Even terugblikken op de afgelopen dagen: de uitzonderlijke regenval heeft de organisatie voor een moeilijke opdracht gezet. Gelukkig was er eergisteren de geplande rustdag, zodat alternatieven onderzocht konden worden. Tijdens de rustdag heeft het nog het grootste deel van de dag geregend, waarbij het waterniveau van de rivier bleef stijgen. Het geplande parkoers verder vooruit is onberijdbaar geworden, voor een alternatieve route moeten we eerst terug de rivier over. Etappe 8 werd alvast geannuleerd, en er werd een plan opgemaakt om ‘s morgens met het ganse konvooi de rivier over te steken, hopend dat tegen dan het waterniveau voldoende gezakt zou zijn. Er werd een peilstok in de grond geslagen, om het waterniveau in het oog te houden. Ondertussen was het wel gestopt met regenen, maar het waterniveau bleef stijgen, en dus werd uit voorzorg de grote tenten hogerop verhuist. Onze slaaptentjes stonden gelukkig al wat verder van de rivier. Alle bikes en rijders moeten op en in de Russische busjes, die alvast zoveel mogelijk geladen worden. De rest van de rustdag werd gedood met nietsdoen en een hopeloze poging om onze natte voeten en schoenen wat warmer en droger te krijgen.

Na een frisse nacht moeten we om 5u uit de veren voor het geplande transport. De nacht was helder, geen wolkje aan de lucht, en het tentzeil kraakt wanneer we de rits opendoen. Alles is mooi wit gevroren en met een vallei die vol mist hangt is het berekoud. We trekken alle kleren aan die we bijhebben om toch een beetje warm te krijgen. Het water in de rivier is ondertussen zo’n 20 cm gezakt, maar na een eerste poging om de rivier door te steken met een van de grote vrachtwagens is de conclusie van de Mongolische kampleider: no go !

Plan C wordt bovengehaald en via een andere route zullen we de rivier enkele kilometers verder proberen over te steken. De kraakverse tentjes worden afgebroken en alles in de vrachtwagens geladen. Ook de grote eettent en keukentent moeten mee, want de 2de set staat volledig verzopen aan de officiele aankomstplaats van de 8ste etappe. Tegen iets na 9u is het konvooi – zo’n 20 voertuigen – klaar en zetten we ons op weg. Na een goed uurtje hotsebotsen over de rotsen en door de modder zijn we 5 km verder stroomopwaarts terug aan de Tamche rivier. De rivier is hier veel breder, en bestaat eigenlijk uit meerdere parallel riviertjes. Er zijn 2 diepere geulen maar wel veel minder grote rotsblokken in het water. Na groen licht van de Russische unimog-variant worden de sleepkabels bovengehaald. De kleine busjes zijn te licht en zullen door de grote vrachtwagens door de rivier getrokken worden. Tankdoppen worden met plastiek zakken en tape afgedicht. Een voor een worden de busjes onder luid applaus naar de andere oever getrokken. Dan is het onze beurt, iedereen in het busje en hup, het water in. Het water komt tot aan de voorruit, en uiteraard ook binnen, even drijven we een metertje weg, maar de sterke truck trekt ons weer op het droge. Een goed uur later staat iedereen op de andere oever, enkel de grootste paarse vrachtwagens met het de grote tenten en het eten ontbreken. We komen te weten dat zij vastgereden zijn in de diepe modder en de unimog zet zich op de terugweg om hulp te bieden. Zonder deze vrachtwagens kunnen we helemaal niet verder.

Ondertussen zorgen de chauffeurs van de busjes en vrachtwagens dat hun vehikel weer rijklaar is. Er zijn er enkele die water geslokken hebben, en bij de bagage vrachtwagen ligt even later de carburator op de Mongoolse steppe. Het is ongelooflijk hoe dikwijls die busjes en vrachtwagens in panne staan, maar nog ongelooflijker hoe snel die 40-50 jaar oude vehikels weinige minuten later weer draaien. Het enige voertuig dat het tot nu toe echt heeft laten afweten is de moderne Toyota Landcruiser. Zelfs na wat zowat een volledige motor revisie moet geweest zijn, is er geen leven meer in te krijgen. Om de tijd te doden maken we dan maar gebruik om op bezoek te gaan bij een Mongoolse familie die even verder een ger tent bewoond. We worden hartelijk onthaald en krijgen onmiddelijk een kom verse yak-melk voorgeschoteld. De tent is kleurrijk ingericht, maar het is duidelijk dat zij een hard leven leiden. Hun yak en geitekuddes zijn zowat het enige waarvan ze leven. 

3 uur later zijn ook de grote vrachtwagens daar en kunnen we verder. We moeten nog 2 bergpassen over, telkens door wondermooie valleien, bewoond door ger tenten en Yak kuddes. Het is duidelijk dat er enorm veel water gevallen is en dat een eventuele etappe vandaag geen cadeau geweest zou zijn. En ondanks dat de zon zich geregeld laat zien, hangen er nog dikke zwarte wolken rond vele bergtoppen. Grappig detail: onze chauffeur houdt even halt boven op de eerste bergpas, gooit de chauffeurstoel uit het busje, haalt een set sleutels en lege waterfles boven en begint spontaan de remmen te ontluchten. Beter nu dan binnen 10 minuten zeker

Na nog vele uren hotsebotsen komen we omstreeks 19u aan onze alternatieve kampplaats. Binnen de kortste keren staat het kamp overeind, en om 20u45 hebben we zelfs warm avondeten. Hoedje af voor de keukencrew om dit voor mekaar te spelen !

Morgen is er weer koers, de 9de etappe zal over een alternatief parkoers gaan, vanaf nu is het improviseren voor de organisatie. Details over de etappe krijgen we pas morgenvroeg, maar iedereen is druk in de weer om bikes, drinkbussen, etc klaar te maken. Na 2 dagen expeditie zonder fiets, keert de wedstrijdsfeer stilaan terug in het kamp.

Tot morgen !

Kroki