Na een deugddoende, niet al te koude, eerste nacht in de tent, begint het kamp vanmorgen om 4u30 langzaam te ontwaken. Ik ben al geen ochtendmens, en om dan  midden in de nacht de blafaturen open te trekken vereist toch enig overtuigingsvermogen tegen mijn innere zelf. Het is nog balkdonker als we onze spullen voor de dag bij mekaar zoeken, het eerste daglicht laat zich immers pas om 6u30 zien. De dagdagelijkse routine is er nog niet helemaal, en als een kat haar eigen jongen al niet meer terugvindt in de gigantisch grote sportzak, kan je moeilijk verwachten dat wij nog weten waar ons pillampje of multitool naartoe is. Het gebeurt dus meermaals dat we de ganse inboedel binnenste buiten moeten draaien om onze spullen terug te vinden. Een kwartiertje voor de start staan we dan toch in de startbox klaar voor de eerste koersdag, een etappe van 93,5 km van Frankfort naar Reitz.

De start is geneutraliseerd tot we buiten het stadje zijn, en het peleton wordt voorafgegaan door een schrikwekkend grote Massey Fergusson tractor die door de lokale boer uitgeleend werd. We beginnen aan de etappe ongeveer halverwege het peleton, en laten ons tijdens de eerste kilometers langs de Wilgerivier in het wiel meedrijven met de anderen. Na 15 km dient de eerste “section of happiness” zich aan, oftewel de eerst singletrail van de dag. Eerst langzaam stijgend over een paadje dat ongetwijfeld meer door de koeien dan door mountainbikers gebruikt wordt, om daarna via een hardgebakken snel paadje diezelfde helling aan de andere zijde weer af te razen. Het parkoers is alvast veel meer afwisselend dan gisteren, en singletrail wordt afgewisseld met doubletrack door de onmetelijke afgewassen groene weiden en jeep roads die de ene boerderij met de andere verbinden. Het landschap is best te beschrijven als rollende heuvels, alhoewel de ondergrond dikwijls niet echt goed rolt.

We zijn in het territorium van de koebeesten, en zij hebben duidelijk hun stempel, euh , poten in het landschap gedrukt, dat daarna door de onverbiddelijke Afrikaanse zon hardgebakken werd, met “Afrikaanse kassei” als resultaat. Onze Ronde van Vlaanderen kasseien kan je dan nog best beschrijven als spiegelvlak asfalt. Er volgt een relatief lange klim die via een vaag spoor door halfhoog gras zich langzaam naar de top van een heuvel slingert. Gelukkig heeft een jeep vooraf het juiste traject gemarkeerd. Het bovenste gedeelte gaat over in een singletrail, die zich de rotsachtige ondergrond opslingert. De eerste ietwat technische passage is een feit, en velen blijken hiermee toch last te hebben. De singletrail afdaling is bezaaid met stenen, en enige behoedzaamheid is vereist om geen brokken te rijden. Deze afdaling werd gisteren tijdens de briefing aangegeven als technisch zwaar en er werd geadviseerd om te voet te gaan als je niet zeker van jezelf bent. Ondanks dat meer dan de helft van de rijders in onze buurt te voet ging, vroegen we ons naderhand af wat nu de moeilijkheid was…

We naderen de eerste bevoorrading en die is alweer als een groot feest opgevat, inclusief valet parking voor de bike. Bij het binnenkomen wordt je fiets aangenomen, en mooi aan een fietsstaander gehangen. De vele lokale lekkernijen doen je bijna vergeten dat je aan het koersen bent. Maar een typische boerenwors lijkt me toch niet echt compatibel met koersen. Er was zelfs koffie, een primeur volgens Pepe, en ik had dan ook de grootste moeite van de wereld om Pepe terug op de bike te krijgen. De volgende 30 km tot aan de 2de bevoorrading zijn net zals het eerste deel van gisteren: supersnel, dikwijls over brede wegen, en met de wind, die ondertussen aangewakkerd is tot een stevige zeebries, vol in de rug. We gooien wat kolen op het vuur, en met locomotief Pepe op kop haak ik mijn wagonnetje aan. We halen het ene groepje na het andere in, sommige proberen aan te klampen, maar meestal niet voor heel lang. Op de langere, steilere hellingen, moet ik mijn loomotief geregeld wat intomen, om te vermijden dat de wagon ontspoort. De kilometers tikken goed aan en binnen het uur zijn we aan de 2 de bevoorrading.

De 2de happiness sectie begint onmiddelijk na de bevoorrading. Het smalle paadje gaat op en neer langs de flanken van de heuvels in de immense goudgele grasvelden. Ik heb het juiste flow ritme duidelijk nog niet te pakken, want ik neem zowat alle rotsblokken mee die op de anders vlotte singletrail te vinden zijn. Het is wel een superleuke trail en voor we er erg in hebben zijn we 5 km verder op een bredere weg. Lekker lekker ! Vanaf nu staat de wind geregeld in het nadeel, en krijg ik het lastiger om het wiel van Pepe te houden. Windtegen is niet mijn ding, en ik moet geregeld een tandje meer terugschakelen dan ik eigenlijk wil. Ook het vlotjes inhalen van andere teams is niet meer aan de orde. Een grote roestige poort in een afspanning van een weide die we al kilometerslang volgen kondigt het begin van de 10 km lange singletrail die ons tot aan de finish in Reitz moet brengen. De eerste kilometers bergaf gaan nog vlot en zijn best leuk, maar dan is het nog 7 km vals plat bergop met tegenwind tot in Reitz. Een 5-tal km voor de finish, we zien het tentenkamp dan al tegen de helling liggen, beginnen de beentjes echt dienst te weigeren, en heb ik geen andere keus dan op eigen tempo tot aan de finish te sukkelen. Ondanks de op papier makkelijke etappe, het voornemen om het relatief rustig aan te pakken en er op gelet te hebben om nergens te forceren vonden de beentjes het toch welletjes. We worden vandaag 19de bij de sub-veterans, en 84ste algemeen.    

Aan de finish is het alweer full service, we krijgen onmiddelijk een lekker fris flesje water in onze handen gestopt, en vooraleer we de kans krijgen om van onze fiets te stappen, zijn de lokale schooljongens er al mee lopen om hem weer helemaal op te blinken. Onze rug wassen moeten we jammer genoeg zelf nog doen, maar eenmaal uit de douche, staat een voortreffelijke lunch klaar om me terug op te lappen voor de etappe van morgen. En dat is nodig want blijkbaar betekent “kroki” in het Afrikaans zoveel als “broken”, “kapot” dus. Ik moet mijn naam toch eer aandoen he

kroki Kroki