Vermits de organisatie ten gevolge van de hoge waterstanden gisteren een alternatieve etappe heeft moeten improviseren, zitten we uiteraard niet meer op het originele schema. Toch wil men ons graag in Karakourum laten finishen om het evenement met een echte climax af te sluiten. Er zit dan ook niets anders op dan eerst een transfert te doen met de Russische busjes, om zo dicht genoeg bij ons einddoel te komen. De fietsen worden dezelfde avond nog geladen en iedereen wordt in koersoutfit al om 5u bij het ontbijt verwacht.

De zon is nog niet wakker en wij evenmin. Met grote wallen onder de ogen staan we in het schemerlicht van een 40 watt lamp wezenloos voor ons uit te staren aan het ontbijtbuffet. Voor een laatste keer zullen we enkele lepels musli in de heerlijk warme rijstmelk scheppen en de vers gebakken omeletstroken in één van de vakjes van ons bord schikken. De hard werkende keukenploeg ziet er doodop uit maar weet duidelijk ons gebaar van de gelukssjaaltjes te appreciëren en wenst ons vriendelijk smakelijk eten. Na meer dan een week van extreme avonturen zijn we allemaal een beetje famillie geworden en is de internationale verbroedering een feit.

Om 6u30 duiken we allemaal ons busje in en start de rit naar het startpunt van de laatste etappe. Een tocht van ca. 200 kilometer waarvan de eerste 90 off-road. De ondergrond is kurkdroog en het stof waait alle kanten op. We moeten herhaaldelijk enkele hellingen op en naast ons loopt een in aanbouw zijnde weg. Naarmate we korter bij onze bestemming komen neemt het verkeer toe en vaak moeten we manoevers uithalen om tragere vrachtwagens in te halen. We rijden in een convooi met wel 15 voertuigen en geregeld wordt er even halt gehouden. Ofwel om een kleine panne te herstellen, of voor een plaspauze of gewoon om de hele troep weer bij elkaar te krijgen. Af en toe kruisen we een tot de nok gevulde kleine vrachtwagen en herkennen de onderdelen van een ger. De nomadenfamilie aan boord is meer dan waarschijnlijk op weg naar hun volgende verblijfplaats. Het dagelijkse leven op het platteland van Mongolië.

De laatste 110 kilometer verlopen gelukkig over het asfalt zodat we ten minste wat vaart kunnen maken. Intussen is iedereen suf gezeten en zijn de benen langzaam vastgeroest. Maar rond de middag zijn we dan eindelijk op onze bestemming en wordt er in zeven haasten een ‘lichte lunch’ te voorschijn getoverd: paprika chips, zoute stokjes, nootjes, centwafels en coca-cola. Iedereen propt snel snel wat zoets in de mond terwijl de fietsen in ijltempo van het dak van de busjes worden afgeladen. Even over half één valt het startschot voor de ultieme etappe van deze editie van de Mongolia Bike Challenge.

Op het menu staan 95 kilometer met zowat 1000 hoogtemeters. Van het hoogteprofiel hebben we geen enkel idee maar iedereen gaat ervan uit dat het een lichte laatste rit zal worden. De start daarentegen is alles behalve rustig en ik heb last van een zwaar lopende trapas. Door het vele water zijn de lagers vermoedelijk vast komen te zitten en draait mijn crankstel erg zwaar. Het lijkt wel alsof ik op een hometrainer met ingeschakelde weerstand zit. Hopelijk komt de boel tijdens het rijden los zodat ik niet nodeloos energie verbruik. Vandaag is een belangrijke dag voor het Belgische kamp. Kroki heeft een achterstand van iets meer dan 8 minuten op de eerste uit het klassement in zijn categorie. Deze achterstand goedmaken op een dergelijke rit is niet helemaal onmogelijk, maar zal toch lastig worden.

Liesbeth daarentegen heeft een voorsprong van net geen 5 minuten op haar belaagster voor de roze leiderstrui. Het enige wat zij moet doen is zich vastbijten in het wiel van haar concurrente. We zullen zien hoe de wedstrijd vandaag uitdraait. Al onmiddellijk na de start verzeil ik in de achterste gelederen. De lome benen van de busrit en de weerspannige trapas zitten hier zeker voor iets tussen. Misschien even polshoogte gaan nemen bij Kroki of ik misschien voor hem iets kan betekenen. Probleem is natuurlijk dat zijn concurrent zich waarschijnlijk gewoon in het wiel zal nestelen indien ik voor Kroki kopwerk ga verrichten. Maar zover komt het zelfs niet. Al snel laat Kroki me weten dat de benen niet echt meewillen en spoort me aan mijn eigen wedstrijd te rijden. Ondanks een comfortabele voorsprong van bijna 1,5 uur wil ik toch graag deze MBC in schoonheid afsluiten met een mooi dagresultaat. De trapas is intussen wat losgekomen, de beentjes op bedrijfstemperatuur en de turbo kan dus aangeschakeld worden. Op risico van opblazen tracht ik in één ruk het gat naar de 9-koppige kopgroep te dichten door van het ene groepje naar het andere te springen. Gelukkig ligt het tempo bij die gasten nog niet te hoog zodat ik na een half uur zwaar werken de aansluiting kan maken en noodgedwongen weer op adem moet komen.

Het terrein is aanvankelijk golvend met weinig uitgesproken beklimmingen of afdalingen. Pas na de eerste bevoorrading wordt het duidelijk lastiger. De beklimmingen worden langer en vooral steiler en ik ben verbaasd over de zwaarte van deze laatste rit. De snelle jongens heb ik intussen, net als een Spaanse collega, al enige tijd moeten laten gaan en met z’n tweeën malen we de kilometers verder af. Op één van de volgende steile beklimmingen komt mijn concurrent uit het master-2 klassement me plots als een raket voorbij geschoten. Ik sta perplex van de snelheid waarmee deze pluimgewicht de berg opvliegt. ‘Die zie ik niet meer terug’, denk ik bij mezelf. Gelukkig kan ik de achterstand in de daaropvolgende afdaling beperken en speelt een wat vlakker stuk nadien in mijn voordeel. Gevolg: met een groepje van drie zetten we het laatste deel van de rit in.

Leuke slingerende paadjes tussen door gletsjers achtergelaten stenen en prachtige vergezichten over het golvende Mongoolse landschap moeten duidelijk een schitterende eindindruk op ons netvlies branden. En ja hoor, hier worden we nog een laatste keer  geconfronteerd met de indrukwekkende uitgestrektheid van dit te weinig gekende land. De beklimmingen zijn vandaag slopend en na een indrukwekkende high-speed afdaling zetten we koers naar de rivier. Het terrein word vlakker, maar nu is het de wind die ons tegen zit. Om beurten trachten we het kopwerk te verdelen maar steeds weer wordt het ritme gebroken door korte heuveltjes of snelheidsremmende zandstroken. Als we uiteindelijk de allerlaatse heuvel hebben bedwongen lacht ons in de verte de finishlijn toe.

Met nog slechts 5 kilometer te gaan verschijnen de lang verwachte torentjes van het spectaculaire klooster van Erdene Zuu. We kunnen ons geen beter einddoel indenken dan dit allereerste boeddistische centrum in de historie van Mongolië. De mistieke tempel met zijn 108 torentjes of stupa en de religieuze serene sfeer versterken een onbeschrijfelijk voldaan gevoel wat zich op dat ogenblik van elk van de finishers van deze Mongolia Bike Challenge meester maakt. De avonturen van de voorbije elf dagen, het afzien, de ontberingen, de hitte, de kou, vreugde en verdriet: de film van ons avontuur flits razendsnel door mijn hoofd en niemand blijft ongevoelig voor de emoties die bij dergelijke intense belevenissen naar boven komen. Nog heel even probeert één van de Spanjaarden misbruik te maken van een verwarrend opgestelde pijl om zo te ontsnappen, maar binnen enkele tellen kan ik hem bij de lurven vatten en hem duidelijk maken dat een gezamelijke finish met z’n drieën een veel sportiever hoogtepunt zou zijn voor deze laatste rit. De laatse kilometer door het centrum van Karakourum gaan er verder gemoedelijk aan toe. Op de kruispunten verzorgt de Mongoolse politie het verkeer zodat we veilig de ‘stad’ kunnen binnenrijden. Mijn 2 Spaanse vrienden David en Francis en ikzelf lijnen ons op om gezamelijk onder de finishboog in de schaduw van het imposante klooster door te rijden. Yes, we made it! Na elf dagen zit de Mongolia Bike Challenge erop en werd zelfs een onverhoopt succes. Felicitaties heen en weer: renners onderling, de staf, de chauffeurs van de busjes, de mensen van de keuken, de fotografen. Het wederzijds respect is immens en ongewild worden ook deze keer mijn ooghoeken vochtig.

Nu is het nog wachten op de aankomst van de anderen en dan vooral van de Belgen. Als eerste Belg komt Liesbeth over de finishlijn. Ze is duidelijk aan het einde van haar krachten en heeft vandaag haar concurrente moeten laten voorgaan. Door de zware inspanningen van de voorbije dagen was de vermoeidheid zo groot dat er helaas niet meer inzat. Alles gegeven maar net te kort. Er dient wat getroost te worden.

Ook bij Kroki vandaag een niet te beste dag met slappe benen. Geen stunt dus zodat in zijn categorie de rangschikking behouden blijft. Samen met Griet, die ons met haar geblesseerde knie de voorbije dagen vanuit het busje aanmoedigde, wachten we nog op Kristof die wat later de finishlijn overrijdt. Terwijl anderen al naar het kamp zijn getrokken, besluiten we met de Belgen om uit respect aan de streep te blijven wachten tot tot de allerlaatste deelnemer over de finishlijn is gekomen. Iedereen verdient een luidkeels applaus bij het volbrengen van deze prestatie. Het is een blij en emotioneel gebeuren en een onvergetelijke belevenis. Na wat nakaarten over de laatste rit brengen we nog even een kort bezoekje aan de binnenzijde van het klooster wat het decor vormde voor deze MBC-finale. En dan gaat het in colonne naar een ger-kamp in de buurt waar we in een autentieke ger voor het eerst deze week in een echt bed met echte lakens zullens slapen. De warme douche voelt als een gouden regen die over je rug loopt.

Vandaag helaas ook 2 minder fortuinlijke deelnemers: een Spanjaard brak in de allereerste afdaling zijn pols en een Mongoolse deelnemer moest naar het ziekenhuis met een diepe vleeswonde aan de onderarm. Zo zie je maar dat je tot de laatste meter geconcentreerd moet blijven en geen te gekke dingen doen.

Vanavond volgt een etentje in een reuze ger-tent met de huldiging voor de daguitslag.

Morgen gaat het 450 kilometer terug naar Ulaanbaatar. Een eindeloos vervelende rit over een deels krammikkige asfaltweg.

Pepe