zullen zeggen.
Het begin van de etappe lijkt nog sterk op die van gisteren, woestijn dus, met veel los zand en wasbord, maar al snel zien we het landschap veranderen en krijgen we meer stenen en rotsblokken onder de wielen. Na het geharrewar van de eerste startkilometers, kom ik in een Belgisch treintje terecht met Kristof en Liesbeth. Kristof had immers besloten om na de valpartij van gisteren solo met de tandem verder te rijden. Nadat we de tandem zo licht mogelijk gemaakt hadden, kreeg hij echter het aanbod om een top-of-the-line carbon hardtail te gebruiken. En dus is Kristof vandaag met een raket onderweg, en rijdt hij kilometers lang op kop voor Liesbeth en mezelf. Zowel Thomas als Elisabeth zijn immers achterop geraakt, en dus doen we een goede zaak. We moeten Kristof echter intomen, want zowel Liesbeth als ikzelf hebben het echt lastig om te volgen. Na 35 kilometer komt de eerste bevoorrading, en hier nemen we afscheid van Kristof. Hij houdt een wat langere pauze, maar ondertussen hebben Thomas en Elisabeth het gat terug gedicht en moeten wij dus wel mee. Geweldig bedankt voor het kopwerk, Kristof !
Ondertussen hebben de grote open vlaktes langzaam plaats gemaakt voor groenere heuvels. Het blijft continu omhoog gaan, over zanderige jeep tracks tussen het gras, maar ook veel over bredere wegen. Liesbeth en mezelf nemen het meeste van het kopwerk voor onze rekening, met als enige reden dat ik dan zelf het tempo kan regelen en de slechte benen wat kan verstoppen. Bij elke wat langere zandsectie blijven de anderen echter steken in het losse zand, en mogen ze een gaatje van 20-30m dichten. Goed zo!
De laatste 30 km zijn we in de vallei van de Murui rivier aanbeland. Het losse zand en het wasbord is nu helemaal achter ons, en heeft plaats gemaakt voor een goed berijdbare jeep track die zich langzaam langs de oevers van de Murui naar het begin van de felgroene vallei slingert. De vallei is naar Mongoolse normen druk bewoond, want regelmatig zien we groepjes ger tenten, inclusief zonnepanelen en satellietschotels. Ook de mensen hier gaan met hun tijd mee. Herders met opgeblonken, gechromeerde en custom-painted brommers drijven hun kuddes paarden, geiten, of yaks bij mekaar, en moedigen ons steeds aan als we passeren. De vele kinderen langs de kant van de weg wuiven ons tegemoet en schreeuwen ons steeds verder de vallei omhoog. Regelmatig kruisen we het riviertje en langzaam krijg ik het gevoel dat we in een gigantische alpenwei de aan het rijden zijn, ware het niet dat de spitse besneeuwde toppen hier ontbreken.
Met nog 15 km te gaan gaat Thomas zich op kop zetten na de ganse dag in het wiel gereden te hebben. Het tempo gaat onmiddelijk 5km/u omhoog en ik moet alles uit de kast halen om te volgen, de rest haakt af. Enkele kilometer verder vraagt hij of het voor mij ok is om de groep samen te houden tot aan de finish, en als hij merkt dat ik nog de enige ben die volgt vraagt hij zich af waar de anderen gebleven zijn. Tja, hoe zou dat nu komen?
Het bordje van de laatste 5km geeft aan dat we bijna aan de finish zijn, als we iets verder voor ons enkele mieren een groene muur zien opkrabbelen. De laatste 2 km gaan steil en recht bergop – haarspeldbochten zijn onbekend in Mongolie – en de sterke kopwind die over de pas komt en in de vallei neerslaat maakt het er niet makkelijker op. Vanaf nu is het ieder voor zich, denk ik bij mezelf, en ik probeer een strak tempo bergop te houden. Het steil stuk van de klim is een goeie kilometer lang, dan gaat de helling liggen en komt de startboog in zicht. Ik kijk achterom en zie dat Thomas op 50m volgt. Het is echter nog een volle kilometer, en ik heb het echt lastig om de grote plaat te blijven ronddraaien. Kleiner schakelen is echter verliezen, het is dus doorgaan tot de benen helemaal ontploffen. Nog 500m, de voorsprong wordt niet kleiner, maar ook niet groter. Het laatste stukje bolt gelukkig net iets beter en zo kan ik mijn 3de etappe-overwinning in de wacht slepen, en nog 30 seconden van mijn achterstand goedmaken. Ondanks de slechte benen vandaag, een onverwachte meevaller.
Pepe kon zich vandaag alweer voor het grootste deel van de etappe in de kopgroep handhaven, en heeft zijn voorsprong in het algemeen klassement een heel stuk kunnen uitbouwen. Het kamp staat letterlijk op de pas, waarbij de toppen van de bergen rondom slechts enkele tientallen meters hoger zijn. De strakke wind zorgt ervoor dat alles wat niet vaststaat voorgoed weg is, en bij dergelijke wind was het opzetten van de tent een echt avontuur.
Morgen staat de koninginne-etappe van 132km en 2600 hoogtemeters op het programma. Pepe heeft een comfortable voorsprong in de masters-2 categorie, in de masters-1 categorie heeft Kroki 2,5 minuten achterstand op de leider. Dat wordt spannend !
Kroki
